مجید نفیسی
به حمید
می بینم که دریا مرا به آرامش می خوانَد
اما در من هر چیز به شکل توفان درآمده است.
در این روز آفتابی، کولاک برف را می بینم
و جاپاهای محو شده ی کیخسرو را
هنگامی که در کلاغ خوانِ آن عصر جمعه
پیش از آغاز جشن پایان سال
تک و تنها بر زمین می خزید
و در حیاط فرش شده ی کودکستان پرتو
از سوزِ جدایی قیّـه می کشید
تا آنکه رستم و گیو ظاهر شدند
و آقای پازوکی ویلن را از جعبه ی سیاهش درآورد
و خانم پازوکی بر سر او تاجی کاغذی گذاشت
و او را به صحنه فرستاد
و به هیاهوی جمعیت سپرد
که در برابر چشمان نزدیک بینش
چون آسمانی ابری می نمود.
اکنون به آن کودک چگونه بگویم
که او آن شب سرنوشت خود را چنین رقم زد
و پا در جاپاهای کیخسرو نهاد؟
در موج، سایه ی درهم خود را می بینم
و در ابر، جسم دود شده ام را.
به نقش پای این مرغ دریایی بر شن نگاه می کنم
که پس از هر چند قدم که برمی دارد
سربرمی گرداند و به جای خالی جفت خود می نگرد.
آیا در من توان تفسیر جهان به جا مانده است؟
آه ای شاه زنده!
ترا به جامِ جَم ات سوگند
به من بگو که معنای این همه چیست؟
چرا آن شب بر تخت کیخسرو نشستم
و آن تاج کاغذی را بر سر نهادم؟
چرا به رستم دل بستم
و از گیو یاری جستم؟
در من توانِ دیدن از میان رفته است
و بر هرچه می نگرم
جز شکل گمشده ای از خود نمی بینم.*
اول ژانویه 1996
* به گفته ی فردوسی در شاهنامه، کیخسرو دارنده ی جام جم پس از کشتن پدربزرگ مادری اش، افراسیاب، و کامیابی در خونخواهی پدرش سیاوش، از جهان سیر شده، پادشاهی را به لهراسب وامی گذارد. او پس از تن شستن در چشمه ای، در تاریکی ناپدید می شود. همان طور که پیش بینی کرده، فردای آن روز همراهان او در کولاک برفی که آن محل را فرامی گیرد از میان می روند. در شبی که من نقش کیخسرو را در کودکستان بازی می کردم، برادرم حمید در میان تماشاگران بود. او عکس مرا گرفت و به خانه ام برگرداند.
