سنگک، سنگک،… ای نان یک تومانی از یاد رفته کجایی؟
که امروز گرسنگی را نه با نان
بل با جان می خرند
هان، ای روزهای سرد تابستانی بهمن هر سال
چرا فراوانی را از باورهای زنهای بی مرد
و مردان بی سر و فرزندان هرگز نیامده، گرفتید؟
آه…! ای روزهای گرم زمستان سال نکبت!!!
چرا قند را موقع نشناختید و
… بی وقفگی را شکستید
با چکش هایی توی قالب داس
چکش هایی به درازی خیابان کارگر و
داس های آویزان از بلوار کشاورز
و بوی گند ماندگی میدان از یاد رفته آزادی
آه ای شه از یاد رفته …
چرا از تارهای بی صدا شده فریاد کردگان، گریزانی؟ چرا؟
شاید بی تو
دنیایی بگردد
شاید بی پدر، دنیایی بگردد
شاید روزی روزگاری بیاید که نان را نه برای گشنگان
که به قیمت رایگان
در صف هایی طویل
مثلثی و سنگواره، بفروشند
به رفتگانی که ته جیب هایشان
بزرگ ترین مبالغ، سکه ای باشد یک تومانی،
به گرانی یک نان سنگگ.
***
سنگگ، سنگگ ای نان یک تومانی از یاد رفته، کجایی؟
که امروز سرد شده آوازهای روزگار سیاهکل
که با دهان هایی کف زده و رگ هایی در کمرگاه گردن
به آن چه داشتیم، تاختیم
و به یادگاری ساختمان هزار تختخوابی یورش بردیم
و در فریادهایی زنگ زده و
رنگ باخته
توده را حزب کردیم و مشت زحمتکشان را
بهانه ای برای خرابی سال هایی پربار
و در آن بزنگاه هشت در هفت
سلطانی سر به زیر
سلطانی جو گندمی
سلطانی که بهانه ای برای خرابی اش نداشتیم
مگر دماغ گنده مادر زادی اش…
مجسمه ای که به هنگام بالا رفتن
همه تا به کمر خم بودیم
و به هنگام فرو رفتن
همه با کمرهایی راست، طنابی کج بر سرش انداختیم
و تف را به نشانه ی شادمانی
سایه استواری اش ساختیم تا با مهربانی
بر زمین بر خورد و خرد شود.
***
سنگگ سنگگ، ای نان از یاد رفته ایرانی، کجایی؟
که امروز گرسنگی را نه با نان
بل با جان می خرند به قیمتی کمتر از دانه های ارزان بی ارزش فراوانی.
قیمت یک جان.
فراوانی…!
مازیار سعیدی / نیویورک
