بهنام چنگائی
با مصیبتِ فلک، در خویش چمیده اند،
میان ویرانه هایِ ترس و یاس
و در رویا:
پی یافتن آلونکک ِهای مفلوکشان می چرخند
که به موئی باد
فروریختند.
در تلخِ انتظارـ
در خانه یِ دشت،
که به بزرگی سرماست،
لرزان و پا در گل ـ
چشم، براه ناجی غریب می چرخانند.
در لائه ی گرمِ خیال
که به وعده ی پوچ«گندگرانِ زمان»
آغشته ست،
دیریست دلسرد و پریش
به انتظار نشسته اند،
بی نوازشِ دستی و چشمی،
یا، توشه ی نرمی و گرمی.
چه تهی روزگاری:
که نه طبیعتِ مست پایِ خشمی دارد ـ
که گرگ و سرما را بتاراند!
و نه “گردونً سریرانِ» سوار را
فرصتِ کوتاهی!
تا دمی بر آورگان بی پناه، نگاهکی بگردانند.
“آسمان جولان”
همچنان
در انجمادِ وجدان ِ غارتگران
زیر سقف ِآسمان
در ویرانه هایشان
بی سر پناه و
تنها مانده اند.
بهنام چنگائی ـ ۲۸ مهر ۱۳۹۱
«این سروده در همدردی با زلزله زدگان آذربایجان شرقی ست که در این فصل سرما همچنان بی دادرس مانده اند.»
