پریا شعر و صدای احمد شاملو (خوانشِ کمتر شنیده شده‌ی شاملو از پریا – تابستان ۱۳۵۸ خورشیدی) فرید دهدزی احمد شاملو «پریا» را دوبار خوانش کرد. نَخُست‌بار تابستان

غزل ۱۷۶ بحر مجتث مثمن مخبون مقطوع مسبغ مفاعلن فعلاتن مفاعلن فع لان ۱- رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد

شعر و متن: شادی سابُجی 1 دلا ای دل دلا ! یاد ِ ابولفضلک مرا آرام نگذارد، 2 به یاد نیمی از آن جمجمه بودم که جایش بس

“هرگز از کاشانهی کرکس همایی برنخاست“ خاقانی آبانماه ۱۳۹۰ روزهای غریبیست روزهای حدیث و حکایت روزهای فحش و جنایت، روزهای بیوفایی و خیانت روزهای زشتیها، چپاول و غارت

با درود به دوستان با خبر شدم ” خُسرو فرشیدوَرد” شاعر و نویسندۀ گرانقدر در خانۀ سالمندان نیکان به دیار باقی شتافتند شعر زیبای ” این خانه قشنگ

بی نهایت، در نهایت، کوچه، باغ ِ خیال را، در روزنه های تاریخ می‌شکافد! ذره‌ای از نگاه دوست می‌جهد، شاید، کوچکتر از ذره! عاشقانه، شکستن را کشف می‌کند!

هر کس کاری دارد؛ نجار نجاری می کند بنا، بنایی می کند هر کس که هر کاری دارد در کار، زبانی دارد او با هر کس با آن

به یادِ چهار کارگرِ سربدار* حسن حسام خیره ـ خیره، زل می زنم به چشمانت که در قابِی سیاهِ ، جاخوش کرده ای از هزار سوی، هزار پرسش

دانم که دگر اشک برای تو نمانده دانم که دلت خون است فریاد نمانده چشم تو پر از خشم دست تو پر از سنگ* چشم تو، مانند خدنگی