جنبش سبز تو نیز برو گمشو

واقعا معلوم نیست، چنین افرادی از کجا می آیند و چگونه این گونه عملیات را سازمان دهی می کنند (معمولا از ده پانزده نفر هم بیشتر نیستند). از روی شعارها می توانیم به بی مایگی آنها پی ببریم. شعارهای کلی و بی سرنوشت و فراخواستی مانند آزادی دو شخصیت از شخصیت های رژیم حاکم ایران و تصاویر قربانیان تظاهرات در ایران. مطمئنا چنان که جنبش سبز پیروز شود – که از دیدگاه من خیلی بعید به نظر می رسد – حتی اگر در این جریان (سبز) فراخواست معتبری مطرح شده باشد، طبقه بورژوازی معامله گر با همکاری آمریکا و غرب امپریالیستی، در نبود آلترناتیو نیرومندی که بتواند واقعا در جامعه ایرانی گامی به پیش بردارد و به عبارت دقیقتر امکانات برداشتن چنین گامی را فراهم سازد – یعنی تکیه دادن ایران به کار ایرانی – با جنبش سبز باید در انتظار مصیبتی عظیمتر از جمهوری اسلامی در ایران باشیم. و در پاسخ به بابک اتفاقا آنهایی که کارد به استخوانشان رسیده – مثل من – چه در ایران و چه در خارج از ایران در این جنبش نیستند. اگر به تحلیل های بسیاری از آنهایی که دست اندر کار نقد سیاسی و اجتماعی هستند، توجه کنید، می بینید که آنها اینها را مشخصا متعلق به طبقات مرفه می دانند . و اتفاقا به شکل ناخود آگاهانه و یا خودآگاهانه خواهان تحول هم نیستند. یکی از دلایل این با دست پیش کشیدن و با پا پس زدن نیز، می تواند به شکل تبانی آشکار با کشورهایی نظیر آمریکا در این جریان تعبیر شود . این یک رقم تنها کافی است که نشان دهد که این جنبش چکونه در حال خودکشی ست. چرا؟ مطمئنا می توانید حدس بزنید، ایرانی ها به استقلالشان خیلی می بالند. و همین یک رقم تنها کافی است تا سیاست سرکوب را توجیه سازد. حالا ممکنه از آن دسته کارد به استخوان رسیده ها هم بین اینها پیدا شود که می شود – جتما هست – ولی مسئله این جاست که در واقع به چنین افرادی خیانت خواهد شد. همیشه همینطور بوده، مردم را می کشند به خیابان و قول و قرار می دهند و بعد می زنند زیرش. نترسید، نترسید…نترسید چون که ما بعدا عکس ندا و سهراب را آفیش می کنیم و با آن می زنیم توی سر ولایت فقیه. قول و قرار می دهند ولی از حالا زده اند زیرش منتهی باید با چشم مسلح دید تا محتوای چنین حیانت آشکاری را دید. علاوه بر این من به هیچ عنوان نه خودم جلوی گلوله می روم و نه هیچ فرد دیگری را به چنین کاری تشویق می کنم و نه اساسا چنین روشی را برای تحقق بخشیدن به پیشرفت تشویق و یا نحسین می کنم. چنین روشی مردود است. اساسا چنین روشی- یعنی جلوی گلوله رفتن و جلوی گلوله فرستادن -به همان معنایی است که در بالا گفنم : خودکشی. خودکشی نیز به این معنا است که این جنبش نیز بر پایه و اساس شهادت می خواهد خودش را تحمیل کند. قول و قرار پیشرفت می دهد…ولی تو بیا برو بمیر! تا ما با خیال راحت با آمریکایی ها و اروپایی ها زد و بند کنیم….ایراد اساسی زد و بند با غرب امپریالیستی در این جاست که آنها همیشه، خیلی خوب بلد هستند برای یک عده بهشت مصنوعی ایجاد کنند و بقیه را بفرستند به جهنم. البته همیشه موقتی است. نه، هیچ کس را نباید جلوی گلوله فرستاد. شما هم نروید جلوی گلوله . کسی را هم تشویق نکن که برود جلوی گلوله. آنهایی هم که رفتند جلوی گلوله، خبر نداشتند، و یا این که تحت تأثیر جو دچار سرگردانی و هیستری جمعی شده بودند…البته من در این جا کمی با سهل انگاری دیاگنوستیک روانشناسی اجتماعی را تعریف کردم…هیچ یک از قربانیان نمی دانستند که گلوله ای در کار خواهد بود…