پایا راستگونیا
آنچه کردها در عراق در رابطه با سرنوشت خویش انجام خواهند داد و هر تصمیمی که از خلال اراده جمعی و مشخصاً صندوق رای و دیگر ابزارهای ابراز اراده جمعی خواهند داشت اعم از استقلال یا عدم استقلال و هر راه حل دیگری که برمی گزینند در نهایت می باید با آرزوی ما به موفقیت و کامیابی برای آنها همراه باشد اگر به راستی خود را خیر خواه و آزادیخواه و علاوه بر این خود را با مردمان کرد دارای تبار و فرهنگ مشترک و پیوسته می دانیم.
و بر هر آزادیخواهی است که از اراده و خواست مردمی و جمعی دفاع کرده، و خیر و صلاح کار را برای مردم آرزو کند.
چرا؟
در پاسخ باید خاطر نشان کرد که در آستانه رفراندوم در اقلیم کردستان عراق، برخی افراد و نیروها در جمع ایرانیان به انگیزه های مختلف نه تنها با این همه پرسی اظهار مخالفت می کنند(که البته و صد البته تا اینجای کار اگر صرف مخالفت با منطق و اخلاق باشد حق بیان آنهاست و مشکلی ندارد) بلکه برخی پای آمال و آرزوهای های غیر انسانی و بد طینتی را به نحو جاهلانه و خطرناکی به میان می کشند و مستقیم و غیر مستقیم آرزوی سرکوبی کردهای عراق را در رابطه با رفراندم دارند، سرکوب به وسیله نیروهای دیگر کشورها اعم از عراق و ترکیه و حتی شده عناصر خونریز و خشونتگرای جمهوری اسلامی و عمله و اکره تندرو و بنیادگرای شیعی آن در عراق. ،مثلاً گروهایی مانند حشد الشعبی که نمونه شیعی بعضا طابق النعل بالنعلی هستند برای داعش و…. کم و بیش با همان ظرفیت های بالقوه و بالفعل توحش و بربریت.
اینچنین آرزو و خواستی برای سرکوب، صریح و غیر صریح و با هر علت و انگیزه ای در پس آن، هم رذیلانه و غیرانسانی است و هم جاهلانه و از این هر دو منظر بسیار بسیار خطرناک و بدسرانجام.
چرا خطرناک و بد سرانجام؟
چون اگر فرض بگیریم که خواست و ارزوی رذیلانه و غیر انسانی این عناصر و افراد تحقق یابد و خواست مردم کرد عراق با سرکوب و خشونت و خون و خونریزی مواجه شود. در اینصورت اگر در سرانجام کار و بازتاب نهایی، مردمان کرد که بخش بزرگ و چند میلیونی آنها از هم میهنان ما در ایران هستند، به این داوری و تصویر و ذهنیت نهایی برسند که نیروها و افراد و گروهای ایرانی در کنار سرکوبگران و موافقان و آرزومندان آن بوده اند، در آن صورت تخم کینه و خشم و تنفری دراز مدت و شاید ابدی ای در دل آنها کاشته خواهد شد که پیامدهای آن در مقایسه با رفراندم در عراق و اختلافات و مسائل پیرامون آن، بسیار غول آسا و مهیب به نظر خواهد رسید به طوری که افق همزیستی و وفاق اجتماعی در بلند مدت را بسیار تیره و تار نموده و شکافهای اجتماعی مخاطره آمیزی را در پی خواهد داشت.
در صورت جانبداری از خونریزی و سرکوبگری و سرکوبگران بالقوه بخصوص اگر این جانبداری به نوعی جانبداری از دسیسه ها و اقدامات جمهوری اسلامی و عوامل آن قلمداد گردد دیگر فرقی نخواهد کرد انگیزه جانبداری چیست، نتیجه نهایی جز دمیدن بر آتش خطرناک کینه و دشمنی و تنفر در مردم کرد نیست و نخواهد بود آتشی مهیبی که می تواند این انگیزه ها را در برابر چشم انداز بلند مدت خویش کوچک و خرد جلوه دهد.
پس هم منطق و عقلانیت و هم اخلاق و انسانیت حکم می کند که طرفداران واقعی دموکراسی و حق خواهی، در مورد اتفاقات مربوط به کردها در عراق صلاح و مصلحت نهایی را به خود مردمان کرد و تصمیم و داوری نهایی جمعی آنها واگذار نموده، و با احترام برای آنها و تصمیم جمعی آنها آرزوی کامیبای و موفقیت نمایند، بر هیجان زدگی و بعضاً ترس خوردگی خویش غلبه کنند و در رابطه با آنچه به آینده ایران راجع است و دغدغه آنهاست با اعتماد به عقلانیت جمعی ایرانیان و احترام به انسانیت و حقوق بشر، بسترهای دموکراسی و مدنیت و عدالت را در آینده ایران به گونه ای ساخته و پرداخته سازند که زمینه و نیازی برای جدایی و قهر و نقاری باقی نماند.
هیچ عقلانیت و استدلالی اعم از دغدغه امنیت و… نمی تواند دستمایه سرکوب و همراهی با سرکوب مردم و اراده آنها گردد چنین بهانه ها و دستمایه هایی در دنیای امروز و بخصوص از جهت چشم اندازهای بلند مدت بسیار جاهلانه و سفاهت بار جلوه خواهد کرد. خود را نباید مضحکه تاریخ کرد.
“نمی توان امید و آرزو و ادعای آزادیخواهی و دموکراسی و عدالت داشت ولی همزمان لابه لای ادله و استدلالهای خویش چوب و چماق پنهان نمود”
حق و حق خواهی در دنیای امروز مصداق این مصرع از مولاناست.
“که اندر در نمی گنجد، پس از دیوار می آید”
اگر با خرد و سنجشگری اسباب ورود آنرا از «در» فراهم نکنیم لاجرم باید منتظر ورود آن از بالای «دیوار» ها و حصارهای در نهایت پوچ و موهوم باشیم.
هیچ حق و حق خواهی مخالف و مانعی در برابر دیگر حق و حق خواهی ها نخواهد بود.
پایا راستگونیا
۲۲/۰۹/۲۰۱۷
آرزوی کامیابی برای تصمیم و اراده جمعی کرد ها
