سیاست مرکزگرایی و توزیع بسیار ناعادلانه امکانات و رسانه و اخبار و حتی گویا احساس و عاطفه در ایران باعث شده است که بیشتر و با ضریب چند برابر، آنچه در مرکز و شهرهای بزرگ ایران دیده می شود در کانون توجه رسانه و نتیجتاً عامه مردم قرار گیرد، رنجهای طاقتفرسای مردم دورافتاده در گوشه و کنار ایران به نحو بیرحمانه ای بسیار بسیار کمتر دیده و مورد توجه و نگاه انسانی قرار می گیرد. متاسفانه و با غفلت و تاخیر شاید زمانی این موضوع به نحو حقیقی و واقعی درک خواهد شد، که فشار این زجرها و دردها و بی عدالتی های مضاعف از حد بگذرد و ایران در آستانه تکه تکه شدن قرار دهد، برای داشتن یک ایران یکپارچه به خیلی چیزها بیشتر از هیاهو و شعارهایی نظیر ” چو ایران نباشد تن من مباد” نیاز است. در میان دغدغه ندادن ویزای آمریکا و تبلیغات سوگولی های سیاسی و هنری حکومت اسلامی به این مساله و تمرکز دن کیشوت وار برخی از نیروهای اپوزیسیون به این موضوع، خبر یخ زدن و کشته شدن چند کولبر کرد زیر آواربوران و بهمن در مسیری که بارهای سنگین و طاقتفرسایی را حمل می کردند، بیرحمانه و بدور از انصاف لازم از چشمها و توجه ها به دور مانده است. شاید ارزش خبری و پروپاگاندا ندارد. نمی دانم در این وانفسای فراموشی کسی می تواند لحظه ای تصور کند که سنگینی باری به اندازه ۱۲۰ کیلوگرم بر دوش او باشد و در مسیری سخت و سرد و کوهستانی، جایی که مینهای کاشته شده از زمان جنگ و گلوله نیروهای حکومتی به کمین نشسته اند، چندین کیلومتر راه را بپیماید؟! راستش من یکی وقتی خودم را جای این هموطنان و همنوعان کولبر تصور می کنم این تصور، تصوری به شدت رنج آور و قریب به ناممکن است. بارها و بارها در خبرها خوانده ایم که این همنوعان کولبر با گلوله نیروهای نظامی و انتظامی کشته شده اند، خودشان و گاه اگر حیوانی داشته اند حیوانشان و یا خودشان با حیواناتشان. اما کمتر انعکاسی انگونه که سرآغاز ندبیر و همراهی و همدردی بجایی داشته باشد در رسانه ها و اذهان عمومی داشته اند. به نظرم جای آن است که دستکم در میان نیروهای واقعا مخالف حکومت ظالم و فاسد و ننگین، توجه و عطف احساس و عاطفه به رنج های مردم با عدالتی فراگیرتر همراه و گستره ای بیشتر در سراسر نقاط ایران را در پوشش خود قرار دهد. پایا راستگونیا
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
