میلاد اسماعیلی
اعدام نوعی کیفر و مجازات و به عبارتی دیگر اشد مجازات برای محکوم است. این کیفر یکی از موارد پیش بینی شده در قانون برخی کشورهاست که در آن به حکم قانون و بر اساس حکم دادگاه -عمومی، جنایی، نظامی،سیاسی و غیره- زندگی یک انسان سلب می‌شود. عربستان سعودی، چین، آمریکا، عراق و ایران دارای بالاترین آمار اعدام در جهان هستند.
وقتى به صحنه دنیا و میزان قتل و اعدام نگاه میکنید، میبینید برخلاف توجیهات رسمى که اعدام را “روشى برای مصونیت جامعه از قاتلین و جنایتکاران” میداند، عمده اعدامها و گرفتن آگاهانه و عامدانه جان شهروندان به دلائل دیگرى صورت میگیرد. به “جرم” آزاد بودن، تن ندادن به فعال مایشائى شوونیسم مردسالار، گردن نگذاشتن به آتوریته دولت و قدرت فائقه و یا مراجع مذهبى و عشیره اى و قومى. توجیه کلاسیک اعدام، یعنى روشى “برای مقابله با جرم و جنایت”، پوچ است. توجیه قاتلین است. واقعیات و آمار جرم و جنایت نشان میدهد که این روش و توجیه سیاسی آن شکست خورده است. آمریکا نمونه گویائى است. حتی اگر این روش از نظر آمارى مطلوبیت خود را هم نشان میداد، باز هم نباید تردیدی در مخالفت با نفس مجازات اعدام بخود راه میدادیم. نفس وجود اعدام و توجیه قانونى و دولتى آن توسط طبقات حاکم و نفس غیر حساس بودن به کشتن عامدانه مردم از جانب هر نیروى غیر دولتی، به معنی تائید و پذیرش آگاهانه چرخه خشونت و آدمکشی در مغز استخوان مناسبات اجتماعی است. باید با اعدام على الاصول مخالف بود، مهم نیست مجرى آن دولت است یا نیروئى غیر دولتى.
هیچ کس، هیچ دولت، هیچ نیروى سیاسى، هیچ دستگاه مذهبى، هیچ نهاد و مرجعى را مجاز نمیدانیم که از گرفتن جان انسانها بعنوان یک “حق” استفاده کند یا حتی بطور ضمنى و تبصره ای از این “حق” برخوردار باشد.
اما ما در کشور عزیزمان ایران از ابتدای روی کار آمدن رزیم جمهوری اسلامی تا کنون هر روزه شاهد اعدام و کشته شدن مردم هستیم و با توجه به سخنان خمینی بنینگذار این حکومت انتظار دیگری هم از این حکومت نمیتوان داشت:
خمینی در اولین تابستان پس از پیروزی انقلاب در سخنرانی روز قدس (۲۶ مرداد ۵۸)، بعد از بستن روزنامه آیندگان، از اینکه چوبه‌های دار را در میدان‌ها و معابر عمومی برقرار نساخته بود، اظهار پشیمانی و توبه میکند.
(اگر ما از اول که رژیم فاسد را شکستیم و این سد بسیار فاسد را خراب کردیم به طور انقلابی عمل کرده بودیم و قلم تمام مطبوعات مزدور را شکسته بودیم و تمام مجلات فاسد و مطبوعات فاسد را تعطیل کرده بودیم و رؤسای آن‌ها را به محاکمه کشیده بودیم و حزب‌های فاسد را ممنوع اعلام کرده بودیم و رؤسای آن‌ها را به جزای خودشان رسانده بودیم و چوبه‌های دار را در میدان‌های بزرگ برپا کرده بودیم و مفسدین و فاسدین را درو کرده بودیم، این زحمت‌ها پیش نمی‌آمد)
کیهان ۲۷ مرداد ۵۸
و از همان ابتدا از اعدامهای گروهی سال ۶۷ گرفته تا به امروز در اعدام و کشتن مردم آزادی خواه کوتاهی نکرده اند و همچنان هم ادامه خواهند داد، و این حکومت اصلاح ناپذیر تا حکومت میکند ما باید شاهد اعدام باشیم.
میلاد اسماعیلی
