شکوه میرزادگی
درآستانه ی هفتمین سال برگزاری روز کورش بزرگ، روز صدور منشور حقوق بشر او، دیگرباره مردمان با فرهنگ و انساندوست ایران در سراسر جهان خود را برای گرامیداشت این روز بزرگ آماده می کنند؛ بی آن که از کمترین پشتیبانی از سوی مقامات حکومت مسلط بر سرزمین مان برخوردار باشند.
این اتفاق حیرت انگیز که حکومت کشوری با جشن های ملی و بزرگداشت شخصیت های ملی و تاریخی مردم سر دشمنی داشته باشد، حداقل در دوران کنونی، در هیچ کشوری دیده نشده است
در پی دوران روشنگری در غرب، و در سرزمین های مختلف آن، به مرور برگزاری جشن های ملی و مراسم مختلف در راستای بزرگداشت زنان و مردان بزرگ متداول شد. دیگر این فقط پیامبران و قدیسین نبودند که نام شان از طریق سازمان های مذهبی همیشه ماندگار و مورد احترام بماند، بلکه انسان های صاحب اندیشه و خرد، و آن ها که حضورشان بر بهتر اندیشیدن و بهتر زیستن انسان اثر داشت، بدون توجه به وابستگی های مذهبی یا غیر مذهبی آنها مورد تحسین و ستایش دولت ها و جوامعی قرار گرفتند که در آنها انسان صاحب ارزش و حقوقی از آن خویش بود.
و امروزه در بیشتر کشورهای پیشرفته به روزهایی بر می خوریم که به نام زنان و مردان بزرگ آن سرزمین نامیده می شود؛ مردان و زنانی که نقشی موثر و سازنده در علم، سیاست، اقتصاد و فرهنگ کشورشان داشته اند. دولت ها و نیز بنیادهای مخلتف غیر دولتی به نام و یاد این بزرگان هر ساله به افرادی که در راستای اندیشه ی این شخصیت ها کار می کنند، جوایزی می دهند و جشن هایی کوچک و بزرگ، و گاه در ابعادی ملی، برای آن ها بر پا می شود و نام هاشان در جایگاه هایی خاص تبت می شود.
در سرزمین هایی چون وطن ما اما، متاسفانه، مسئولین دولتی نه تنها هیچ ارزشی برای این نوع شخصیت ها قایل نیستند بلکه حتی سخن گفتن مردمان از آنان، و تحسین و بزرگداشت شان را برنمی تابند. چرا که هیچ دیکتاتوری تحمل تحسین مردان و زنان بزرگ را ندارد. البته گاه نیز پیش می آید که این دیکتاتورها، متظاهرانه و فرصت طلبانه، از آن بزرگان نام می برند تا به گونه ای غیر واقعی خودشان را با آن ها در یک جایگاه قرار دهند. و چنین است که در سرزمین ما، بزرگداشت و جشن روز کورش بزرگ، این مهمترین شخصیت ملی ـ تاریخی کل تاریخ مان، نه تنها عملاً ممنوع است، که حتی مردمانی که در این روز به منظور ادای احترام به شهر و خانه و آرامگاه او می روند، مورد اهانت و خشونت قرار می گیرند.
اما نکته ای که دیکتاتورها (و البته دیکتاتوری ها) در نمی یابند این است که همیشه شخصیت هایی در حافظه ی تاریخی یک ملت ماندگار می شوند که بر قلب ها و اندیشه های مردمان حکومت کنند. در واقع همین شخصیت ها هستند که روزهای بزرگداشت شان را، نه خود، که مردم تعیین و برگزار می کنند. و کورش بزرگ از این گونه شخصیت هاست.
کمیته ی بین المللی نجات پاسارگاد، که به عنوان یک سازمان مردم نهاد افتخار پیشنهاد نام گذاری روز کورش را دارد، امسال نیز چون هفت سال گذشته از همگان می خواهد که به اندازه توانایی ها و امکانات خویش روز کورش بزرگ را گرامی بدارند.
یادمان باشد که روز کورش بزرگ، روز تولد او نیست، روز شروع امپراتوری او هم نیست، بلکه روزی است که او « آشتی‌خواهانه به بابل اندر شد، سربازان بسیار او دوستانه در بابل گام برداشتند، و او نگذاشت کسی در تمامی سرزمین های سومر و اکد ترساننده شود. او مردمان ستمدیده را از درماندگی رهانید، آوارگان را به خانه های خود بازگرداند، بردگان را از بیگاری نجات داد، و فرمان داد که هر کسی برای انتخاب مذهب و محل سکونت خود آزاد باشد. …» (1) روزی که در تقویم های جهانی با 29 اکتبر مصادف است.
روز کورش بزرگ، روز همزمانی با آن لحظه ی تاریخی است که منشور حقوق بشر این شخصیت استثنایی تاریخ اعلام شد. بدون شک بزرگداشت و برگزاری چنین روزی می تواند همانقدر ساده اما با شکوه و زیبا باشد که حضور ساکت و باستانی کورش بزرگ در گوشه ای از شهر خفته در خاک دشت پاسارگاد.
ممنوعیت نام او و بزرگداشت او، فقط حکومت را در بدنامی تاریخی قرارمی دهد
ما، در هر کجای جهان که هستیم روزکورش را دیگرباره به ثبت حافظه های تاریخی مان خواهیم سپرد. مطمئن باشید که یک شادباش، یک جمله ی صمیمانه، و یک کلام سرشار از مهر، و یک گردهمآیی هر اندازه کوچک به مناسبت روز کورش بزرگ می تواند بسیار برتر از صدها برنامه و بزرگداشتی باشد که حکومت از راه ریخت و پاش های بی حساب و کتاب و به هزینه ی سرمایه های مردم برای کسانی برپا می کند که هیچ چیز برای سرزمین ما و مردمان ما نداشته و نخواهد داشت.
روز کورش بزرگ بر شما خجسته باد
با مهر و احترام
شکوه میرزادگی
از سوی بنیاد میراث پاسارگاد
=======================
1- برگرفته از منشور کورش بزرگ.
