مجید نفیسی

پوتین بزرگ

برای هادی

بر بلندی ها شهر را می بینم
جایی که راه به پایان می رسد.
من تا کوبیدن دروازه ی آن
پوتین هایم را در نخواهم آورد.

از کفشهای واکس زده بیزارم.
رویای من
لمیدن بر صندلی های چرمی نیست
پیمودن راههای بزرگ است
گذشتن از صخره ها
و رسیدن به قله ها.

شخم زارِ خانواده
پای مرا سست می کند.
راه من، شاهراهی کوبیده است:
راهِ خدا و خلق
راهِ تکامل و انقلاب.
راهیان این راه هرگز نمی میرند
و دشمنان آن در گور زاده می شوند.

از پاهای برهنه گریزانم:
ولگردانِ کوچه های پیچ در پیچ
شاعرانِ شعرهایِ دمِ غروب
شکاکانِ شبهای بی خوابی.
ای راه نشینانِ بُزروهای گمراهی!
بس کنید این شاخ زدنها را
بگذارید گله به راه آید.

من هیچم، راه همه چیز است
من هیچم، کاروان همه چیز است
من هیچم، راهبر همه چیز است.
تویی که پای مرا می بندی
منم که بندِ تو را می بندم
خاکِ راهِ توام
ای پوتینِ بزرگِ قدرت!

        16 نوامبر 1987
http://iroon.com/irtn/blog/5518/

Big Boots

By Majid Naficy

For Hadi

On the heights I see the city
Where the pathway ends.
I will not remove my boots
Until I knock at its gate.

I hate shiny shoes.
My dream is not
Leaning on leather chairs.
It is walking great paths,
Passing cliffs
And reaching summits.

The plowed land of family
Slows down my pace.
My pathway is a trodden road,
The path of God and the people,
The path of evolution and revolution.
The walkers of this path never die
And its enemies are dead at birth.

I flee the barefoot:
The wanderers of winding alleys,
The poets of writing at dusk,
The skeptics of sleepless nights.
Oh beggars of stray goat trails!
Stop charging with your horns
Let the herd return to the path.

I am nothing, the path is everything
I am nothing, the caravan is everything.
I am nothing, the leader is everything.
Oh, big boots of power!
You are the one who binds my feet
I am the one who ties your lace.
I am the dust of your path.
        November 16, 1987