کارگران انقلابی متحد ایران
هنوز از محکومیت ۴ کارگر پتروشیمی رازی (منطقۀ ویژه ماهشهر) به ۵۰ ضربه شلاق و ۶ ماه حبس، زمان زیادی نگذشته است که این بار حکم جریمه، شلاق و زندان از سوی دادگاه و نهادهای قضایی حاکم، برای ۵ تن از کارگران معدن چادر ملو، صادر شد. اتهام کارگران چادر ملو اخلال در نظم عمومی اعلام شده است.
شکایت کارفرمایان و کشاندن اعتراضات کارگری به محاکم قضایی و اتهام زدن و مجرم شناختن آنان، ترفندی تکراری در راستای سیاست های سرکوب و عقب نشاندن کارگران است، که طی چند سال اخیر به کار گرفته می شود. مبارزات اعتراضی کارگران معدن چادر ملو به دستمزدهای ناعادلانه، نحوۀ پرداخت پاداش ها، طرح طبقه بندی مشاغل، پیش از این نیز به اعتصاب ٢۰۰۰ کارگر در تمامی شیفت های کاری (به مدت ٣ روز) در آذر و بهمن سال ٩٢ منجر شده بود. این مبارزات بهانه ای برای شکایت مدیرعامل معدن چادر ملو به مراجع قضائی شد، که حکم بازداشت ٢۰ کارگر این معدن را به اتهام اخلال در نظم عمومی در پی داشت.
سرمایه داران و کارفرمایان حاکم با استفاده از این احکام قضائی که حتی در محدودۀ قوانین جاری نیز غیر قانونی اند، در کنار سایر شیوه های ضد کارگری، در نبود تشکل های کارگری مستقل و نهادهای حمایتی از کارگران، و بی حقوقی کامل کارگران، مبارزات بر حق و استفاده از حق اعتصاب و اعتراض کارگران را تا سطح اعمال مجرمانه منکوب می سازند تا سکوت و تحمل شرایط فلاکتبار کار و زندگی در بی حقی (سلب ابتدایی ترین حقوق) و عدم پیگیری مطالبات را به کارگران ایران تحمیل نمایند. اما برای کارگرانی که زیر فشار و تحقیر، با تصویب دستمزد حداقلی ٧۱٢ هزار تومانی سال ٩۴ به عنوان «استثنایی» بودن آن مواجه اند، و با ساعات کار طولانی و شاق ماه ها مزد و مطالبات و بیمۀ پرداخت نشده دارند، با انواع خطر و حادثۀ محیط کار و تنش های روانی و خانوادگی دست و پنجه نرم می کنند و ذره ای امنیت شغلی ندارند، راهی جز اعتراض و مبارزه علیه ستم و استبداد سرمایه داری حاکم باقی نمانده است. همچنان که با بگیر و ببند، زندان و دار و تازیانه، اخراج سازی، احضار، محاکمه و صدور احکام زندان های طویل المدت علیه کارگران معترض و فعالان کارگری، این مبارزات نه تنها متوقف نگردیده، بلکه حرکات اعتراضی معلمان و پرستاران به عنوان بخشی از جنبش کارگری، در ماه های اخیر شدت گرفته است.
«نظم عمومی» به زعم سرمایه داری حاکم و حامیان حفظ وضع موجود، چیزی جز برقراری وضعیتی نیست که از کارگران بیشترین بهره کشی انجام شود: یعنی تشدید شیوۀ استثمار مطلق بر کارگران، که از یک سو با افزایش ساعات روزانه کار و از سوی دیگر کاهش مطلق سطح زندگی و معیشت کارگران همراه است. این «نظم عمومی» برای کارگران به معنای سفره ای کوچک تر و خالی تر از پیش، مسکن نامطلوب و به حاشیۀ شهرها رانده شدن، چشم پوشی از تحصیل، بهداشت و درمان، تفریح و سرگرمی، مسافرت، و رنج بیکاری و گرفتار شدن به انواع آسیب های اجتماعی است. بنابراین واقعیات، حق کارگران ایران و همۀ تهیدستان جامعه است که برای برخورداری از زندگی متعارف یک خانوار شهری معمولی و بهبود شرایط کار، مقابل نظم ضد انسانی سرمایه بایستند. مبارزه برای آزادی اعتصاب، بیان و گردهمائی، برخورداری از تشکل های مستقل کارگری، آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی، منع دخالت نیروهای انتظامی، امنیتی و قضائی در محیط کار و مسائل کارگری …، عرصه ای از زندگی و جزیی از مطالبات کارگران است که نیازمند اتحاد و متشکل شدن صفوف تمامی بخش های کارگری ست.
کارگران انقلابی متحد ایران 20 فروردین 1394 ruwo.iran@gmail.com
