چند صد نفری که در روز 22 خرداد 1389 (12 ژوئن 2010)، در پای دیوار صلح پاریس، بدعوت «کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس» گرد آمدند تا سخنان سخنرانان فرانسوی و ایرانی را گوش دهند و بر خواسته های برحق جنبش اعتراضی مشهور به جنبش سبز پای فشرند، در میانه مراسم به دو دسته تقسیم گشته و از هم جدا شدند. دسته ای پای دیوار ماندند و دسته دیگر به تظاهرات تا میدان «انولید» راه پیمائی نمودند. مسکوت گذاشتن آن چه در پاریس روی داد، نه بیماری را که عده ای حامل اند و با روش حذفی باعث این تشتت شدند می شناساند و نه بر زخم آنانی که جریحه دار شدند مرهمی می نهد. نه این و نه آن برای مبارزه متحدانه ایرانیان مقیم پاریس در حمایت از هموطنان خود در ایران که در زیر سرکوب استبداد قرار دارند، کمکی نمی نماید. همان ایرانیانی که تاکنون متحدانه مبارزه کرده اند و از جمله در اعتراض به اعدام جنایتکارانه فرزاد کمانگر و دیگر جانباختگان، در حد خود صدای اعتراض مردم خویش گشتند.
تصویر دردناکی که در ذهن ایرانیان از این روز خواهد ماند آن است که دسته ای از تظاهر کنندگان ایرانی که حامل پرچم سه رنگ ایران با آرم شیر و خورشید و شعار نوشته «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» بودند، توسط پلیس از سایر ایرانیان جدا و در محاصره نگه داشته شدند. افرادی از برگزار کنندگان تظاهرات و از اعضای کمیته نامبرده، از پلیس خواستار دخالت شده بودند. این اولین باری نیست که افراد «کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس» علیه دیگر ایرانیان به پلیس مراجعه و با توضیحات ویژه خود، خواستار دخالت پلیس می شوند. ولی این اولین بار است که به این شیوه های زشت، جمع ایرانیان واکنش نشان دادند. از این که افراد این کمیته به پلیس چه می گویند که آنان خود را مجاز به دخالت می دانند روایات مختلفی داده شده است. ولی مسئله در واقع این است که برگزار کنندگان این مراسم تا کنون از نقش خود در دعوت به تظاهرات این حق را استنتاج می کنند که هر فرد و جمعی که حاضر در این تظاهرات می شود بایست شعار خود و هویت خود را در خانه به جای بگذارد و دست خالی یا با شعاری مجاز از نظر برگزار کنندگان در این تظاهرات شرکت کند. این افراد خود را مجاز می دانند که حق آزادی بیان دیگران را، نقض کنند، دیگرانی که اخلالی در نظم مراسم، تناقضی با مضمون مراسم و یا دخالتی در محدوده ها و تریبون رسمی اعلام شده نداشته اند. علیه اینان دخالت پلیس درخواست شده است بصرف این که در محلی عمومی از آزادی بیان خود استفاده کرده اند. دوستان و افرادی از حاضرین که روز 22 خرداد وساطت کردند تا آن افراد کمیته را از این عمل ضد دموکراتیک منع کنند مورد تعدی و توهین قرار گرفتند. و جمع ایرانیان دچار تشتت و در انتها انشقاق گشت. ما این رفتار عقب افتاده و ضد دموکراتیک را که در قلب اروپا شاهدیم محکوم و با حیرت نظاره می کنیم. آنانی که مبارزه ضد استبدادی را با افکار خود غرضانه به انشقاق می کشانند و علیه دیگر اندیشان به نیروی قهر پناه می برند، اگر روزی خود در موضع قدرت قرار گیرند، خود قهر را علیه دیگران اعمال خواهند کرد. آنانی که برای دموکراسی مبارزه می کنند با این گونه روش های ضد دموکراتیک، ابهام و تردید نسبت به اهداف واقعی خود بر می انگیزند.
ایرانیان مقیم پاریس، در برابر این رویداد در مقابل دو راه قرار دارند. راه اول، پشت کردن به مبارزه ای است که توسط کسانی که خود را داعیه دار آن معرفی می کنند با این روش های زشت و غیر مسئولانه به انشقاق کشیده شده است. برخی از حاضرین در صحنه، این تمایل را بروز می دادند. راه دوم ادامه مبارزه است. و این مبارزه از جمله مبارزه علیه آن فرهنگ عقب افتاده ای است که به روش های حذفی مبادرت می کند و به انشقاق منجر می شود. ما از خانواده ها، دوستان و رهبران این افراد می خواهیم که به آنان کمک کنند تا از روش های خود دست بردارند. «کمیته» نامبرده بایست این اقدامات را محکوم و افراد خاطی خود را توجیه و تربیت کند. در غیر این صورت طبیعی است که این کمیته همراهی ایرانیان مقیم پاریس را بیش از پیش از دست بدهد، همانطوری که این اتفاق در صحنه تظاهرات 22 خرداد روی داد.
ما راه دوم بر می گزینیم و به هموطنان عزیزمان در پاریس پیشنهاد می کنیم جنبش مردم ما را از فعالیت و حضور پر ثمر خود محروم نکنید. ما ملت متکثری هستیم که برای زندگی و مبارزه دست در دست هم بایست با تقدم دادن به اشتراکاتمان، حق هر کس و هر جمع را برای بیان آمال و آرزوهایش برسمیت بشناسیم. ما از حرکاتی که در مراسم پاریس اول ماه مه و در مبارزه علیه اعدام ها صورت گرفت که با تلفیق درست اشتراک و اختلافات شرکت کنندگان همراه بود حمایت کرده و باز هم حمایت می کنیم. امروز در بسیاری از شهرهای دیگر این روش مورد استفاده قرار گرفته و تاثیرات مثبت خود را با حرکت نیرومند ایرانیان به نمایش گذاشته است. ما ایرانیان مقیم پاریس را دعوت می کنیم که از این روش در مقابل روش حذفی پشتیابی کنند.
سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران – پاریس
23 خرداد 1389
13 ژوئن 2010
