رضا بی شتاب
با یادِ بیدارِ «مهدی اخوان ثالث»
چکاوک جان!
دلم را های های وُ ناله ات کُشت
مگر «امید» رفت وُ چامه گُم شد
چگورِ لولیِ از باده سرخوش
مگر افتاده اینک از هیاهو
چکاوک جان!
رضا بی شتاب
با یادِ بیدارِ «مهدی اخوان ثالث»
که بر انگشترِ شعر؛ نگینی یگانه بود
چکاوک جان!
دلم را های های وُ ناله ات کُشت
مگر «امید» رفت وُ چامه گُم شد
چگورِ لولیِ از باده سرخوش
مگر افتاده اینک از هیاهو
سبو وُ ساغر وُ ساقی
هنوزم دست در دست
هنوزم رقص رقصانند وُ سرمست
چکاوک جان!
برای ما بخوان اینک
بخوان از «ارغنون» «از این اوستا»
حکایت تازه کن از مردِ مردستان
بخوان از شهسوارِ عرصه ی پیکار
بخوان از آذرخشِ رخش وُ رستم
که می خواند هنوز از روزگاران
هنوز از آن «کهن بوم وُ بَر» ی
که ش جانِ جان بود
بخوان از آن سخن آور سخن گستر
که لب تر کرد وُ با ما خواند یکسر
بخوان از ناجوانمردانه سرمای زمستان
بخوان از سنگ وُ دست وُ بند وُ زندان
بخوان از «باغِ بی برگی»
بگو پاییزِ غربت تلخ وُ سخت ست
بخوان از شهریارِ شهرِ شعر وُ شنگی وُ مزدُشت
بگو هان خانه مان آتش گرفته ست
و می سوزد به همراهش در وُ دشت
چکاوک جان!
غریوِ غولِ غوغاست
هنوزم خانه ی ما
تن اش پیچیده در شلاق وُ در شولای آتش
چاوک جان بخوان از تخته سنگ وُ رازِ زنجیر:
«کسی رازِ مرا داند
که از این رو به آن رویم بگرداند»
بگو ای «قاصدک»
از «آخرِ شهنامه» وُ از «مرد وُ مرکب»
امیدا!
به هنگامی که رویاروی مرگ اِستاده بودی
چه می دیدی؛ چه خواندی…
«دو تا کفتر» دو تا غمگین وُ گویان
نگاهِ خیره شان بر ره
به «روی جاده ی نمناک»
که بازآیی امیدا
چکاوک جان!
خدا را
بس کن از غم
به چاووشی دوباره چامه ای خوان از امیدا
که یادش زنده وُ در سینه جوشان
به سانِ جاودانی چشمه ساران
امید آزاده ای از زُمره رندان
کنارِ ما نشسته شاد وُ بیدار
۲۰۱۲-۰۸-۲۲
