شنیدیم و خواندیم که در روز ۱٨ فوریه ی ۲۰۱۲، در شهر اسن آلمان سازمان فدائیان خلق (اکثریت) بزرگداشتی در یادبود چهل و یکمین سالگرد قیام سیاهکل برگزار نموده و در کمال شگفتی، یکی از سخنرانان اصلی این سمینار، آقای رجبعلی مزروعی (نماینده ی پیشین مجلس شورای اسلامی) بوده است. برای ما که وابستگی سازمانی و گروهی و حزبی نداشته و نداریم، بی آن که خواسته باشیم «سازمان چریک های فدایی خلق ایران» و رویکرد تاریخی آن را «تقدیس» کنیم، از آن جائی که به این جنبش آزادی خواهانه ی تاریخ معاصر ایران علاقه مندیم، عملکرد سازمان اکثریت تکان دهنده بود.
بدیهی است که هر کس می تواند حرف خود را بزند و نقد و آرایش را داشته باشد ولی سازوکاری که منجر به چنین قلب ماهیتی می شود برای ما پرسش برانگیز است. قصد ما تخطئه ی آقای مزروعی نیست، بلکه پرسشی است از مسئولین سازمان اکثریت – که به نوعی، خود را منادی آرمان های فداییان می داند – و آن این که چگونه آقای مزروعی که از معتقدین به آرمان های مذهبی و جمهوری اسلامی هستند (و بارها هم بر آن پای فشرده اند) و از مخالفین جریانات روشنفکری چپ بوده اند، در انتخاب آن ها برای تجلیل و نکوداشت قیام سیاهکل جای گرفته است؟ آیا این کار – آن هم در این فضای مه آلود که سردسته ی شکنجه گران ردای برائت می پوشد و منادی حقوق بشر شده است – نعل وارونه ای نیست که دعوت کنندگان این سمینار بر مسیر ناهموار تاریخی ما می زنند؟ به راستی چرا می خواهند بر چشم پویندگان در راه و نسل آینده خاک بپاشند و سکه ی تقلبی به آن ها بنمایانند؟ آقایان: به راستی در کجای جهان ایستاده اید؟
ما، امضاء کنندگان که در سال های سیاه شصت و هفتاد از بازماندگان جنبش فدایی روایت جانباختگی و شرافت شنیده ایم و در بازتولید نقاط قوت این جنبش ماندگار، کوشیده ایم والبته بر آن در برخی جای ها نقد نیز داشته ایم. اکنون می بینیم که آقای مزروعی قرار است جنبش فدائیان خلق را گرامی بدارد! چه می توانیم کرد جز این که متاسف باشیم برای جریانی که خود را ادامه ی تاریخی فدائیان نشان می دهد اما درتلاش است با سیاسی کاری ها و مصلحت طلبی های دور از آرمان «ببرهای عاشق»، آن را مستحیل سازد. آیا این اعلام رسمی آغاز به کار تجارت خانه ای سیاسی نیست که دیوارهایش پر است از عکس های یادگاری با جنازه ها؟ آیا این صحنه از نمایش سازمان اکثریت، کمدی به بار آمده از تکرار تراژدی گذشته ی آن ها نیست؟
نزد ما، اقدام اخیر فدائیان اکثریت جدا از رویه ی تاریخ حیات اش، از جمله خط و مشی سال های اخیر آن – در انتزاع از جامعه ی معترض به منظور اتحاد با “بالادست” ها – نیست و بنا به جهت گیری های متناقض و آشکارا ضد چپ این سازمان، سویه ی غیرمنتظره و شگفتی آوری در آن نمی بینیم. اما از آن جا که سازمان اکثریت با اجتناب از اعلام رسمی گسست خود با جنبش فدایی، کماکان سرمایه ی معنوی این جنبش را به نفع مشی کنونی خود هزینه می کند، انتشار این متن را ضروری یافتیم. چرا که جنبش فدایی را بخشی از میراث مبارزاتی مردم می دانیم که وفاداری به آن لازمه تداوم رادیکالیسم در زنجیره مبارزات اجتماعی است.
لحظه ای چشم ها را می بندیم و بر ذهن سیال می گذرانیم، امیر پرویز پویان را که لختی سر می جنباند و زیر لب زمزمه می کند: تاریخ توالی فصول نیست، چشم اندازهای بی بازگشت است …
بیست و یکم فوریه ۲۰۱۲
مریم افشاری – بابک اکبری فراهانی – بهزاد باقری – فاطمه حسن زاده- امین حصوری – بهمن خدادادی – مینا زاده – فواد شاکری فرد – سوسن شهبازی- غزال طبری – فرشین کاظمی نیا – آرش کیا – امیرمحسن محمدی – پژهان مختاری – آرمان معجنی- یونس میرحسینی- آرمین نیکنام – مرضیه هداوند – حمید یاوری – هژیر پلاسچی، عسل اخوان، منصور تیفوری، مصی شیروانی، طاها زینالی
