اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که انتشار رمان «سووشون» در سال ۱۳۴۸، حادثه ای بزرگ و یگانه در حیات ادبیات معاصر ایران بود: این رمان به یکی از نیازهای تاریخی جامعۀ ادبی ما پاسخی شایسته داد. «سووشون» با برخورداری از یک بازسازی معتبر و نیرومند، زبانی رسا و کارآ و در عین حال ساده و بی تکلّف، انبوهی از شخصیت های گیرا و آشنا، و این همه استوار بر بینشی عمیقاً انسانی و برگرفته از فرهنگ ایرانی، جستجوها و تلاش های داستان نویسان ایرانی در طول دهها سال را به ثمر رساند و سرانجام به خوانندۀ ایرانی امکان داد تا در گونۀ رمان به بررسی و بازشناسی زندگی و سرگذشت خود بنشیند.
اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که کارنامۀ سیمین دانشور به این دستاورد بزرگ محدود نمی شود. بانوی فرزانۀ جامعۀ ادبی ما با نوشتن و ترجمۀ دهها مقاله، رمان و داستان کوتاه، سهم بزرگی در سرزندگی و رونق و اعتبار ادب و فرهنگ و زبان زمانۀ ما داشت.
اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که چندین دهه آموزش و پژوهش او در زیبائی شناسی و تاریخ هنر در دانشگاه تهران، نسلهایی از دانشجویان و شنوندگان را با نظر و نظرگاههای تازه ای بر هنر ایران و بر مباحث هنرشناسی و زیبا‌شناختی آشنا کرد. در زبان و کلام او، زیبایی شناسی از دنیای احکام خشک و تعارفهای قالبی و داوریهای سیاه و سپید دوری می‌گرفت و به اندیشیدن و پژوهیدن در آفرینش هنری در جامعه میانجامید.
اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که بانوی فرزانۀ فرهنگ ما روشنفکری آزاده و بیدار بود: از بنیانگذاران (۱۳۴۷) و از جمله اعضای نخستین هیئت دبیران (۴۸-۱۳۴۷) کانون نویسندگان ایران. هماره و همچنان در کانون و با کانون و کانونی ماند. آزادی اندیشه را پاس می داشت که باید بی هراس از سانسور و ممیزی، اندیشید و گفت و شنید و نوشت. قلمها را شکسته و زبانها را بسته نمی خواست. در استقلال و کوشنده و با درد زمانه زیست.
اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که از بزرگ بانوان زمانه بود، از تیره و خمیرۀ آنان که در میان نابرابریها و برغم همه سنتها و آئینها و پندارهای زن ستیزانه، برابری زن و مرد را جستند و خواستند و زیستند و آینده و آینده‌ها را آرام و بی‌هراس نوید دادند.
اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که همدوران روشندل ما، همواره امید بود و چه در آن سالهای اوج و فرود نهضت ملی ایران و چه درین راه و بیراهه های سالهای انقلاب ایران، گوئی همچنان و هر زمان، همچون درختها در پرسش از باد نشسته بود : ” در راه که می آمدی، سحر را ندیدی؟ “
یادش بیدار.
۲۴ اسفند ۱۳۹۰ / ۱۴ مارس ۲۰۱۲
ارواند آبراهامیان – سیروس آرین پور – نعمت آزرم – داریوش آشوری – احمد اشرف – بهمن امینی – علی امینی نجفی – کاظم ایزدی – منیره برادران – رضا براهنی – علی بنوعزیزی – سهراب بهداد – شهرنوش پارسی پور- ناصر پاکدامن – آذر پورآذر – امیر پیشداد – نیرۀ توحیدی – محمد توکلی ترقی – حمید رضا جاودان – محمد جلالی (م. سحر) – علی اصغر حاج سیدجوادی – فرنگیس حبیبی – حسن حسام – محسن حسام – نسیم خاکسار – هادی خرسندی – فرهاد خسروخاور – لطفعلی خنجی – اسماعیل خویی – جلیل دوستخواه – حسین دولت آبادی – قاضی ربیحاوی – ناصر رحمانی نژاد – نسرین رحیمیه – مجید روشنگر – سعید رهنما – ناصر زراعتی – رکسان زند – هوشنگ سیاح پور- علی شیرازی – ساناز صحتی – رضا علامه زاده – آنا عنایت – محمود عنایت – رضا قاسمی – محمد قانون پرور – شهرام قنبری – علی قیصری – کیان کاتوزیان – محمدعلی همایون کاتوزیان – داریوش کارگر – فرهاد کاظمی – کاظم کردوانی – احمد کریمی حکاک – زریون کشاورز صدر – هوشنگ کشاورز صدر – منصور کوشان – مریم متین دفتری – هدایت متین دفتری – رضا مرزبان – فریدون معزی مقدم – بهروز معظمی – هایده مغیثی – اسفندیار منفردزاده – فرزانه میلانی – فرهاد نعمانی – مجید نفیسی – شهین نوائی – پرتو نوری علا – مهشید نوشیروانی – وحید نوشیروانی – هما نوشیروانی – بهمن نیرومند – شاداب وجدی – محسن یلفانی.
