مقامات جمهوری اسلامی ایران هر گونه اعتراض مسالمت آمیز از جمله اعتراض های خانواده های قربانیان و حامیان آنها و نیز فعالان سیاسی میانه رو را بی امان سرکوب می کنند. حامیان «مادران عزادار» (نگاه کنید به اطلاعات پیشینه ای) و فعالان سیاسی میانه رو بیش از پیش هدف این سرکوب قرار دارند.
سرکوب مادران عزادار به خاطر مبارزه آنها علیه معافیت از مجازات
ژیلا کرمزاده مکوندی، یکی از حامیان مادران عزادار، در روز ۶ دی ۱۳۹۰ در اداره گذرنامه تهران دستگیر و برای گذراندن حکم دو سال زندان به زندان اوین منتقل شد.
لیلا سیف اللهی و نادر احسنی، دو تن دیگر از حامیان مادران عزادار، نیز در خطر دستگیری خودسرانه قرار دارند زیرا حکم زندان آنها نیز تایید شده است. این سه نفر به همراه عده ای دیگر از حامیان مادران عزادار در بهمن ۱۳۸۸ دستگیر شدند و پیش از آزادی با وثیقه بیش از یک ماه در سلول انفرادی در بازداشت ماندند. آنها در بهمن ۱۳۸۹ به اتهام «اجتماع و تبانی به قصد ارتکاب جرایم علیه امنیت کشور، فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی » محاکمه شدند. حکم دادگاه آنها را به شرکت در «تشکیل غیرقانونی در جهت اقدام علیه امنیت کشور تحت عنوان مادران عزادار» متهم کرد و گفت آنها «خود را مدافعان حقوق بشر در ایران» می دانند.
دادگاه انقلاب اسلامی ابتدا ژیلا کرمزاده مکوندی و لیلا سیف اللهی را به چهار سال زندان و نادر احسنی را به دو سال زندان محکوم کرد. بنا به گزارش هایی در اواسط آبان ۱۳۹۰، دادگاه تجدید نظر حکم ژیلا کرمزاده مکوندی و لیلا سیف اللهی را به دو سال زندان تعزیری و دو سال زندان تعلیقی تغییر داد و حکم دو سال زندان نادر احسنی را تایید کرد.
ژیلا مهدویان و دختر او مریم نجفی، دو تن از حامیان مادران عزادار، در روز ۴ دی ۱۳۹۰ به دادگاه انقلاب اسلامی احضار شدند و حکم های پنج سال زندان به ژیلا مهدویان و ۶ ماه زندان به مریم نجفی ابلاغ شد. به علاوه، مریم نجفی به ۱۸ ماه زندان تعلیقی محکوم شد. آنها ۲۰ روز برای درخواست تجدید نظر فرصت دارند.
این دو در تاریخ ۱۷ مهر ۱۳۸۹ دستگیر شدند و به ترتیب ۵۰ روز و ۱۳ روز در بازداشت گذراندند و سپس با وثیقه آزاد شدند. محاکمه آنها در تاریخ ۹ آذر ۱۳۹۰ انجام شد. بعضی از اتهام های ژیلا مهدویان عبارت بود از: «شرکت در اغتشاشات، اقدام علیه امنیت ملی، شرکت در گروه مادران عزادار، قصد خروج غیرقانونی از کشور، ارایه گزارش علیه جمهوری اسلامی در دادگاه های آلمان.» مریم نجفی به « اقدام علیه امنیت ملی و قصد خروج غیرقانونی از کشور» متهم شد. ژیلا مهدویان مادر حسام ترمسی است که پس از آزادی در پی ۱۱ ماه بازداشت در سال ۱۳۸۸ و ۱۳۸۹ با چاقوی سمی مورد حمله قرار گرفت و گویا هنوز بیمار است.
منصوره بهکیش، یکی دیگر از حامیان مادران عزادار، در روز ۴ دی ۱۳۹۰ به اتهام «تبلیغ علیه نظام و ایجاد اجتماع و تبانی برای بر هم زدن امنیت ملی از طریق تشکیل گروه مادران عزادار» در دادگاه انقلاب اسلامی محاکمه شد. او در دادگاه تمام اتهام ها را رد کرد. دادگاه هنوز حکم خود را صادر نکرده است.
او که شش عضو خانواده خود را در اعدام های مخفی دهه ۱۳۶۰ از دست داده است، در دهه های اخیر چندین بار دستگیر شده است. وی در تاریخ ۲۲ خرداد ۱۳۹۰ در خیابان دستگیر شد و پیش از آزادی با وثیقه یک ماه در بازداشت انفرادی ماند.
پیگرد فعالان سیاسی به خاطر استفاده از حق تشکل
احزاب و گروه های سیاسی میانه رو و مسالمت جو و فعالان آنها نیز بیش از پیش مورد حمله قرار می گیرند و اعضای آنها در زندان به سر می برند.
ابراهیم یزدی، رهبر ۸۰ ساله نهضت آزادی ایران و وزیر امور خارجه پیشین، در روز ۶ دی ۱۳۹۰ از محکومیت خود به ۸ سال زندان مطلع شد. ابراهیم یزدی پس از انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ سه بار بازداشت شده و از جمله از مهر تا اسفند ۱۳۸۹ شش ماه را در بازداشت گذرانده است. محاکمه او به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور، فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی ایران و تاسیس و هدایت نهضت آزادی ایران» در تاریخ ۱۱ آبان ۱۳۹۰ برگزار شد، ولی او دادگاه انقلاب اسلامی را مغایر با قانون اساسی دانست، صلاحیت آن را برای محاکمه رد کرد و حاضر به دفاع از خود نشد.
یکی دیگر از اعضای ارشد نهضت آزادی ایران و شهردار پیشین تهران، محمد توسلی، و دکتر علی رشیدی، اقتصاددان برجسته، عضو ارشد جبهه ملی ایران و معاون پیشین بانک مرکزی، از ۱۲ آبان ۱۳۹۰ در بازداشت خودسرانه به سر می برند.
اطلاعات پیشینه ای
* مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران) زنانی هستند که فرزندانشان از اوایل دهه ۱۳۶۰ به بعد اعدام، کشته یا ناپدید شده اند. مادران عزادار پس از سرکوب خشن پساانتخاباتی در خرداد ۱۳۸۸ فعالیت خود را با گردهمایی سکوت در روزهای شنبه در پارک لاله شروع کردند. آنها از جمهوری اسلامی خواهان تایید اعدام های گسترده پنهانی در زندان ها، حق اطلاع از محل دفن عزیزان خود، الغای مجازات اعدام، آزادی تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، و محاکمه علنی تمام مسئولان جنایت ها پس از پیدایش جمهوری اسلامی در سال ۱۳۵۷ هستند و به صورت فزاینده ای با آزار، بازداشت و دستگیری خودسرانه و زندان روبرو بوده اند.
* نهضت آزادی ایران گروهی ملی گرا است که در سال ۱۳۴۰ تاسیس شد و اعضای آن در رژیم شاه سابق مورد پیگرد و سرکوب قرار گرفتند. رهبران آن اولین دولت پس از انقلاب را تشکیل دادند ولی بعدا استعفا کردند. بعضی از آنها در رژیم کنونی نیز حکم های زندان را گذرانده اند.
* جبهه ملی ایران سازمانی سکولار و ملی گرا است که در زمان شاه و بعدا در رژیم کنونی سرکوب شد. اعضای آن نیز از جمله وزرای اولین دولت پس از انقلاب بودند.
عبدالکریم لاهیجی، نایب رییس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و رئیس جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران، امروز گفت:
«جمهوری اسلامی ایران پیوسته آزادی گردهمایی و تشکل را نفی و ماده های ۲۱ و ۲۲ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی را نقض کرده است. سازمان های مستقل کارگران، دانشجویان، معلمان، روزنامه نگاران، مدافعان حقوق بشر و حتا گروه های سیاسی میانه رو ممنوع هستند و گروه های قربانیان مثل مادران عزادار که می کوشند مقامات را به خاطر جنایت هایشان وادار به پاسخگویی کنند بیش از پیش مورد حمله و حامیان آنها مورد آزار و تعقیب قرار می گیرند. مقامات دولتی باید فورا به ملاحظات پایانی کمیته حقوق بشر سازمان ملل عمل نمایند تا آزادی گردهمایی و تشکل را برای تمام افراد بدون تبعیض تضمین کنند و تمام کسانی را که تنها به خاطر استفاده مسالمت آمیز از این حق در بازداشت هستند فورا و بدون قید و شرط آزاد نمایند.»
برای اطلاعات بیشتر، نگاه کنید به گزارش مشترک فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و رئیس جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران که اخیرا با عنوان «ایران: سرکوب آزادی، زندان، شکنجه، اعدام… سیاست دولتی اختناق» منتشر شد:http://www.fidh.org/gozaresh-ekhtenaq
تماس با رسانه ها
فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر : Arthur Manet; Karine Appy +33 6 72 28 42 94 / +33 1 43 55 90 19
جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران :<Twitter: @fidh_ngo lddhi(at)fidh.net
