سسلاو میلوش – ترجمه افسانه خاکپور
اى زبان ماندگار
من ترا خادم بودم
همه شب در برابرت گلدانهای رنگین چیدم
تا درخت قان، جیرجیرک و سهره هایی
که در خاطرم مانده بود از آن تو گردند
سالها چنین گذشت
تو وطنم بودى اما چیزى کم بود
میخواستم تو واسط من باشی
خرد سالان، جوانان یا هنوز تولد نایافتگان
امروز اما به تردید خود معترفم
گاه بخود میگویم زندگیم را تباه کرده ام
چرا که تو زبان انسانهای بی مهرى هستی
که بیش از هر ملتی بیکدیگر نفرت میورزند
زبان سخن چینان، نمامان،
زبان مغشوشان و بیماران
معصومیت خویش
لیک بی تو که هستم من؟
مدیر مدرسه ای در کشوری دور دست
موفق، بی دغدغه و بی تحقیر
آرى لیک بی تو که هستم من؟
فیلسوفی چون دیگران
میدانم این خوی من است:
فردیتی که به یکباره زیر پای
قهرمانان افسانه ای
از دست رفت
خیانتکار بزرگ فرش قرمزى میگسترد
و در همان حال با عود سحرآمیزتصاویر
رنج انسانی را بر پرده میافکند
زبان وفادار من
شاید این منم که می بایست ترا نجات دهم
پس همچنان، گلدانهای روشن و رنگین در برابرت
خواهم چید چرا که هنگام بدبختی رنج و زیبایی میبابید
برکلی ۱۹۶۸
از مجموعه شعر وزن حضور جهان
ترجمه افسانه خاکپور
سسلاو میلوش، شاعر و رمان نویس معاصر در۱۹۱۱ در لیتوانی بدنیا آمد، بخشی از دوران کودکی و نوجوانی خود
را در روسیه و لهستان گذراند و در شهر ویلنا در یک مدرسه مذهبی تعلیم دید. بعد ها شدیدا تحت تأثیر جنبش کمونیسم قرار گرفت و به همین علت پست مشاورت خود را در سال ۱۹۳۶ در رادیوی لهستان از دست داد و به اتهام اشاعه افکار چپ گرا از رادیو اخراج شد. در زمان اشغال لهستان بوسیله آلمانها، نوشته هایش را مخفیانه در ورشو بچاپ رسانده و شبهای شعر مقاومت تشکیل داد. در سال ۱۹۴۵ به عنوان کنسول جمهوری خلق در نیویورک و نماینده فرهنگی کشورش در واشنگتن گمارده شد. در سال ۱۹۶۰ منشی سفارت لهستان در پاریس شد و یکسال بعد از دولت فرانسه تقاضای پناهندگی سیاسی کرد. در پاریس با عموی خود شاعر بزرگ اسکار میلوش به بحث و گفتگو پیرامون ادبیات پرداخت در سال ۱۹۵۳ جایزه ادبی فرانسه را نصیب خود ساخت.
مدتی بعد به کالیفرنیا رفت و سپس به تدریس ادبیات در دانشگاه برکلی پرداخت،
