محمد حسین یحیایی
در این میان دولت حقوقدان، به درخواست های پی در پی احمد شهید گزارشگر ویژه سازمان ملل هم برای دیدار از ایران جواب رد داد، در نتیجه در بر همان پاشنه پیشین خود به چرخش درآمد. رفتار، گفتار و عملکرد روحانی و هیئت همراه در نشست مجمع عمومی سازمان ملل آن را بخوبی نشان داد وسناریو و بازی سیاسی در نیویورک تا سال دیگر به پایان رسید.
سال ها است که روسای جمهوری اسلامی ایران، در شرایطی که در انزوای کامل جهانی قرار دارند ، نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک را فرصتی برای خود می دانند که بتوانند دیدگاه های خود را بر زبان آورند. امسال هم مانند سال های گذشته کاروانی از اعضای هیئت دولت، کارشناسان وزارت امور خارجه، بازرگانی و دیگران به سرپرستی حسن روحانی عازم نیویورک شدند، گفتار های کلیشه ای، دروغ های همیشگی و از پیش تعیین شده را در هر کجا و در هر مصاحبه ای بر زبان آوردند. با روزنامه و کانال های تلویزیونی که از پیش تعیین شده بود به گقتگو نشستند. ایران را کشوری امن، با تبات سیاسی و مرفه از نظر اقتصادی نشان دادند که نوعی خود گول زنی بود، زیرا در شرایط کنونی مردم جهان با استفاده از ابزار های نوین می توانند به اخبار و واقعیت های موجود در هر کشوری به سرعت دست یابند. دیگر نمی توان نقض فاحش حقوق بشر را مربوط به یک کشور و چارچوب فرهنگ آن کشور مورد بازبینی قرار داد، زیرا منشور جهانی حقوق بشر جهانشمول و برای همه انسان ها و کشور ها است. جمهوری اسلامی ایران مسئولیت همه کنوانسیون های جهانی را دارد که بخش مهمی از آن ها را امضاء کرده است. مسئولیت اجرای آن بعهده دولت و شخص روحانی بعنوان رئیس جمهور است، نمی توان به بهانه های مختلف، تفاوت فرهنگی، تقسیم قوا و دیگر موارد مشابه از آن شانه خالی کرد. بر اساس گزارش سازمان گزارشگران بدون مرز، جمهوری اسلامی ایران یکی از پنج کشور جهان است که بیشترین روزنامه نگار زندانی را دارد برخی از آنان ماه ها بدون تفهیم اتهام در زندان به سر می برند، برخی دیگر مانند میردامادی، صبا آذرپیک، ریحانه طباطبایی، مرضیه رسولی و… ماه ها است در زندان به سر می برند ولی حسن روحانی در گفتگوی خود با کریستین امانپور به دروغ می گوید: در ایران کسی به خاطر روزنامه نگاری زندانی نمی شود! اینگونه دروغپردازی های روحانی بویژه در مورد نقض حقوق بشر در ایران در همه این مدت و در همه دیدار ها ادامه یافت و گاهی هم پرسش های حقوق بشری، آزادی زندانیان سیاسی، شرایط واحد های ملی و اقوام و فعالیت های سیاسی و سندیکایی را به انحراف کشاند و به مذاکرات اتمی پیوند زد. درست در راستای ماموریتی که تهران به وی داده بود و نباید از آن منحرف می شد.
روحانی سخنرانی خود را در مجمع عمومی به مذاکرات اتمی و پیش روی گروه دولت اسلامی داعش اختصاص داد و از ایالات متحده خواست که در مبارزه با داعش با جمهوری اسلامی ایران همکاری کند، ولی خواست و پرسش روحانی در این مورد بی جواب ماند و به نتیجه ای نرسید، تا جائیکه با عصبانیت و خشم گفت : اگر کمک های جمهوری اسلامی نبود بغداد هم به تصرف داعش در می آمد! ولی این گفتار هم مورد توجه قرار نگرفت. از این رو به شدت سرخورده و مایوس شد و با گذشت زمان در قالبی قرار گرفت که از پیش تعیین شده بود. با سران برخی از کشور های مهم اروپایی مانند، رئیس جمهور فرانسه، نخست وزیر بریتانیا، وزیر خارجه آلمان، رئیس جمهور ترکیه و برخی دیگر ملاقات ها دیدار ها دوجانبه ترتیب داد ولی سیاست های جمهوری اسلامی در حمایت از تروریسم، فعالیت های هسته ای و رفتار با مردم ایران به شدت از سوی دیوید کامرون نخست وزیر انگلیس مورد انتقاد قرار گرفت. واقعیت این است که مردم ایران از پیشبرد سیاست های سازشکارانه حسن روحانی که سال ها نماینده رهبر در شورای امنیت ملی و از کادر های مهم امنیتی کشور در این سال های طولانی بوده خسته، مایوس و سرخورده شده اند، در یک سال گذشته هیچگونه گشایش سیاسی و اقتصادی رخ نداده است، بحران اقتصادی، تورم، بیکاری و فساد همچنان ادامه دارد و شرایط بهتری در افق مشاهده نمی شود، بنابرین تردید های جدی وجود دارد که توده های مردمی بویژه زحمتکشان و تهیدستان از وی حمایت کنند، رهبران دیگر کشور ها از این آگاهی دارند، هنگامی گفتار و مذاکرات را جدی و دارای اهمیت می دانند که از پایگاه مردمی نمایندگان یک کشور اطلاع داشته باشند و آنان را نمایندگان واقعی مردم آن کشور بدانند.
روحانی که در تبلیغات انتخاباتی، خود را حقوق دان خوانده بود، پس از انتخابات، منشور طولانی خود را با نام حقوق شهروندی منتشر کرد، ولی در برخورد با « دلواپسان مجلس » و « کمیته صیانت از منافع ایران » که گوشه ای از طرح عدم کفایت سیاسی وی را نشان دادند، پله پله عقب نشینی کرد و در نهایت خود را مجری منویات ولایت خواند، در نهایت متن طولانی منشور شهروندی پیش از اجرا به فراموشی سپرده شد، دیگر هرگز سخن از حقوق شهروندی و حقوق مردم به میان نیآمد. در این میان دولت حقوقدان، به درخواست های پی در پی احمد شهید گزارشگر ویژه سازمان ملل هم برای دیدار از ایران جواب رد داد، در نتیجه در بر همان پاشنه پیشین خود به چرخش درآمد. رفتار، گفتار و عملکرد روحانی و هیئت همراه در نشست مجمع عمومی سازمان ملل آن را بخوبی نشان داد وسناریو و بازی سیاسی در نیویورک تا سال دیگر به پایان رسید.
محمد حسین یحیایی
mhyahyai@yahoo.com
