با یاد همایون خرّم
گر امامند یا پیامبرند
ور به تشریفِ قُدس، مفتخرند
اگر از آسمان رسدشان حُکم،
ور خدا را نگاهبانِ درند،
به هر آن عزتی که مبعوثند،
به هر آن شوکتی که مشتهرند،
اگر از درک عشق بیرونند :
وگر از شور و شوق بی‌خبرند :
به بداهت، چراغ خاموشند
به حقیقت، درخت بی‌ثمرند!
مُردگانند اگرچه قِدّیسند
چاه بر رَه کنانِ رهگذرند !
زندگان لیک آن عزیزانند
که ره افروز ِ عالم ِ هنرند
مرغ ِ آزاد و نفس ِ پروازند
پرگشایند ، اگرچه بسته پرند
به افق‌های باز ِ بی‌مرگی
عاشقی آزمودهء سفرند
جانشان خامشی بنپذیرد
نور شمس‌اند و هالهء قمرند
ای هنر جاودانه خواهی زیست
دشمنان تو دشمن بشرند !
