شعری از ادیت توماس
ترجمه: زهرا شمس
مردگان، انسان های لب فروبسته،
مردم گرسنه، مردم زندانی،
با سنگینی سنگی که بر روی سر و بر روی قلب دارید;
مردمان متروی هر روزه
با کفش های چوبین پر طنین
و کتابی که می خوانید
مانند کسی که از یک پنجره باز در یک روز بهاری می گریزد .
مردم فرانسه، مردم رومانی،
مردم بلغارستان، مردم یونان،
مردم صربستان، و تو ای مردم آلمان،
کی وقت آن خواهد رسید؟
آیا آزادی دیگر نامی بیش نیست؟
او که هر بامداد زیبا تر بود،
مانند زنی که دوستش داریم
و هر بامداد جوانتر می نمود.
آزادی که کاخ ها را فرو می پاشید
و داس ها را بلند می کرد
و باعدالت دروغین مبارزه می کرد،
آیا آزادی دیگر برای تو در این بامداد نامی بیش نیست؟
مردمِ در زیر آوار سنگین سکوت
مردم لب فرو بسته
مردم شکسته اندام،
با بدن های لرزان در زیر چکمه ها
که دور می شوید در پیاده رو،
معجزه جز از شما بر نخواهد آمد
و هیچ کس دیگری جز شما همانند لازار* بر گورش نخواهد گفت: «بر پا خیز و پای در راه بگذار»…
*لازار یکی از همراهان حضرت مسیح بود که به فرمان او از قبر زنده بیرون آمد.
ادیت توماس رمان نویس، آرشیویست، تاریخ نگار و روزنامه نگار فرانسوی است که در ۱۹۰۹در مون روژ به دنیا آمد و در سال ۱۹۷۰ در پاریس از دنیا رفت .او در دوره جنگ جهانی دوم به «مقاومت» می پیوندد و یکی از شخصیت های فعال دوران مقاومت به شمار می آید. ادیت در نشریات مخفی با نام مستعار مطالب خود را می نوشت و ژنرال دوگل برخی از گفته های مخفی او را در صحبت هایش ذکر می کرد
ادیت توماس از پیشگامان تاریخ زنان به شمار می آید. او مبارزی است که برای کسب آزادی و علیه خفقان سیاسی، اجتماعی و جنسی مبارزه می کرد.
ادیت توماس این شعر را در سال ۱۹۴۳نوشته است.
