… سیاست کنونی دولت جدید حسن روحانی، و تمام حاکمیت ایران، هم چنان بر اعمال سانسور شدید بر آثار نویسندگان، شکنجه و اعدام زندانیان، تهدید و دستگیری مخالفان و منتقدان سیاسی، مدنی، اجتماعی، فرهنگی، توقیف روزنامه ها، فیلتر وبلاگ ها و شبکه های اجتماعی، آزار و نیز، بر پیگرد خیابانی علیه زنان و جوانان قرار گرفته است…
نامه سرگشاده بهرام رحمانی، پرزیدنت انجمن قلم ایران در تبعید
به آقای جان رالستون سائول، پرزیدنت پن جهانی
آقای پرزیدنت، بی تردید شما در جریان رویدادهای هولناک ایران و اعدام های روزمره در ایران قرار دارید. ما، در کنگره اخیر پن جهانی در ایسلند، هم در نشست اصلی کنگره، هم در اجلاس نویسندگان دربند و نیز، در نشست مشترکی که بنده بهمراه منشی بین المللی انجمن قلم ما آقای ناصر پیمان با سه نفر از مسئولان پن جهانی یعنی خانم آنا هاریسون مسئول طرح و برنامه های کمیتۀ نویسندگان در بند، خانم الیزابت هایستر از کادر هئیت دبیران پن جهانی و خانم کتی مک کین مسئول بخش تحقیقاتی آسیا و خاور میانه و بعد هم از طریق پخش جزوه ای به زبان انگلیسی که در اخیتار همۀ نویسندگان شرکت کننده در این کنگره قرار دادیم، اوضاع وخیم و نابسامان ایران را به روشنی ترسیم کرده ایم. از آن تاریخ تاکنون، اوضاع اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ایران و فشار بیش تر بر بیشترینۀ شهروندان این کشور، بدتر شده است. از این رو، در چنین اوضاعی و در چنین روزهایی، نه تنها اکثریت شهروندان ایران، بلکه حتا نویسندگان و روزنامه نگاران و هنرمندان نیز، بیش از پیش در خطر تهدیدهای فزاینده و زیر فشار و نگرانی شدید، به سر می برند.
سیاست کنونی دولت جدید حسن روحانی، و تمام حاکمیت ایران، هم چنان بر اعمال سانسور شدید بر آثار نویسندگان، شکنجه و اعدام زندانیان، تهدید و دستگیری مخالفان و منتقدان سیاسی، مدنی، اجتماعی، فرهنگی، توقیف روزنامه ها، فیلتر وبلاگ ها و شبکه های اجتماعی، آزار و نیز، بر پیگرد خیابانی علیه زنان و جوانان قرار گرفته است.
هم اکنون وزیر دادگستری کابینه روحانی، حجت الاسلام پورمحمدی است که ۲۵ سال پیش، با فرمان خمینی در یک کمیته سه نفره به نام «کمیته مرگ» شرکت داشت. این کمیته، حدود ۴ تا ۵ هزار زندانی سیاسی را در زندان های ایران در طول دو ماه قتل عام کردند.
عفو بین الملل، یکی از نهادهایی است که تاکنون، بارها از شمار بالای اعدام ها در ایران انتقاد کرده و می گوید جمهوری اسلامی ایران، از نگاهِ آمار سرانۀ اعدام، اولین کشور جهان است. سازمان عفو بین الملل، خرداد ماه سال جاری، گزارشی از اعدام ها در جهان منتشر کرد که بر اساس آن در سال ۲۰۱۲، ۳۱۴ تن در جمهوری اسلامی ایران اعدام شده اند، اما آن طور که این سازمان می گوید، با افزودن دست کم، ۲۳۰ «اعدام پنهانی»، شمار اعدام ها در حاکمیت جمهوری اسلامی، به بالای ۵۰۰ نفر می رسد.
خبرها و گزارش های منتشر شده در ایران، از اعدام «۵۴ تن» تنها در ۱۰ روز اخیر حکایت دارند؛ اعدام هایی که بدون برگزاری محاکمه عادلانه و «بدون وکیل مدافع» و در زیر شدیدترین شکنجه ها اجرا می شوند.
از آغاز سال ۲۰۱۳ تاکنون (۱۰ ماه گذشته)، بیش از ۴۰۰ مورد اعدام در حکومت اسلامی به ثبت رسیده اند که بیش از ۵۰ مورد آن ها، در مکان های عمومی انجام شده اند.
اتهام بیش ترین این افراد، قاچاق و نگهداری مواد مخدر بوده و تعدادی نیز، به اتهام «محاربه» و «اقدام علیه امنیت ملی» پای چوبه دار رفته اند. به این ترتیب، نهادهای حقوق بشری، میگویند که دولتمردان حکومت اسلامی، رکورد تازه ای در تعداد اعدام ها ثبت کرده اند.
سه سازمان مدافع حقوق بشر، با انتشار بیانیه ای مشترک، از اعتصاب غذای ده ها زندانی سیاسی ایران خبر داده اند. بنا بر این بیانیه، این اعتصاب در اعتراض به وضعیت ناگوار رسیدگی به درمان زندانیان در زندان، انجام گرفته است. فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر، مرکز مدافعان حقوق بشر و جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران، روز دوشنبه ۴ نوامبر ۲۰۱۳، در بیانیه مشترک خود اعلام کردند که بیش از ۸۰ زندانی سیاسی در اعتراض به وضعیت بد درمان پزشکی خود در زندان ها، دست به اعتصاب غذا زده اند.
احمد شهید، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد،در آخرین گزارش خود درباره وضعیت حقوق بشر در ایران که در ماه اکتبر به مجمع عمومی این سازمان ارائه شد، اعلام کرد که بر خلاف «تعهدات انتخاباتی حسن روحانی، هیچ گونه نشانه ای از بهبود وضعیت حقوق بشر در ایران» دیده نمی شود.
روز چهارشنبه ۳ مهر ماه ۱۳۹۲، زندانی کبری کبیری حدودا ۴۸ ساله، از بند ۲ زنان زندان قرچک ورامین، پس از تحمل ۹ سال زندان به دار آویخته شد. او، روز سه شنبه ۲ مهرماه از بند ۲ زندان قرچک ورامین برای اجرای حکم انسان ستیزانۀ اعدام، به سلول های انفرادی زندان گوهردشت کرج منتقل گردید و روز چهارشنبه، حکم اعدام وی همرا ه با شمار دیگری از زندانیان، در زندان گوهردشت کرج به اجرا گذاشته شد.
در حال حاضر بیش از ۱۰ زن زندانی در زندان زنان قرچک ورامین در انتظار اجرای حکم اعدام بسر می برند که سن بیشتر آنان، زیر ۳۰ سال است. از جمله می توان به زندانیان سحر مهابادی ۲۷ ساله و ریحانه جباری حدود ۲۸ را نام برد.
در میان اعدام شدگان اخیر، دست کم یک جوان نیز اعدام شده است. عرفان قلی نژاد ۱۸ ساله را روز شنبه ۲۳ شهریور ماه ۱۳۹۲، در ملاء عام در شهر قائمشهر به دار آویختند. در کردستان اعدام ها از سر گرفته شده است. همین چند روز پیش شیرکو معارفی و حبیب گلپری پور و رضا اسماعیلی، بیگناه اعدام شدند.
شنبه ۴ آبان ۱۳۹۲ – ۲۶ اکتبر ۲۰۱۳، حکومت اسلامی اعلام نمود به تلافی کشته شدن ۱۴ مرزبان حکومت در جریان یک درگیری در سیستان و بلوچستان، ۱۶ نفر از فعالین سیاسی و مدنی را اعدام نموده است. هم چنین، در کردستان دو تن از فعالین مدنی «حبیب الله گلپری‌پور» و «رضا اسماعیلی» اعدام شدند.
در حکومت اسلامی، بیش از ۲۵۰ هزار زندانی وجود دارد. یعنی بیش از سه برابر ظرفیت زندان ها. البته، در حکومت اسلامی، زندان های پنهانی زیادی نیز وجود دارند که ویژه زندانیان سیاسی است. هیچ کس از وضعیت زندانیان در این زندان ها و چگونگی شکنجه و اعدام آنان، خبر ندارد.
در عرصه آزادی بیان، دسترسی مستقیم به توئیتر و فیس بوک در ایران، وجود ندارد و مسدود شده است. در گزارش ماه گذشته «فریدم هاوس» یا «خانه آزادی» درباره آزادی اینترنت در نقاط مختلف جهان، اعلام شده است که از میان ۶۰ کشور مورد پژوهش، حکومت اسلامی، بدترین جایگاه را در یک سال گذشته داشته است.
کمیته «حمایت از روزنامه نگاران» در تازه ترین آمار خود درباره وضع مطبوعات و روزنامه نگاران در جهان، حکومت اسلامی ایران را هم چنان، بزرگ ترین زندان جهان برای روزنامه نگاران می داند.
نیروهای امنیتی حکومت اسلامی ایران، اخیرا ۱۵ شهروند اهوازی را به دلیل برپایی جلسات شب شعر دستگیر کردند. روز یک شنبه، ۱۳ مهر ماه ۱۳۹۲ برابر با ۵ اکتبر ۲۰۱۳، ۲۱۴ نویسنده، شاعر، مترجم و روزنامه نگار ایرانی طی نامه ای سرگشاده به علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران، با اشاره به آسیب های جبران ناپذیر سانسور بر پیکر فرهنگ و نشر ایران، خواستار حذف آن شدند. تا کنون، کسی به این درخواست پاسخ نگفته است.
یکی از فاکتورهای مهم در بدتر شدن وضع حقوق بشر در حکومت اسلامی و افزایش اعدام ها، بی توجهی افکار همگانی جهان و نهادهای بین المللی و دولت ها به سرکوب ها و سانسورها و اعدام های رژیم اسلامی است. به سخن دیگر، دولت های غربی و نهادهای بین المللی، تنها نسبت به برنامه اتمی حکومت اسلامی حساسیتی نشان می دهند.
بسیاری از جرایمی که در اکثر کشورهای جهان جرم محسوب نمی شوند در ایران اعدام می شوند. در قوانین حکومت اسلامی ایران، حدود ۲۰ نوع جرم مستوجب مجازات اعدام است. حکم اعدام به طور منظم برای مخالفین سیاسی، جرایم مواد مخدر، اتهام های مربوط به مذهب، اتهام های مربوط به رابطه جنسی، هم جنس گراها، حتا نوشیدن مشروب الکلی. مجازات اتهام های مبهمی مانند محاربه با «خدا و فساد فی الارض» نیز اعدام است. محاکمه ها اغلب، به ویژه در پرونده های سیاسی، به شدت ناعادلانه و بدون حضور وکیل مدافع برگزار می شوند که دادگاه های آن اقرار زیر شکنجه را می پذیرند. بنابراین، جمهوری اسلامی ایران با صدور و اجرای حکم اعدام برای هر نوع مخالفتی، سیاست ایجاد وحشت خود را بی رحمانه دنبال می کنند.
به آن چه که در بالا اشاره شد، تنها نمونه های کوچکی از سانسور و سرکوب و اختناق و آدم کشی های حکومت اسلامی، پس از آغاز کار دولت جدید حسن روحانی است. همین نمونه ها، به ویژه تجربه ۳۵ سال حاکمیت جمهوری اسلامی، به ما نشان می دهند که وضعیت آزادی های فردی و آزادی های همگانی و وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران، روزبروز بدخیم تر شده است.
در چنین وضعیت نابسامانی، ما از شما خواهش می کنیم که از پن های عضو انجمن قلم جهانی و دیگر سازمان ها و کانون های نویسندگان، روزنامه نگاران هنرمندان و نیز، نهادهای بین المللی مدافع حقوق بشر درخواست کنید که به کشتن روزمره آدمیان در حکومت اسلامی ایران واکنش نشان دهند تا شاید با فشار افکار همگانی، به ویژه، نویسندگان و هنرمندان جهان، این رژیم وادار شود، اعدام ها را متوقف کند، زندانیان سیاسی و اجتماعی را آزاد نماید، به سانسور و سرکوب پایان دهد و حق آزادی بیان و قلم و اندیشه را به رسمیت بشناسد! بنابراین، جامعه ایران، هم اکنون بیش از هر زمان دیگری، به اقدام های انسان دوستانه و دادخواهانۀ شما نیاز فوری دارد.
با مهر و دوستی
بهرام رحمانی
پرزیدنت انجمن قلم ایران در تبعید
۲۲ نوامبر ۲۰۱۳
