مجاهدین خلق با کمپ اشرف چه باید بکنند؟

آیا کمپ اشرف کاربردی دوگانه برای آمریکا ندارد تا در بزنگاه هایی بعنوان اهرم فشار به رژیم جمهوری اسلامی از آن استفاده کند و گاهاً بطور غیر مستقیم و از طریق دولت « مستقل» عراق با حمله به مجاهدین، چراغ سبزی به رژیم جمهوری اسلامی نشان دهد؟
رهبران مجاهدین چه اصراری دارند همچنان اردوگاهی را نگه دارند که فاقد هرگونه سلاح و تجهیزات نظامی است و رزمندگانش تنها به سلاح سرد، مثل چوب و چماق مسلح هستند و از کمترین آزادی تردد برخوردار نیستند؟
آیا کمپ اشرف برای رهبران مجاهدین، تنها حربه ای نیست در مناسبات و مذاکرات دیپلماتیک با دول غربی بعنوان نشانه ای از قدرت و اثبات توانایی «تنها آلترناتیو دمکراتیک» رژیم جمهوری اسلامی؟

جامعه رنگین کمان

جمعه ۸ آوریل ۲۰۱۱،  ارتش عراق تحت فرماندهی دولت نوری المالکی ، با  برنامه ریزی به نیروهای سازمان مجاهدین خلق مستقر در کمپ اشرف یورش برد که در نتیجه بیش از ۳۰ تن کشته، نزدیک به ۴۰۰ تن زخمی و مصدوم و ۶ تن به گروگان گرفته شدند.
حمله اخیر نیروهای عراقی علیه ساکنین « اشرف» نه نخستین بار است و اگر کمپ اشرف تخلیه نشود آخرین بار نیز نخواهد بود و دولت نوری المالکی به عنوان بازوی رژیم جمهوری اسلامی در کشتار و سرکوب مجاهدین در عراق عمل خواهد کرد .
این واقعیتی است انکار ناپذیر که پس از اشغال عراق توسط آمریکا و متحدینش در سال ۲۰۰۳ و بویژه پس از اینکه امنیت عراق و لاجرم امنیت کمپ اشرف در ژوئن ۲۰۰۹ به ارتش عراق واگذار شد، شاهد عملیات ایذایی از سوی عوامل رژیم جمهوری اسلامی و حملات وحشیانه رژیم  عراق به ساکنین اشرف بوده ایم.
هنوز یکماه از قرارداد ارتش آمریکا و عراق مبنی بر تأمین امنیت کمپ اشرف نگذشته بود که در ژوئیه ۲۰۰۹ ارتش عراق در همدستی با عوامل رژیم جمهوری اسلامی ایران به مجاهدین یورش برد. نکته حائز اهمیت و پرسش برانگیز این است که در هر دو مورد، هم یورش ژوئیه ۲۰۰۹ و هم یورش آوریل ۲۰۱۱، رابرت گیتس وزیر امورخارجه آمریکا  یک روز قبل وارد عراق شده بود.
قابل فهم است که آمریکا پایبندی بیشتری نسبت به قرارداد با عراق داشته باشد تا پایبندی به قرارداد با مجاهدین بمنظور تأمین امنیت در مقابل خلع سلاح. همچنین بیشتر قابل فهم است که دولت کنونی عراق وامدار رژیم جمهوری اسلامی میباشد .زیرا سالیان دراز نوری  المالکی و حامیانش « مهمان» ایران بوده اند. همانگونه که مجاهدین« مهمان» صدام حسین بودند. همین واقعیات و مناسبات بود و هست که از فردای اشغال عراق توسط آمریکا بسیاری از نیروهای آزادیخواه و بشردوست ایرانی به مجاهدین خلق هشدار دادند که در رابطه با کمپ اشرف هشیار بوده و خود را در چنبره گروگان بودن آمریکا و عراق قرار ندهد.
رهبران مجاهدین ، اما، بر این واقعیات چشم بستند. به همان نسبت که به افکار عمومی ایرانیان عنایتی نداشتند، با اتکا به جلب پشتیبانی برخی از سران عشایر و قبایل عراقی و تهیه طومارهای چندصد هزار نفری از آنها، با امید بستن به جناح هایی از دول غربی و توهم نسبت به « دولت سایه» به ریاست «رئیس جمهور منتخب مقاومت»، همچنان در پی تسخیر قدرت به هر قیمت و در « کوتاهترین» زمان هستند.
اگر دیروز بن بست سیاستِ تسخیر قدرت در کوتاهترین زمان ممکن و ناکارآمدی تاکتیکِ زدن «سران» و بعد « سرانگشتان» رژیم، مجاهدین را بر آن داشت که در ژوئن ۱۹۸۶ در کنار «مام وطن» مستقر شوند و با کمک و همیاری دشمنِ دشمن، ارتشی تشکیل دهند و پادگانی بر پا سازند، امروز که کمپ اشرف دیگر نه یک پادگان نظامی با رزمندگان مسلح، بلکه عملاً  اردوگاهی است از پناهندگان غیر رسمی، به چه کار می آید؟
چرا آمریکا برغم اینکه مجاهدین را با قرار دادن در لیست تروریسم به گروگان گرفته است، کمترین فشاری به آنها نمی آورد که عراق را تخلیه کنند؟
آیا کمپ اشرف کاربردی دوگانه برای آمریکا ندارد تا در بزنگاه هایی بعنوان اهرم فشار به رژیم جمهوری اسلامی از آن استفاده کند و گاهاً بطور غیر مستقیم و از طریق دولت « مستقل» عراق با حمله به مجاهدین، چراغ سبزی به رژیم جمهوری اسلامی نشان دهد؟
رهبران مجاهدین چه اصراری دارند همچنان اردوگاهی را نگه دارند که فاقد هرگونه سلاح و تجهیزات نظامی است و رزمندگانش تنها به سلاح سرد، مثل چوب و چماق مسلح هستند و از کمترین آزادی تردد برخوردار نیستند؟
آیا کمپ اشرف برای رهبران مجاهدین، تنها حربه ای نیست در مناسبات و مذاکرات دیپلماتیک با دول غربی بعنوان نشانه ای از قدرت و اثبات توانایی «تنها آلترناتیو دمکراتیک» رژیم جمهوری اسلامی؟
آیا ترس از فاصله گیری ساکنین اشرف از سازمان مجاهدین خلق پس از خارج شدن از عراق و بروز بحرانی دیگر در سازمان، رهبران مجاهدین را به صرافت حفظ کمپ اشرف به هر قیمت نینداخته است؟
و یا هر دو احتمال می تواند توأمان بقای کمپ اشرف را توجیه کند؟
بدون شک وجود « اشرف سرخ فام» نقش کلیدی در تبلیغات مجاهدین نزد هواداران و وابستگانش دارد و به آنها باورانده شده است که حتی بسیاری از تحولات و تحرکات پس از خرداد ۸۸ و مبارزات مردمی علیه رژیم جمهوری اسلامی مهر « اشرف نشان» خورده اند.  «اشرف» که نباشد، بحران تا کجای سازمان پیش خواهد رفت؟
باورمندان به رهبری مجاهدین از صدها اطلاعیه و بیانیه سیاسی نیروها، سازمان، احزاب و نهادهای سیاسی و حقوق بشری ایرانی در محکومیت یورش اخیر ارتش عراق بی خبرند. پرسش برانگیز است که چرا رهبران مجاهدین با عدم انعکاس این نظرات در رسانه های اصلی و جانبی سازمان که تنها منابع خبری آنهاست، امتناع می کنند؟
رهبران مجاهدین حتی دفاع حقوق بشری و انسانی اپوزیسیون آزادیخواه و دمکرات ایرانی را را برنمی تابند.

• ناوی پیلای حمله به اردوگاه اشرف را محکوم می کند
• حمله جنایتکارانه ارتش عراق به اردوگاه اشرف مجاهدین خلق محکوم است
• حمله به اردوگاه اشرف توسط دولت عراق قویا محکوم است
• حمله به اردوگاه اشرف قویا محکوم است
• امیرحسین جهانشاهی حمله به اردوگاه اشرف را محکوم کرد
• حمله به اردوگاه اشرف توسط دولت و ارتش عراق را محکوم می کنیم
• مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران): حمله به اردوگاه اشرف را محکوم می کنیم
• آراسپ: محکومیت حمله وحشیانه به هم‌میهنان‌مان در اردوگاه اشرف
• نیروهای عراقی باید حمله به اردوگاه اشرف را خاتمه دهند
• محکومیت حمله به اردوگاه اشرف
• بیانیه شماره 6 نهاد : محکومیت حمله به اردوگاه اشرف و کشتن هموطنان
• نگرانی آمریکا از حمله نیروهای عراقی به اردوگاه اشرف
• اظهارات نماینده کروبی درباره کمپ اشرف