ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران

گزارشگران: پانزده سال گذشت!

این مطلب را با دوستانتان به اشتراک بگذارید :

پانزده سال گذشت و این رسانه همچنان به وظایف تعریف شده خود ادامه میدهد. گزارشگران زمانی فعالیت خود را آغاز کرد که دنیای مجازی خارج از کشور ایرانیان در انحصار تعداد محدودی از صفحات اینترنتی بود که با حمایت مالی منابع پیدا و نهان و بخشا جاسوسی و سرویس های امنیتی برخی از دول, بسرعت بسوی تبدیل شدن به مراکز خبری و تجارتی حرکت میکردند.

از جمله آنها سایت گویا که بنوعی بدلیل توانایی های مالی و تکنیکی اولیه خود مرکزیت مییافت و امروزه این روند همچنان ادامه دارد. دنیای قلم نیز مسرور از دستیابی جهانیان به امکانات پیشرفته ارتباطی و بتبع تمایلات خود به شنیده شدن با ارسال مطالب خود به اینگونه رسانه ها بر این روند شتاب بخشیدند. اما بموازات آن رسانه هایی دیگر از جمله سایت دیدگاه, بروسکه, بولتن, چه باید کرد, روشنگری, پیک ایران وبرخی دیگر چارچوب اصلی انتقال اندیشه آزادیخواهان و برابری طلبان اپوزیسیون رژیم را بر عهده داشتند و با برد و فضایی قابل توجه ودمکراتیک و برخلاف سایتهای سازمانی و حزبی و مراکز تجاری دیگر به انتشار اخبار و مقالات ادامه میدادند.

آغاز کار سایت گزارشگران همزمان شد با پیدایش جریان جنبش جمهوریخواهان دمکرات و لائیک و بمرور و بخشا به شناسایی و تبلیغ این مجموعه از جمله سایت صدای ما و تبجا که امیدهای تازه و فرا سازمانی را بارور کرده بود, پرداخت. با افزایش نفوذ سازمانها و احزاب و بهره برداری از امکانات جمعی آنها برای تغییر مسیر این جریان, سایت گزارشگران از این مجموعه فاصله گرفت و به حرکت مستقل و دمکراتیک سوسیالیستی خود ادامه داد.

گزارشگران طی موجودیت خود تلاش داشته است تا ارتباطی مستقیم با خوانندگان و یارانش برقرار کند و تا حدودی موفق بوده است. این امر ممکن نبود جز با شفافیت. شفافیت در مواضع و جهت گیری های خبری و سیاسی از سویی و از زاویه ای دیگر شفافیت های مالی که مطلقا از دخالت در امور تبلیغی و تجاری دوری کرده است و تمامی پیشنهادات تامین مالی از سوی قطب های سیاسی و یا نهادهای تجاری را تا کنون رد کرده است.

این اقدام در راستای حفظ استقلال سیاسی و رسانه ای ما بوده است. دهها فراخوان و گفتگو با صاحبان اندیشه در داخل و خارج از کشور بیلان 15 ساله ای برای ما بجا گذاشته است که به ان می بالیم و در آینده نیز به این وظایف اخلاقی و وجدانی خود ادامه خواهیم داد. وجه تمایز این رسانه با سایر رسانه های مستقل و آزاد دیگر اما دخالتگری ما در حد توان در وقایع سیاسی بوده است. گزارشگران تنها یک رسانه نیست بلکه یک نهاد متعلق به دنیای دمکراسی خواهی است که گرایشات برابری طلبانه آن از ویژگی های برجسته آن است.

دنیای رسانه ها امروز دنیایی بسیار پیچیده است. توئیتر, اینستاگرام, تلگرام و فیس بوک, لینکدین و سایر شبکه های جهانی امروزه حرف اول دنیای خبری و ارتباطات عمومی را میزنند. اما هنوز ضرورت وجودی رسانه ها در قالب های کنونی از میان نرفته است.

بطور کلی ما این رسانه ها را در دنیای سیاست و در میان اپوزیسیون ایرانی خارج از کشورچنین ارزیابی میکنیم

یکم – رسانه هایی که منابع حمایتی و مالی آنها پنهان هستند و همچون قارچ میرویند و پس از مدتی ناپدید میشوند. این رسانه ها که منابع خبری سری هم دارند اغلب بنابر نیات بخشی از حکومتیان برای تهدید یا مقابله با بخش حاکم حکومتی بنا شده و پس از نیل به مقصود حذف میشوند.

دوم – رسانه هایی که سرنخ منابع حمایتی و مالی آنها به نهادهای مشکوک حکومت های بین المللی متصل است. از بی بی سی فارسی گرفته تا صدای آمریکا بزبان فارسی و رادیو و تلویزیون های بسیار پر تعداد و متنوع. این بنگاههای خبر پراکنی را نمیتوان در سطح و شفاف بررسی کرد. برای یافتن پشت صحنه آنها باید زمین را کند و به ریشه های آنها نظر انداخت. بخشا شاید بیشتر باید کند و در اعماق جستجو کرد همانجا که سرانگشتان سازمانهای امنیتی و جاسوسی و سیاستگذاران امپریالیستی دیده میشود و یا لانه کرده اند. از سازمان سیا و پنتاگون گرفته تا موساد و سرویس های امنیتی بریتانیا و …

فعالین این رسانه ها بنام کار حرفه ای خبرنگاری اصولی را پذیرفته اند که بر طبق آن, چوب الک دولک این نهادها باشند. ساز خارج زدن بمعنی بیکاری و بی مزدی برای آنهاست هم از اینرو در گفتگوهای محفلی و خارج از این رسانه ها آویزان کار حرفه ای در برابر کار آماتورهایی! میشوند که به پرنسیپ استقلال روزنامه نگاری و نقد ( وابستگی ) خبرنگاری می پردازند. از نگاه این افراد آماتورها کله شق هایی هستند که دنیای سیاست و دیپلماسی را نمی فهمند و حاضر به قبول امکانات مالی از نهادهای بین المللی جهت رشد و ارتقاء خود نیستند و در نهایت آب به آسیاب حکومتیان میریزند!

سوم – رسانه هایی که بموازات تعلقات فکری و سازمانی خود, اما در چارچوبی مقبول به نشر نظرات فعالین متنوع اپوزیسیون میپردازند و بواقع ظرفیتهای دمکراتیک ارزشمندی را از خود نشان میدهند.

چهارم – رسانه هایی که بطور علنی تعلق خود به سازمانها و احزاب سیاسی را اعلام کرده اند و به نشر مطالب و نظرات متعلقین به تشکل خود میپردازند. در میان این ها برخی ظرفیت های دمکراتیک بیشتری از خود نشان میدهند که جذابیت های بیشتری نیز برای نیروهای نزدیک به خود دارند.

پنجم – رسانه هایی که علیرغم همه دشواری ها با تکیه بر پرنسیپ های کلاسیک حرفه خبرنگاری با جهتگیری سیاسی در برابر جمهوری بربریت اسلامی بخشا پژواک صدای بی صدایان هستند.

ششم – سایت ها و وبلاگ های فردی نیز نقش برجسته ای در چرخه اندیشه ورزی دارند.

باید ها و نبایدها !

حقیقت این است که رسانه های آزاد و مستقل چنانچه اتصال های تشکیلاتی, گروهی, حزبی و یا به منابع مالی نداشته باشند, نقشی خدماتی در ارتباط با بلوک بندی های سیاسی و اجتماعی دارند. کاری سنگین و بی مزد را بعهده میگیرند و تمامی هزینه های انسانی و مالی را بر عهده خود دارند. هم از اینرو با تمامی جریانات متشکل نیز از زاویه ای برابر و روبرو مرتبط هستند.

از گام اول گزارشگران در ارتباط با تشکل های هنوز باقیمانده از دوران سرکوب طاعون اسلامی حاکم بر اساس احترام متقابل و برابر برخورده است. بارها این موضوع را بطور علنی مطرح کردیم که لازمه انتشار و تبلیغ اطلاعیه ها و انتشارات این گروهها و سازمان ها رفتار متقابل آنها در رابطه با این رسانه است و چنین نیز تا کنون بوده ایم. طبیعی است که این نظر در ادامه خود نزدیکی ها و دوری های ما را با طیف متشکل اپوزیسیون در خارج از کشور توضیح میدهد. نگاه ما اما به مبارزات در جریان دانشجوئی, کارگری, معلمان, بازنشستگان, پرستاران, مالبختگان, کشاورزان, جوانان و زنان بوده است و بدان پایبند بوده ایم و از زندانیان سیاسی و عقیدتی همواره و در ابعادی گسترده حمایت کرده ایم.

متاسفانه نگاه از بالا به جنبش و فعالین جنبش بنوعی در میان این افراد و احزاب و سازمان های قدیمی تر نهادینه شده است. این معضل با پند و اندرز و نصیحت درمان نمیشود حتی اگر تشکلی با تعداد انگشتان یک یا دو دست از اعضا باشد هنوز هم در رویاهای خود غوطه میخورند و مدعی رهبری جنبشی از نسل های جوانتر هستند. بی آنکه این جنبش ها حتی آنان را بشناسند و یا حتی تاریخچه ای از انها را مطالعه کرده باشند.

در یک کلام یا اینها در پیله تاریخی خود میمانند و یا امواج سهمگین واقعیت ها و تحولات سیاسی خارج از اراده شان آنان را با خود میبرد. این بخش از اپوزیسیون یا خود رهبر بین اند و یا بدنبال ساختن رهبر برای جنبش هستند و آنهم بایستی نام و تشکل آنها را تداعی کند. همه تحرک های جمعی در بلوک های سیاسی را در پیوند با حفظ نام و سازمان خود ارزیابی میکنند. این دیدگاه بدون توجه به حال و روز جنبش و آینده, بر طبل تقدس گرایی و گذشته پرستی می کوبد. گذشته همه چیز است و بت های ساخته شده از گذشتگان ( زنده یادان ) محرک و محدوده اصلی فعالیت سیاسی آنهاست. این نکته ای است که ما را در مسیر حرکتمان ترغیب به تبلیغ و انتشار اعلامیه ها و اطلاعیه های این بخش از مخالفان رژیم نمیکند.

در روند فعالیت های خبری و رسانه ای خود بارها در معرض حملات چه از سوی وابستگان حکومتی و چه از سوی برخی فعالین سیاسی در خارج از کشور قرار گرفته ایم. از فخاشی و هتاکی گرفته تا شایعه و دروغ پراکنی علیه مسئولین سایت که بطور علنی به انها پاسخ داده ایم. از آنجا که حساب پاکی داریم در آینده نیز چنین خواهیم کرد.

گزارشگران

در زمینه ادامه کاری و ادامه و گستردگی انتشارات سایت رسانه های بسیاری ما را همراهی کردند که برخی از آنها را همراه با سپاس نام میبریم.

سایت لجور, آزادی بیان, اشتراک وورد پرس, رنگین کمان, سایت سازمان راه کارگر, بروسکه, عصر آنارشیسم, میهن تی وی, احترام آزادی, دیدگاه, ایران تریبون, سایت ملیون, مبارزان کمونیست, اتحاد کارگری, چه باید کرد, پژواک ایران, ایرانسکوپ, بولتن, تبجا, افق کارگری, ایران گلوبال, افغانستان آزاد, کار آنلاین, اطلاعات نت, سینمای آزاد, کوردانه, بالاترین و بسیاری از رسانه های دیگر که هم اکنون از ادامه فعالیت بازمانده اند.

فراخوان و ایجاد کارزار علیه ستمکاری و جنایات رژیم در داخل و یا در دفاع از پناهندگان و مهاجران در خارج از کشور از جمله فعالیت های بی وقفه سایت بوده است. در جریان آنها یارانی همیشه داشته ایم که تا کنون و به خواست خودشان نامی از انها نبرده ایم از جمله مترجمان بسیارعزیز ما از اروپا, آمریکا و استرالیا که هیچگاه به درخواست سایت نه نگفتند و هنوز هم و در آینده ما را همراهی خواهند کرد و از این جهت به خود میبالیم.

از جمله تمایلات همیشگی و امروزه و فردای ما این بوده و هست که تلاش های موضعی رسانه ای و خبری و متعدد موجود را در مسیری واحد و متمرکز انداخته و آلترناتیوی رسانه ای در برابر رسانه های وابسته از جمله من و تو پادشاهی و بی بی سی فارسی به افکار عمومی داخل و خارج از کشور عرضه کنیم. قطعا زیباست که هر فردی میتواند در دنیای امروز رسانه خود را داشته باشد و در گردش وسیع اندیشه دخالت کند.

با این وجود ما بارها تلاش کردیم تا رسانه ای پرتوان تر دمکراتیک تر با همکاری سایر نیروهای ازادیخواه و برابری طلب در پهنه سازش ناپذیران بوجود اوریم و خود جزیی از ان باشیم که بارها با دیواره ای از تمایلات فرقه گرایانه برخوردیم.

تلاش های ما و همراهان همیشگی ما بخشا بی ثمر نماند. در پی فراخوان برای گفتگو ها در این زمینه قریب پنجاه فعال سیاسی و رسانه جلسات متعددی از طریق پالتاک برگزار کردیم و در انتها کانون نویسندگان و روزنامه نگاران برای آزادی را بنا نهادیم که متن فراخوان اولیه برای برگزاری جلسه پالتاکی را در زیر می بینید

موضوع: ضرورت ایجاد “کانون روزنامه نگاران و نویسندگان برای آزادی” در سایه ی مبارزات زنان، کارگران، دانشجویان، معلمان و …، در عرصه های اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و هنری در ایران

25 ژانویه 2009

روزی نیست که خبر دستگیری، شکنجه و زندان و اعدامهای رسمی و غیر رسمی و سر به نیست کردن روزنامه نگاران، وبلاگ نویسان، دستاندرکاران رسانههای گروهی، فعالان سیاسی، فعالان جنبشهای کارگری، دانشجویان، معلمان، زنان، ملیتها، اقلیتهای مذهبی و …، توسط رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی ایران، نرسد. شدت ترور و سرکوب و کشتار در ایران چنان ابعاد گستردهای دارد که نمیتوان آن را به سادگی بیان کرد. رژیم برای جلوگیری از پخش اخبار و مطالب مربوط به جنایتها و اعمال ضد مردمی خود، سانسوری همه جانبه را بر ایران گسترانده است. سانسور در جمهوری اسلامی، سانسوری معمولی و کلاسیک که فقط از پخش اخبار، آثار و اندیشههای مترقی جلوگیری کند، نیست بلکه هدف آن نابودی منظم فیزیکی دگراندیشان و سرکوب برنامهریزی شده و سیستماتیک جنبشهای اجتماعی است. بنا بر این مسالهی سانسور در ایران یکی از عناصر اساسی حفظ و بقای سلُطهی رژیم جمهوری اسلامی است. از این روی، مبارزه با سانسور جزیی جداناپذیر و یکی از اشکال دفاع از مبارزات آزادی خواهانهی مردم ایران است.

از سوی دیگر، ما شاهد نوع دیگری از سانسور در رسانههای بینالمللی نسبت به مبارزاتی که رهایی جامعه از سلطهی نظام جمهوری اسلامی را خواستاراند، هستیم.

در مقابل اما، امکانات خبری و دفاعی نیروهای مترقی آنقدر ضعیف است که تناسبی با امواج وسیع و مستمر خفقان وسانسور در جمهوری اسلامی ایران را ندارد. یکی از فاکتورهای بسیار مهم و تعیین کننده در این راستا، پراکندگی و تشتتی است که در میان اپوزیسیون مترقی رژیم جمهوری اسلامی وجود دارد. این پرسش برای همهی کسانی که مخالف نظام دیکتاتوری حاکم بر ایران وجایگزینی نظامی عادلانه و دمکراتیک هستند مطرح است : اپوزیسیونی که قادر نیست خود را، دستکم پیرامون یک ابزار خبر رسانی برای مقابله با دیوار سانسور جمهوری اسلامی سازماندهی کند، چگونه میتواند مدعی مبارزهی جدی برای پایان دادن به حیات یک نظام قرون وسطایی باشد؟

ما بر این باوریم که امکانات، نیرو و توان اپوزیسیون مترقی، هم در ایران و هم در خارج از کشور به میزان لازم فراهم است تا در برابر سانسور نظام جمهوری اسلامی برای شکستن دیوار سکوت به اقدامات جدی دست زند.

برای پاسخ به همین مسایل است که برخی از دستاندرکاران رسانههای گروهی و دیگر فعالان سیاسی و اجتماعی پس از چندین ماه بحث و تبادل نظر در مورد ضرورت و چگونگی ایجاد ساختاری برای مبارزه با اندیشهی سانسور و همچنین مبارزه با سانسور حاکم بر ایران، موجودیت “کانون روزنامه نگاران و نویسندگان برای آزادی” را اعلام میکنند.

ما از همهی نیروها و کسانی که علیه سانسور و برای آزادی ایران با دیکتاتوری جمهوری اسلامی مبارزه میکنند، دعوت میکنیم در جلسهی بحث و تبادل نظر در این زمینه، که به شکل پالتاکی برگزار میشود، در هم فکری، همیاری و اتحاد عمل جهت ایجاد و تقویت ابزاری برای افشای جنایات رژیم جمهوری اسلامی و رساندن صدای اعتراض جنبشهای اجتماعی وآزادیخواهان ایران به افکار عمومی جهان شرکت فعال نمایند.

متاسفانه این نهاد و بدلائلی چند که خارج از حوصله این نوشتار است با گذشت زمان پایدار نماند. آرشیوانتشارات آن هنوز باقی است.

برخی از فراخوانهای سایت گزارشگران را در ادامه میبینید: این تلاش ها حاصل کاری مشترک با تک تک امضا کنندگان و رسانه ها و نهادهای پشتیبان بوده است. متاسفانه بخشی از این فراخوان ها در جریان هک شدن سایت و انتقال آن به سرور جدید در این آرشیو نیست.