هر آنکس که راند سخن بر گزاف …. بود بر سر انجمن مرد لاف به گاهی که تنها شود در نهفت ….پشیمان شود زان سخنها که گفت . «جناب فردوسی» با خواندن گزارش حسین منتظر حقیقی در مورد مقاله بهگر و ستایشش از «شاپور بختیار» و مقایسه بختیار و مصدق و تاثیراتی را که هر یک از انان در دوران خودشان بجا گذاشتند به عمق نفرت حسین منتظر حقیقی از شاپور بختیار پی می برید!! ایشان غضب می کند و عتاب الود بانگ می زند که چطور به خودتان اجازه می دهید که بختیار را با مصدق و یا سران مشروطه مقایسه کنید؟ یعنی مصدق امام زاده ماست و سر قفلی دارد!! فلک زده ها هنوز به این درجه از اگاهی نرسیده اند که مصدق سربازی بود که به اندازه توان و دانش خودش در راه بهتر کردن وضع مملکت کوشید. همین و نه چیزی بیشتر حضرات سوراخ دعا را گم کرده اند زیرا مصدق هدف نیست و در ثانی در دنیای امروز گفتن اینکه راه ما راه مصدق است٬ با توجه به پیشرفت فکری مردم و تغییر استانداردها حداقل در بهترین حالت لبخند انچنانی شنونده متمدن را بهمراه دارد.در ثانی با نگاهی به تاریخ کشورهای پیشرفته میبینیم سرلوحه تمام فعالین سیاسی منفرد و یا احزاب سیاسی چگونه بهترکردن زندگی مردم و فراخ بال کردن بیشتر دمکراسی است.مثلا در امریکا افتخارات و تلاشهای رهبران سیاسی اولیه در بنا نهادن این دمکراسی را از نظر بگذرانید و ببینید اولا چند نفر متعلق به حزب جمهوریخواه بوده اند و درثانی اوایل کار حزب جمهوری یک حزب متمایل به چپ بوده یعنی نمی توان به صرف اینکه کسی زمانی از لحاظ فکری متمایل به جناحی بوده تا ابد همین طور بماند نمونه زنده برخورد مصدق و جبهه ملی و چپها با لوایح ششگانه انقلاب سفید از طرفی و همصدایی با خمینی در مخالفت با حق رای زنان و اصلاحات ارضی و دیگر بندهای ان٬ مهمترین معضلی که گریبان این حضرات «شیعه مصدق- شیعه لنینی- شیعه و شیعه و شیعه»هنوز به سن بلوغ نرسیده اند و امامشان بحق اینها را مهجور میدانست و هنوز هم هستند.ای کاش یکنفر از این کسانی که« شیعه مصدقی هستند» بفرمایند اگر نام مصدق و ملی شدن نفت که بوسیله تیمی از جمله مصدق عملی شد را از کارنامه جبهه ملی بکنار بگذاریم خاصیت و عملکرد و بازده شمایان چه بوده؟اخرین شاهکار شما بعد از خرداد۱۳۴۲ انقلاب اسلامی بود.جبهه ملی ایران«مادر»در سایتشان عکس بختیار را بعنوان یکی از رهبران جبهه در قسمت تصاویر رهبران به معرض دید گذاشته اند یعنی افتضاح سنجابی را دیگر قبول ندارند و بارها بعناوین مختلف اشتباه بودن بایکوت بختیار و اخراج او را اشتباه بزرگی دانسته اند.در ضمن جبهه ملی ایران بارها اعلام کرده که هیچ نمایندگی در خارج کشور ندارد٬ حال شما و دوستانتان بفرمایید رابطه تشکیلاتی تان با حزب چیست؟ در پایان لازم میدانم توجه حضراتی را که بختیار را بدلیل شجاعتش در مخالفت با خمینی را نمی بخشند و به هر بهانه ای نیشی میزنند تا شاید حقارت فکری خود را در این میانه پنهان کنند برسانم بد نیست نگاهی دوباره به برنامه دولت ۳۷ روزه بختیار بیندازند تا ببینید بفهمید که از لحاظ روشن فکری و دمکرات بودن نه تنها از مشروطه خواهان سر بود بلکه مصدق هم به اندازه او واقعیات دنیای امروز را درک نمی کرد.در پایان باید از حسین منتظر حقیقی پرسید که چرا از بختیار کینه بدل دارد؟ خود نظر بدهید. «۱- آقای بهگر به چه دلیلی آقای دکتر بختیار را که نه در رهبری انقلاب مشروطه و نه در رهبری نهضت ملی ایران مشارکت داشته است در کنار رهبر منحصر به فرد نهضت ملی ایران ـ دکتر مصدق ـ قرار داده است؟» «۲- آقای دکتر بختیار رهبر کدام جنبشی بوده است که آقای بهگر عاشق گونه او را در کنار رهبر نهضت ملی ایران قرار داده است؟ علاوه از آن،٣ – آقای بهگر کدام دکتر شاپور بختیار را در کنار رهبران مشروطیت و یا نهضت ملی ایران می نشاند ؟دکتربختیاری که عضو هیأت اجرائیۀ جبهۀ ملی ایران بوده است؟ یا دکتر بختیاری که در خواست محمد رضا شاه را برای پذیرفتن پست نخست وزیری ، آنهم در اوج مبارزات مردم علیه نظام سلطنتی پذیرفت و خود را در مقابل قیام مردم قرار داد؟و یا دکتر بختیار، بنیان گذار تشکیلات نهضت مقاومت ملی در فرانسه ؟ کدامیک را؟ «همچنین روشن نیست بر چه اساسی آقای حسن بهگر! اولا” آقای دکترشاپور بختیاری که پیروی از مصدق را جزء افتخارات خود می دانست، در« کنار» مرحوم دکتر مصدق که رهبرمنحصر به فرد نهضت ملی ایران است ، » « با پا گذاشتن بختیار به عرصه ی نخست وزیری صدای آزادیخواهی به نمایندگی از مبارزان و جامعه روشنفکران را در تاریخ به ثبت رساند..» ، با اما و اگر های بیشماری مواجه است.بدون اینکه قصد داشته باشم بصورت تفصیلی در اینجا به آن اما و اگر ها بپردازم اما ضروری می دانم گفته شود که : اولا” دوران ٣٧ روزۀ حکومت بختیار ادامۀ راه نهضت ملی و بالطبع ادامۀ راه مصدق نبود زیرا دکتر مصدق همواره در کنار مردم بوده و نه در مقابل مردم که آقای شاپور بختیار در برابر مردم ایستاد. مصدق از ارگانهای سرکوب برای خاموش کردن صدای حق طلبی مردم کشورش یاری نطلبید در حالی که مرحوم بختیار در همان مدت ٣٧ روز حکومتش تعداد زیادی از هموطنان ما را که علیه رژیم استبدادی و وابستۀ شاه به مبارزه برخاسته بودند به خاک و خون کشید. و ثانیا” در آن مقطع تاریخی ، اگر چند نفری از مصدقی ها به رهبری دکتر بختیار حاضر به همسوئی با مبارزات مردم علیه رژیم وابسته و استبدادی شاه به رهبری آیه الله خمینی نشده ، و درعوض از پشتیبانی عده ای ازساواکیها و طرفداران شاه برخوردار گشتند، نمی توان از آنان به عنوان « … مبارزان و جامعۀ روشنفکران …» جامعۀ آنروز نام برد تا اینکه آقای دکتر شاپور بختیار با پذیرفتن پست نخست وزیری ، توانسته باشد به نمایندگی از آنان «…صدای آزادیخواهی …» را بلند کرده باشد.» «آقای بهگر حق دارند همچون من و دیگران ، تحلیل خود را از شرائط سیاسی ، اجتماعی خاص ایران در آن مقطع تاریخی ، دوران انقلاب و نخست وزیری مرحوم دکتر بختیار داشته باشند. اما روشن نیست با وجود اینکه آقای بهگر کاملا اطلاع داشتند و آگاه بودند که برخی از طرفداران دکتر مصدق با قبول نخست وزیری از سوی دکتر بختیار مخالف بوده و به هیچوجه حاضر نخواهند شد تا قبول نخست وزیری دکتر بختیار و فعالیتهای سیاسی آن مرحوم در خارج از کشور را به خصوص پس از سرنگونی رژیم شاه و پیروزی انقلاب به عنوان « ادامه راه مصدق» بپذیرند، چرا چنان نظراتی را که نمیتواند پایه همکاری میان طیف نیروهای مصدقی گردد، مطرح ساختند؟» «دومین مسأله ای که در فراز فوق از نوشتۀ آقای حسن بهگر جلب توجه می نماید و از اهمیت ویژه ای برخوردار است اینست که ایشان می نویسند «… ما در انقلاب مشروطیت رهبری مانند این دو نداشتیم که پیشاپیش همه در صف مبارزه قرار بگیرد..» . این نکته بسیار مهم است و من نمی دانم که آقای بهگر در فرمولبندی کردن آن تا چه اندازه ای به گسترۀ مفهومی وتاریخی و تبعات سیاسی چنین گفتاری توجه کرده اند!!» « از انقلاب مشروطه تا انقلاب ١٣۵٧ ، مهمترین نهضتی که در کشور ما رخ داد و منشأ بسیاری از تحولات درکشور و منطقۀ خاورمیانه گردید ، نهضتی است که رهبری آن با زنده یاد دکتر محمد مصدق بوده است .»
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
