نوشته ای از یک بانوی مبتلا به سرطان پستان. تقدیم به همه ی بانوان این لیست
امروز هشتم مارس است و من تا دو-سه ماه دیگر یکی از پستان‌هایم را از دست خواهم‌داد.
اندامی که دقیقن معلوم نیست از کِی به عنوان اندامی صرفن زنانه شناخته شد. که تبدیل شد به ملاک زیبایی و معیار «زنانگی» تا زنانِ هراسیده از تصور جای خالی‌اش، مدام بپرسند که «زندگی عاطفی‌ات چه می‌شود؟»
امروز روز زن است و من موقتن زنی کچل‌ام. و نمی‌دانم کچلی از کِی عیب شد برای زنان. که هر روز باید قبل از بیرون رفتن از خانه، به این فکر کنم که آیا تحمل نگاه‌ها و سوال‌های آزاردهنده‌ی زنان دیگر را دارم یا نه.
امروز، روز آرزوهای بزرگ برای زنان است. روز خواستن آینده‌ای برابر که نمی‌دانم چه‌طور قرار است محقق شود وقتی که ما هنوز نگران آن هستیم که مبادا مردان فراموش کنند ما خانم‌ها باید اول از در وارد شویم. صندلی جلوی تاکسی را حق خودمان می‌دانیم چون زن هستیم. لطافت زنانه‌مان را با ابراز ضعف جسمی و روحی، و آرزوی تحت حمایت یک مرد قرار داشتن تقویت می‌کنیم و آزادی تنانه‌ی هم‌جنس خود را برنمی‌تابیم.
کاش امروز و هر روز، وقتِ نگاه ما زنان به خودمان باشد و پاره کردن بندهای تفکر مردسالارانه‌ای که دور خودمان پیچیده‌ایم. تا بعد برسیم به آرزوی برابری، به حرکت به سمت دنیای آزاد از قضاوت‌های جنسیت‌زده که در آن چهره‌ی واقعی «انسان» پیداست.
