محمد علی مهرآسا
مُلا حسن فریدون روحانی رئیس دولت و کابینه ی حکومت اسلامی ایران تمام افراد خوشبین خودی و بیگانه را نیز با نطقِ نوشتاری اش در تریبون سازمان ملل متحد، کلافه و مأیوس کرد. بسیاری خوشباورانه به گزینش این آخوند حقوق خوان – از دانشگاه بریتانیا – به عنوان ریاست دولت و کابینه، دلبسته و امیدوار بودند که گوینده این گونه پیامهای امیدوارانه قطعاً از سوی مقام بالا کسب اجازه کرده و نا روا سخن نمی گوید؛ و سرانجام این گزینش، فرجی در کار فروبسته ی ایران و مردم بیچاره ی این کشور و میهن به وجود خواهد آورد؛ و یا دستکم تعدادی از گره های کور ریشه گرفته در حکومت و کشور و ملت را باز خواهد کرد؛ و فرجی در زندگانی منتظران جان به لب آمده ایجاد خواهد شد.
نگارنده با توجه به سخنان حسن روحانی پیش از حرکت به سوی نیویورک، و ردیف و مقایسه کردن این سخنان با گفته های رهبرِ متوهم حکومت اسلامی، تصورم این بود که گونه ای دیگر از زمامداری در خلاف جهت کارهای احمقانه دولت پیشین آغاز شده است؛ و حضرات دریافته اند که این گونه مقاومتهای مذبوحانه در برابر منطق جهانی، ره به جائی نمی برد و نتیجه و سرانجامش چیزی جز سقوط اقتصادی کشور نخواهد بود. رهبر از نرمش سخن گفته بود؛ و رئیس دولت نیز ادعای اختیاراتی جدا از دولتهای پیشین را بروز داد. و ما نیز آرزومند و امیدوار که این بن بست ناشی از حماقت حضرات زمامدار در این همه سال، بالاخره از بین می رود و روشنائی جای تاریکی را پر خواهد کرد.
سخنانی که پیش از روزهای آغاز زمامداری تا زمان نزدیک به مسافرت به سوی نیویورک از آخوند روحانی شنیدیم، گونه ای از امید و آرزو را در بسیاری چون من زنده کرده بود که گویا پرده ی سیاه روی ذهن رهبران حکومت به کناری رفته و حضرات به واقعیّتهای موجود جهان از یک سو، و حد قدرت دولتهائی که حدود سی و پنج سال از دشمنی شان سخن می رانند از دیگر سو، پی برده اند. اما بدبختانه چیزی تغییر نکرده و روحانی نیز همانند و همسان با خاتمی اگر سخن به نیکو می گوید، جرئت و توان عمل به منطق را ندارد.
آنچه به عنوان سخنرانی، از سوی حسن روحانی در چند برگ کاغذ در پشت تریبون سازمان ملل روخوانی شد، یک نوع انشائی بود که چندین روز در محضر رهبر روی آن کار و زحمت به عمل آمده بود تا چیزی باشد که ضمن اینکه به هیچ جا و هیچ مقامی بر نخورد، همگان را نیز پا درهوا و حیران نگه دارد؛ و کس نفهمد که منظور نویسنده چیست؟ همان جملات کلیشه ای و باسمه ئی که با آیه قران آغازید و با آیه قرآن پایان یافت؛ و خاتمی نیز در نطقهای هشت ساله اش می نوشت، برای بار نهم تکرار شد. و هیچ پیامی برای کشورها و مقاماتی که منتظر تغییر در سیاست حکومت اسلامی ایران بودند، در این انشا وجود نداشت. تعامل با غرب که ورد زبان گروه اصلاحطلب حاکمیّت است، دروغی بیشرمانه بیشتر نیست و لغت و لفظی است که به گمانشان می تواند جهان را بفریبد. تعامل هنگامی با عمل همراه نباشد، ادعائی فریبکارانه بیش نیست.
حسن روحانی نیز همچون پیشینیانش خاتمی و احمدی نژاد، رفتاری دور از خرد و اصول معمول دیپلماسی از خود نشان داد و حتا در ضیافت ناهار دبیر کل سازمان ملل که هیچ ربطی به امریکا و اسرائیل نداشت نیز شرکت نکرد. البته این بی پرنسیپی را عده ای به سرو مشروبات الکلی گره زدند که اگر چنین باشد از جهالت باورهای دین سرچشمه گرفته است. ولی واقعیّت این بود که روحانی نمی خواست با آقایان «اوباما و نتن یاهو» در سر میز غذا رو در رو شده و مجبور به گفتن کلمه «هلو» به ریاست جمهوری ایالات متحد امریکا و یا پاسخ به سلام او شود. بی تردید حسن روحانی در مقابل واکنش رهبر حکومت اسلامی نسبت به اعمال خود در این سفر بیمناک و از بازخواست – و شاید تنفر – مقام معظم رهبری در بازگشت به ایران در هراس بوده است که چنین محافظه کارانه رفتار کرد. زیرا باشناختی که مردم درون و برون ایران در این دو ماه از او با توجه به سخنانش داشتند، تصور این بود که کشتیبان را سیاستی دیگر آمده است و امیدهائی در دلها زنده شده بود. اما هیهات که کاچی برادر هیچی بود و تمام امیدها را ملا حسن روحانی برباد داد؛ و خصومت را همچنان زنده و پاینده نگه داشت.
به هرحال دَر و دروازه همچنان بر روی همان پاشنه می گردد و معلوم شد نرمش قهرمانانه ای که مقام رهبری به آن اشاره کرده بود و شاید در نخستین وهله توصیّه ای بود به رئیس دولت که کوتاه بیاید و جای امیدواری را تنگ نکند و چراغ سبزی از خود نشان دهد، در لحظات آخر و به هنگام وداع با حضرت رهبر، مورد تجدید نظر مقام رهبری قرار گرفته و خامنه ای در گوش نوچه اش گفته است:«…من چیزی برای خوشحالی و خوش آیند این مردم گفتم؛ مبادا تو تصور کنی که نیّت درونی من نیز همین است و این شعارها باید به واقعیّت منجر شود؛ مواظب باش دست از پا خطا کردن بد عاقبت خواهد بود!»
به هر حال هیچ نکته ی تازه ای در سخنرانی روحانی به گوش نرسید؛ و جز یک دو جمله تعارفی و عدم اشاره به هولوکاست، توفیری با انشاهای احمدی نژاد نیز نداشت. و به یقین حصر اقتصادی از بین نمی رود. و ایالات متحد امریکا برای چندمین بار دریافت رئیس جمهوری در حکومت ولایت فقیه اگر چرخ پنجم درشکه نباشد، چیزی بیشتر از همان مقامی که خاتمی برای خود اعلام کرد، یعنی یک مباشر و مأمور خرید نیست.
اگر سخن از اعلام انصرافِ تهیه و تولید اسلحه اتمی می رود، دلیلش چشم پوشی از موضوع نیست؛ بل به این دلیل است که در حال حاضر پول و بودجه به حد کافی در خزانه کشور وجود ندارد، و اصولاً خزانه خالی است. یعنی بودجه کشور نیز با کسری سرسام آوری رو به رو است و تمام وزارتخانه ها بویژه وزارت بهداشت و آموزش و پرورش با کمبود نجومی بودجه دست بگریبانند. به طور قطع و یقین وقتی حصر اقتصادی برطرف شود و دلار کافی وارد کشور گردد، هوای یار دو باره در خاطر حزین معشوق گرده افشانی خواهد کرد و اندیشه های زهرآلود دو باره به سوی بمبی که به زعم ملاها سبب نابودی اسرائیل می شود، پَر خواهد کشید.
حکومت ایران ۳۵ سال است به ملت خود و دیگر کشورها به روشنی دروغ می گوید؛ و فریب و ریا سرهم بندی می کند. اگر خامنه ای فتوا می دهد که اسلحه اتمی در آئین ما حرام است، بی شبهه مکر می کند و دروغ می گوید. زیرا در اسلام ربا و تنزیل به صورتی تند و شدید حرام اعلام شده است. اما بانکهای ایران با بانکداری اسلامی شان بهره ی بالای بیست درسد از ارباب رجوع دریافت می کنند؛ و به صاحبان حساب پس انداز نیز ۱۸% بهره سالانه می پردازند . . . همچنین در شرع مصطفی نوشیدن و خرید و فروش مشروبات الکلی نیز حرام است؛ اما برادران سپاه پاسداران خود وارد کننده انواع و اقسام نوشابه های الکلی از اروپا و دیگر کشورها بوده و تجارت هر نوع مشروبِ حرام، در مذهب پولسازی شان روا است و ادامه دارد. آن گونه که دوستانی که به ایران مسافرت می کنند در بازگشت از رواج مشروب خواری داستانها دارند؛ و می گویند در مهمانی ها پیش از هر پذیرائی از شما می پرسند چه نوع مشروبی میل دارید؟ زیرا صاحب خانه و میزبان تمام انواع آن را به آسانی خریده و در اختیار دارد. . .پس یقین داشته باشیم تحریم بمب اتمشان نیز همانند مشروبات الکلی خواهد بود.
مگر رشوه و دزدی در دین اسلام حرام نیست؟ پس چرا ایران به بزرگترین مرکز دزدی و ارتشا و اختلاس تبدیل شده است؟ مگر روسپیگری حرام نیست؟ پس چرا روسپی ها در خیابانها به راحتی در پیش چشم مأموران انتظامی در جولانند؛ و حتا چندی پیش سخن از صدور کارت شناسائی و تندرستی برای روسپی های موجود، زینت بخش جراید پایتخت بود؟
مطمئن باشیم سران حکومت اسلامی ایران از هر قماشش، کلاهگذار و خدعه بازند؛ و نه از دروغ گوئی شرم دارند و نه از حرامخواری ابائی؛ و نه مال حلال را اهمیّت و اعتباری می دهند.
در یک جمله به سران حکومت اسلامی از هر نوع، اصلاحطلب و اصولگرا؛ و معمم و مکلایش نمی توان اطمینان کرد! عطالله مهاجرانی اصلاحطلب روشنفکر نمائی که از دست استبداد رهبر به کشورهای غربی پناه برده است، در تازه ترین فرموده اش اظهارداشته:«…خامنه ای شایسته ترین شخص برای رهبری است. شیوه ی رهبری او تحسین برانگیز است…»
این اظهار نظر یا دروغی است برای بخشش گوینده و برگشتش به میهن؛ و یا ناشی از اعتقاد و ایمان مهاجرانی به فردی مستبد و خودخواه و لاشعور است!
کالیفرنیا محمد علی مهرآسا ۲۶/۹/۲۰۱۳
