بهنام چنگائی
در پی شعار همه پرسی توخالی و مردمفریبی روحانی که ظاهرا و ریاکارانه حکایت مسخره و پوشیده ای دارد از ضرورت سمت گیری مردمی او به نام ناجی فردای توده های به جان آمده بر علیه فساد، چپاول، جنایت، خودکامگی بساط ولایت، قوای سه گانه بی اختیار، باندهای مافیائی رانتخوار سپاه و بسیجی، اعمال اراده ی ارگان های بی حد و حساب روحانیون، تور ترور نیروهای خونخوار امنیتی و لباس شخصی،
که خود او (روحانی)و وابستگان دور و نزدیکش از دیرباز پرونده های خونین و قطوری در طی این 36 تبهکاری دارند؛ چنین می نماید که وی یکباره پی به ناسازگاری تلفیق مذهب و دولت برده و اینک آگاهانه در تلاش برای جبران مافات است و از همین رو دست به سوی توده های اسیر و گرسنه دراز کرده و از آنها جهت گذر از رژیم جانی و ضدبشری شیعی و ساختن جامعه ای آزاد و برابر و مردمی یاری مستقیم و مستقل می خواهد و از دیگر ارگان های خصوصی و دولتی علاقمند به حکومت مردمی و سرنگونی استبداد مذهبی در این راه، از آنان درخواست همراهی می کند.
و اما، در این هیر و ویر سیاست پنهانی و بی سرانجامی حکومت فردای ولایت پا در هوا، دیپلماسی دشمنی برانگیز جهانی و منطقه ای کل رژیم، راهکارهای آشفته و بازار مکاره ی سیاست نان به نرخ روز خورهای رفرمیست و کولاک گرانی و تورم روزافزون و جنگ آرامش ناپذیر قدرت و ثروت سران رژیم، و علاوه بر سنگینی واقعی و ناچاری همه آنها، عملا ما شاهد هیاهوهای بی پایه ای عده ای شناخته شده در عرصه ی تحلیل های پوچ سیاسی روز در ارتباط با برگزاری خواست همه پرسی روحانی هستیم که اغلب آنها سعی دارند کارگران، جوانان تنگدست، مردم بیکار، زنان تبعیض زده، میلیون ها بیکار و گرسنه، اپوزیسیون دمکرات، چپ، مترقی و سکولار را سرگرم آراجیف رئیس جمهوری خود سازند و با این وعده مزورانه و در یک کلام (سرخرمنی روحانی و به سان احمدی نژادها و دیگران هم رده ی او) توده های طغیانی و بی پناه را متقاعد به جدی گرفتن طنز (تکیه روحانی بر اراده مردمی) و تناقض های فراوان دولت تدبیر و امیداش کنند.
در این میدان پوچ بررسی های تحلیلگران رانده شده از بیت، رفرمیست های مذهبی و ملی مذهبی های رنگین، عمدتا بخش وابستگان (تلفیق دین و دولت) همچنان همیشه وزن بالائی در تبلیغ این شعار داشته و جنب و جوش فراوانی برای امیدواری به روحانی ایجاد می کنند تا مگر “هزارها بحران سیاسی و اقتصادی و حقوقی و عام بشری” را یکبار دیگر در این بزنگاه حساس توافق ناگزیر رژیم با آمریکا و تقبل طرح های نئولیبرالیسم آنها در ایران را بی کمترین مقاومت توده ای، و البته با تدبیر و امید به وعده ی روحانی، آرام ولی گسترده تر از گذشته ها به پیش برد و باقی هستی مالی و جانی به تاراج رفته توسط ملاها و مکلاها را، این بار در گلوی نظام جهانخوار آمریکا فروریخته شود تا شاید ( روحانی ها و یا خامنه ای ها)چند روز بیشتر خیمه خلافت خویش را بر پا نگهدارند. یا بهتر است گفته شود که خواست همه پرسی، در صورت مصداق، می تواند تنها طرح سازش اجباری رژیم دیگر مذهبی ای مطیع تر بر علیه دیکتاتوری خامنه ای و دزدانش باشد؛ یا که هر یک از طیف های اصلاح طلب ناراضی، در برابر دستورهای غرب می خواهد در دست بوسی امپریالیسم آمریکا و سرسپردگی به منویات او، گوی رقابت فرمانبرداری و بندگی را از خود رهبر هم برباید؛ و شاید نیز خود رهبر: در تدارک چنین طرح سازش ناگزیر باشد و در گیرودار با آمریکا می خواهد پرچم کرُنش را به شکلی از اشکال در برابر کل غرب نرمتر نمایان کند و رژیم مذهبی را تلطیف و خود را مسئول پایه ای حفظ نظام و وحدت کشور به سود سرمایه گلوبال جهانی نمایان کند.
با جنجال همه پرسی، هر چه در سر رهبر، روحانی و رفرمیست های مذهبی باشد، که بسیار هست؛ در یک امر واقعی و جدی تردید وجود ندارد که رژیم شیعی نه به فکر توده ها، بلکه تنها برای حیات خود، نیاز به کمک عاجل غرب و در رأس آن آمریکا دارد و همچنین یادمان نرود که این نظام همچون هر دستگاه و حکومت ایدئولوژیک هیچگاه با زبان همه پرسی، دلبخواهی و بدون فشار مستقل و مستقیم میلیونی کارگران و پائینی ها استعداد پذیرش تغییر، تحول و چرخش به سوی اداره و اراده ی مردمی ندارد و بنا بر این روحانی آشکارا به مردم دروغ می گوید و در بهترین حالت بین بد و بدتر ما را در جزاع قدرت خویش، یاران و هماوردان خود به بازی ساده لوحانه گرفته است. آیا روحانی و ما مردم آگاه نمی دانیم که رژیم و قوانین اسلامی و اصول ازلی و ابدی اساسی او بیرون از اراده ی زمینی ست و ایم همه پرسی کذا متضاد با مشیت خدا و ولایت فقیه مطلق اوست؟ در هیچ کجای این قانون اساسی رژیم، انسان اراده ای آزاد و تأثیر گذار هرگز ندارد و قطعا این رژیم تنها آنگاه با اراده ی به پا خواسته و خیابانی همگانی می تواند دمساز شود و به ایجاد فضای باز سیاسی و همه پرسی توده ای جامه ی واقعی به تن کن کند؛ که دیگر وجود نداشته باشد ولاغیر! دلیل چگونگی برداشت ما از علل خواست روحانی برای برگزاری همه پرسی و علم شنگه ی او تنها و تنها خریدن وقت برای این و یا آن جناح حکومتی ست و هیچگاه به سود مردم کار و فرودست نمی تواند باشد. خواست برگزاری همه پرسی در شرایط اختناق مطلق کنونی برای مردم ما بسیار پر شور، فریبنده و دلنشین اما به راستی شعارگونه به راه افتاده است و نباید فریب خورد. (اگر چه هر رفرم ناچیز در این استبداد مذهبی باید مورد استقبال قرار گبرد!
تمام راه های فساد اداری، مالی و رانت‌خواری در ایران همه و هچنان مستقیما در زیر اراده ی خود رهبر هدایت و گسترش یافته و به تباهی کلان زندگی مردم و آلوده ساختن اعماق جوامع به ساختار پلید ملائی تغییر شکل یافته است؛ واقعیتی که مقام‌های ارشد حکومتینیز به آن یکایک بارها اعتراف کرده و می‌کنند.* با توجه به گفته های مسئولان بالای حکومت، فساد در تمامارکان رژیمشیعی رخنه کرده و به امری فراجناحی و کاملا سیستمانیک رونق و تعمیق داشته و اینک همگانی تر از همیشه شده است و روحانی قانوندان اگر چه روشن نساخته که وی قصد کدام محوری را دارد و می خواهد آنرا به همه پرسی مردمی بسپارد؛ اما او این واقعیت را به خوبی می داند که با برگزاری همه پرسی حتی پیرامون مسائل مهم اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، قضائی و فرهنگی هیچ چاره ای به سود مردم، با وجود نقش اراده ی بی حد و حصر ولایت و قانون اساسی مدافع او گامی به سمت اراده مردمی برداشته نخواهد شد. پس کلاه بر سر مردم دیگر نمی توان گذاشت.
بهنام چنگائی 15 دی 1393
*اسحاق جهانگیری که دوشنبه بعد از ظهر (۲۵ فروردین/ ۱۴ آوریل) در جلسه ستادهماهنگی مبارزه با مفاسد اقتصادی سخن می‌گفت خواستار جلوگیری از “نفوذ فسادبه لایه‌های عمیق” دستگا‌ه‌های اداری کشور شد.
سازمان “شفافیت بین‌المللی” با در نظر گرفتن شاخص‌هایی مانند فساد، اختلاس،رشوه‌گیری، خرید و فروش پست‌های دولتی، رشوه‌پذیری دستگاه قضایی، فسادمالی در میان سیاستمداران و مقام‌های دولتی و عدم مقابله کافی یا ناکاراییدر پیکار با مواد مخدر گزار‌ش‌های سالانه خود را تهیه می‌کند.
احمد توکلی فساد سیاسی در حکومت را سرمنشأ فسادها می‌داند و می‌گوید نقشاصلی مبارزه با آن نیز بر دوش حکومت است. به گفته او فساد در ایرانسیستماتیک شده و نهادهای مبارزه با فساد خودشان هم به فساد مبتلا هستند.
نماینده مردم تهران در گفتگو با خبرگزاری فارس تصریح کرده بود: «فسادسیستماتیک به مرحله‌ای از فساد اطلاق می‌شود که نهادهای مسئول مبارزه بافساد خودشان به درجاتی از فساد مبتلا هستند.»توکلی نهادهایی مثل قوه قضائیه، نیروی انتظامی، مجلس، بازرسی کل کشور را نام برده بود که خود منشأ فساد کلان هستند.
.
