بیانیهء سازمان های سکولار دموکرات انحلال طلب در مورد سالگرد روز شوم ۲۲ بهمن
هممیهنان گرامی،
۳۵ سال پیش، در روز شوم ۲۲ بهمن ۱۳۵۷، حکومت مستقر بر ایران فرو ریخت، بی آنکه جائی و نهادی را برای پاسداری از دست آوردهای مشروطیت باقی گذاشته باشد. و اندک زمانی دیگر، ملتی شادمان از پیروزی انقلاب، بی آنکه توانسته باشند ماشین بازتولید استبداد را در هم شکنند، در روز شوم دیگری به تاریخ ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ پای صندوق های رأی رفتند تا قانون اساسی مشروطه را ملغی و قانون درهمریخته، نابهنگام، شریعت بنیاد، ضد دموکراسی و ضد حاکمیت ملی اسلامی را جانشین آن کنند و، بدینسان، خسرانی در تاریخ معاصر ما فراهم آمد که دردهای جانکاه و نهادهای ناهنجار و عمل کرد ویرانگر اش امروز کشور ما را به آستانهء ورشکستگی کشانده و مردمی سربلند و آزادیخواه را به ملتی متهم به تروریسم و آشوب آفرینی و یارانه خواه و طالب سبد کلای مجانی تبدیل کرده است؛ ملتی که تحت تحریم های سنگین اقتصادی خمیده شده و، به ناگزیر، از تسلیم سرشکستگی آور دولت اسلامی اش، خوشحال است. بر این اساس، ۲۲ بهمن یکی از شوم ترین روزهای تقویم خورشیدی ما است.
از نظر ما، فرارسیدن سالگرد اینگونه روزهای تلخ برای ملت، و شیرین برای حاکمان غاصب، و کوشش های حکومت خودکامه برای تبدیل کردن این روزها به هنگامهء بازیابی حقانیت خویش، برای مردم رنج کشیده نیز فرصتی است تا، با احتراز از شرکت در نمایشات حکومتی، با خانه نشینی، و با عدم حضور در خیابان ها، نظر خود را نسبت به ماهیت کل این حکومت شرمساری آور ابراز کنند. نقش آفرینان این حکومت، در مظاهر مختلف بنیادگرائی و اصول گرائی و اصلاح طلبی و اعتدال مداری، همواره می کوشند تا در چنین روزهای شومی مردم را به خیابان ها بکشانند تا به دنیا نشان دهند که انقلاب شان هنوز زنده و پر طرفدار است. داستان پیشنهاد فریبکارانهء موسوم به «طرح اسب تروا» برای شرکت مخالفان در مراسم ۲۲ بهمن سال پیش و غافلگیر کردن مأموران حکومت با به تن کردن زیرپوش های سبز، که سال گذشته از جانب اصلاح طلبان مطرح شد، نمونه ای از اینگونه تلاش های مذبوحانه است.
در عین حال، اگر گهگاه، مثلاً در فرصت های انتخاباتی، مردم ناگزیر می شوند، برای انتخاب «بهترین بد!» یا مهر خوردن شناسنامه و سلب نشدن حقوق اندک شان، در نمایشات حکومتی شرکت کنند، هیچکس نمی تواند آنها را بخاطر آنکه در ۲۲ بهمن به خیابان نیامده اند مجازات کند و لذا فرصت آمدن چنین روزی خود نوعی همه پرسی را نیز ممکن می سازد: «در خانه می مانیم تا این حکومت را تأیید نکرده باشیم!»
اما در خارج کشور داستان می تواند متفاوت باشد. در اینجا از خانه بیرون آمدن و تظاهرات کردن را تنها وقتی می توان «نادرست» دانست که اصلاح طلبان و طرفداران شان بتوانند شعارهای اصلاح طلبانهء خود را بر مردم دلزده از حکومت اسلامی تحمیل کنند. در واقع، در خارج از کشور، همواره باید به اعتراض برخاست اما دقت هم کرد که سیاهی لشگر اصلاح طلبان نشویم. هر شعاری که در خارج کشور از خط «انحلال طلبی» و «سرنگون سازی» رژیم خارج شود و همچنان اصلاحات «تدریجی» و «گام به گام» را تشویق کند شعاری است ضد خواستاری انحلال این حکومت، ضد خواستاری لغو قانون اساسی ضد حقوق بشر آن، و ضد استقرار حکومتی سکولار دموکراسی در کشوری که همهء امکانات را برای رشد و توسعه و قرار گرفتن در صف ملل متمدن دنیا دارد.
هموطنان! بگذارید امسال سالگرد انقلاب اسلامی را امسال در داخل کشور به سکوتی سراسری و در خارج کشور به اعتراضی انحلال طلبانه و سکولار دموکراسی خواهانه تبدیل کنیم.
اتحاد ما فقط در راستای انحلال حکومت اسلامی معنا و اثر دارد.
خطوط انحلال طلبان سکولار دموکرات از صفوف تعمیر کاران و اصلاح طلبان خواهان استمرار حکومت اسلامی جدا باد!
به ترتیب الفبا:
اتحاد عشایر و اقوام جنوب ایران
جبههء مردم بلوچستان
جبههء ملی ایران
جنبش سکولار دموکراسی ایران
حزب پان ایرانیست ایران (برون مرز)
سازمان دفاع از حقوق ملی خلق ترکمن
سازمان سیاسی ـ فرهنگی ایران پاد
شبکهء سکولارهای سبز ایران
کانون فرهنگی پارس لر بختیاری ایرانبان
گروه ایران امید
گروه رایزنی برای اتحاد
