مجید نفیسی
آنای پاکدین*
فرزندانش را به پرندگان نوبالی مانند می کند
که از آشیان پر کشیده اند
و او را در بیشه زاری پر سایه
تنها گذاشته اند.
برمی خیزم و به اتاقت می روم
و به پرده ی تاریک رایانه ات نگاه می کنم
که به پنجره ای می ماند
با کرکره های بسته.
آیا دوباره شب ها
با پچپچه ی رپ هایت
به خواب خواهم رفت
و صبح ها بیدار خواهم شد
با صدای نفس های بریده ات
آویزان از میله ی بالای در؟
کت چرمی ات را به تن می کنم
کفش های برق انداخته ات را می پوشم
و در آینه ی قدی به خود می نگرم
و تو را بر سکوی رقصگاهی شبانه می بینم
با میکروفنی بزرگ در دست.
نه! جوجه ی نوبال من
به پرنده ای خوشخوان تبدیل شده
که حتی در این آشیان خالی
می توانم آوای پر غرورش را
از جنگل های دور بشنوم.
۲۵ اکتبر ۲۰۰۹
Anne Bradstreet* (۱۶۷۲-۱۶۱۲) شاعر پاکدین(puritan) که همراه با شوهر و پدر و مادرش از انگلستان به نیوانگلند در آمریکا کوچید. اشاره ی من به شعری است از او با عنوان “در برخورد به کودکانش بیست و سوم ژوئن ۱۶۵۹″
