مطلب پاراگراف آخر بیانیه که در ابتدا و بالای متن نیز برای برجسته نمودن آن تکرار شده ، درست روشن نمیباشد . معلوم نیست چرا فرض شده که مبادا خانمها امیدوار شوند که با عضویت جمهوری اسلامی در کمیته اجرائی سازمان ملل برای تدوین قوانین و مقررات مقابله با خشونت بر علیه زنان ، آنها به حق و حقوقی میرسند . بهمین جهت بیانیه به آنها یاد آور میشود ” تنها زمانی منجر به رفع نابرابری قانونی در ایران خواهد شد که زنان ایران علاوه بر مبارزه برای احقاق حقوق انسانی و مدنی خود ، دفاع ا ز حقوق ملی را همراه مردان امری همگانی شمرده و از مبارزه عمومی برای احقاق حقوق مردم ایران دست نکشند ” و مانند پروانه های فراموش نشدنی جمهوری دومینیکن یا از نوع ایرانی آن ، پروانه مقاومت شوند . سوال اینست که آیا مبارزه برای احقاق حقوق انسانی و مدنی توسط زنان از مبارزه عمومی برای احقاق حقوق مردم ایران ، همراه با مردان جدا است ؟ آیا زنان باید این مبارزه را زنانه و خصوصی دانسته چونکه اهمیتش از جنبه عمومی کمتر و جزئی از آن نیست ؟ ! !! بنظر میآید که این همان دید ورشکسته ، زیان آور و غیر صادقانه گذشته نه چندان دور است که توسط گروه های سیاسی بخصوص باصطلاح مترقی تبلیغ میشد !! مبنی بر اینکه تا سوسیالیسم پیروز نشود ، زنان به حقوق خود نخواهند رسید و باید باصطلاح تا وقت ” گل نی ” صبر کرده و فقط برای برقراری سوسیالیسم تلاش کنند !! همزمان با این تبلیغ این گروه ها از دیکتاتورهای مذهبی که جهان نگری یا جهان بینی آبراهیمی آنها بر پایه حذف دیگری یعنی زنان چون اولین قربانیان قرار دارد ، حمایت کرده و اینچنین زیر پای زنان را خالی میکردند . حتی بال و پر زنان را با گوشه و کنایه های تهوع آور در ادبیات تولیدی خود قیچی کرده ، بطوریکه تا سطح دیدن ” دست زن در پشت هر جنایت ” بسهم خود یاوه سرائی مینمودند . مثال زیاد است . مثلا از بد شانسی خانمها ، حتی گروه قدرتمندی چون فراماسونرها که خود را ” اومانیست ” یعنی انسان میدانند ، مانع عضویت غیر انسانها یعنی زنان در شبکه خود میشوند و گویا بعضی این اواخر مثل طالبان با زنانه و مردانه کردن کمی تحول یافته اند !!! اینچنین است که بقول بیانیه انواع ” خشونت علیه زنان یک مشکل ساختاری اجتماعی ” میگردد . در رابطه با گذراندن لایحه کودکان بی سرپرست با ماده جنجالی ازدواج پدر خوانده با فرزند دختر ، که در بیانیه ذکر شده است به اعتراف خانمهای وکیل در صدای امریکا ، گویا فعالین حقوق کودک دیر عکس العمل نشان داده اند . اما نشریاتی چون رنگین کمان ، چه موقع با نوشتن مقاله متوجه این مسئله شده اند ؟ موقع جدا کردن دانشجویان دختر و پسر ، بد تر از آن موقع محروم کردن زنان از بعضی شغل ها و تحصیلات سکوت مرده وار و طولانی ، نشریات بی نفس ، تعجب آور بود . مورد دیگر موقع عضویت جمهوری اسلامی در کمیته سازمان ملل برای تدوین حقوق زن ، اگر در بیانیه دو خط در مورد چگونگی سر در آوردن این رژیم کشتار و زن ستیز در کمیته هائی چون حقوق بشر سازمان ملل و یا حقوق زن درج میشد ، مفید بود . اگر خبر احتمال ورود رژیم ملاها در چنین مکان هائی که بدست آوردنش آسان است قبلا فراهم میشد ، یک تظاهرات چند نفره در مقابل سازمان ملل بعنوان اعتراض و نشر تصویر آن آبرومندانه بنظر میآمد . امریکائی ها چند نفره که دایره وار میچرخند ، تظاهرات میکنند . ایرانی ها نیز با چند نفر و به صدا در آوردن مثلا چند زنگ یا طبل کوچک میتوانند ، سکوت را بشکنند. چند سال پیش اروپائی ها مبارزه خوبی را ضد ازدواج دختران خردسال 9 ساله در کشورهای اسلامی بخصوص کشور یمن ، پی گیری میکردند. متاسفانه هیچ گروه ایرانی چه زنان و چه سیاسی آنها را همراهی نمیکرد . باید توجه کرد که سرعت وقوع حوادث زیاد است . شاید باید اطاثهای فکری ایجاد شوند که با تقسیم کار بتوان این حوادث را دنبال کرده و عکس العمل بموقع نشان داد.
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
