(از سری شعر های خیابانی )
حسن حسام
تا خیابان ها ی شورشی
تهی شوداز فریاد ِ مردم ِ اعماق
کمین کرده ای
با چکمه ها
و مسلسل ها !
ای آیت ِ خداوند !
یغماگری که سرخ گشته ترا رُخ
از خون ِ نو نهالان،
درهیچ جنگلی آیا
غوغای بی شماره ی مرغان
با تیر و دام و تبر
خاموش می شود ؟!
بگریز !
ای دزد ِ با چراغ
بگریز
از مردمان خسته ی در بند
از مردمان ِ رقصان در میدان
بگریز !
خاموش می شوی
چو شب ِ تار،
در سحر
بگریزاز قیامت ِ آتش!
آتشفشان خشم است این
گل داده در خیابان ها .
طغیان ِ بی قراری ها ،
وحاصل ِ شکفته ی بی داد است
کزانفجار ِ صاعقه وارش
می توفد
و پایکوبان ،
می پیچد
رقصان
رقصان
درباغ ِ پُر طراوت ِ بیداری
و غنچه های هُشیاری
بر مدار ِ دلکش ِ آزادی
با شادی
برمدار ِ نان و آبادی
در کوچه و خیابان
در ایران
یکشنبه هفده دی نود وشش
پاریس
شبنامه
