ای تویی که خورشید من ایرانی را گرفتی و در تاریکی و ایستایی ذهن خود زندانم کردی،
ای تویی که شیر وجود من را با دوزیستان جانشین کردی،
ای تویی که آهن اراده من را با سنگ خاره خود می ترسانی،
و پرچم زیبای سه رنگین من را درفش بیگانگان کردی.
بدان که من ایرانیم!
من ذهن خشکیده نابارور تو را چنان با جنبش آزادگی خود تکان خواهم داد تا زنده و پویاگردد.
من دل سیاه و زشت دوست تو را با فرهنگ ایرانیم چنان روشنایی خواهم داد که از نفرت زیبایی ها رها شوی.
تو اندیشه تاریک خود را بر من تحمیل نتوانی کرد،
تو خشونت فرهنگ واپسگرای خود را بر من چیره نتوانی کرد،
تو دارایی من را غارت می کنی، ولی توان بازنده سازی من را دزدی نتوانی کرد،
من سرانجام تو را با پرتوی درخشان ایرانی بودن روشن خواهم کرد،
من ستم تو را با مهربانی خود درهم خواهم شکست.
من ایرانی، تا تو را انسان نکنم از پای نخواهم نشست،
من لذت و افتخار ایرانی بودن را به تو خواهم چشاند،
تا هرگز نخواهی آنچه هستی باشی!
کورش زعیم
۱ فروردین ۱۳۹۲
