چپ پشیمان چگونه پدیده ایست: ناصر کاخساز

پشیمانی یک عنصر گریز از خود، یک فرار از گذشته و احساس خواری از آنست، به نحوی که سبب شکاف شخصیتی بشود. از یک قطب به قطب کاملا مقابل آن در غلتیدن ، علامت شکاف شخصیتی است. انتخابی که محصول ندامت است در واقع انتخاب آزاد نیست، بیشتر دلیل تن دادن به یک جبر روانی و ناتوانی از مدارا گری با گذشته خود است. برخورد با خود در گذشته با برخورد با انسان دیگری در زمان حال که در موقعیت پیشین شخص نادم قرار دارد، همسانی دارد. شخص نابردبار با خود در گذشته، نمی تواند روح بردباری داشته باشد. آدم از طریق چرخش منقطب در قلمرو نظر و عمل، پاره ای از شخصیت خود را تلف شده می بیند. این احساس خسران، پاره دیگر شخصیت او را زیر پرتو خود می گیرد و امکان برخورداری از تعادل را از او می گیرد.
در پروسه تکامل نظری هیچ دلیلی برای ندامت وجود ندارد. یک علامت دیگر شکاف شخصیتی برخورد ناعادلانه با خود در گذشته است. بدون توجه به محدودیت بیشتری که او از نظر تجربه و توانایی در گذشته در آن قرار داشته است.
یک انسان آزاده هر گز آرزو نمی کند مخالف نظری اش روزی به پشیمانی بیفتد. پشیمانی دلیل ناتوانی از بهره گیری از امکانات بالندگی در همان موقعیتی است که فرد در آن قرار دارد.