یاد سیامک پورزند روزنامه نگار نامدار ایران را گرامی می داریم. او روزنامه نگاری با بیش از پنجاه سال پیشینه بود که کار روزنامه نگاری را با «باختر امروز» به مدیریت زنده یاد دکتر حسین فاطمی آغاز نمود. پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، مدتی فراری و مخفی و سپس بازداشت شد. او در نیمه دوم سال ۱۳۳۳، کار روزنامه نگاری خود را با بنیانگذاری مجله فرهنگی «پیک سینما» ادامه داد و در مقاطع مختلف سردبیری و یاهمکاری با مجله هایی چون ستاره سینما، مهر ایران، روشنفکر، سپید و سیاه، اطلاعات ماهانه، اطلاعات جوانان، بامشاد، خوشه، فردوسی، نگین، امید ایران، رودکی و تاتر و سینما را برعهده داشت،
و برای پانزده سال در هیئت مدیره و شورای دبیران روزنامه کیهان عضو بود و مدیریت روابط عمومی آنرا نیز در کارنامه خود داشت. پورزند با یاری پسرخاله خود "احمد شاملو" نشریه «کتاب هفته کیهان» را طراحی و اجرا کردند که مدیریت اجرایی و روابط عمومی آن را تا زمان توقیف نشریه عهده دار بود.
پورزند افزون بر اینکه روزنامه نگاری فرهیخته بود، در سازماندهی نهادهای مدنی توانایی ویژه داشت. او با همفکری و همیاری چند تن از همکاران خود، سندیکای نویسندگان، خبرنگاران، مترجمان و عکاسان مطبوعات کشور را در سال ۱۳۳۹، سندیکای هنرمندان و متخصصان تاتر و سینما را در سال ۱۳۴۰، و اتحادیه فروشندگان جراید را در همان سال به سامان رساندند. وی خود نیز هموند منتخب هیئت مدیره سندیکای نویسندگان کشور بود. سیامک پورزند در مطبوعات جهانی نیز نامی آشنا بود و در سال ۱۳۶۹، به عضویت هیئت بین المللی آکادمی علوم و هنرهای تصویری متحرک "اسکار" درآمد.
پس از تحولات اجتماعی- سیاسی سال ۱۳۵۷، او همکاری دیرینه خود را با موسسه کیهان را از دست داد. با وجود این، به عنوان یک روزنامه نگار گرانسنگ با مجله گزارش سینما، مجله علمی فرهنگی پزشگی «شنا»، مجله اجتماعی فرهنگی و هنری «فضیلت» و نشریه انجمن مهندسان راه و ساختمان «پیام آبادگران» همکاری داشت. او با موفقیت بزرگی که در انجمن مهندسان راه و ساختمان به عنوان سردبیر و در مجموعه فرهنگی و هنری به عنوان مدیر اجرایی داشت، به کنشگران حقوق زن و حقوق بشر و نهادهای مستقل اجازه داد تا از امکانات مجموعه زیر مدیریت او برای فعالیت های اجتماعی و صنعتی خود استفاده نمایند.
پورزند در سال ۱۳۷۹، پس از ماجرای کنفرانس برلین بازداشت و به یازده سال زندان محکوم شد. پس از گذراندن بخشی از دوران زندان، به دلیل کهولت و بیماری آزاد شد و در خانه اش زیر نظر ماموران امنیتی قرار گرفت. او تا پایان زندگی ممنوع الخروج بود و در این دوران زیر فشار دوری از خانواده، که آنان هم برای رهایی از خطر بازداشت مهاجرت کرده بودند، دچار افسردگی شد و فشارهای روحی آنچنان این روزنامه نگار فرهیخته و مدیر توانا را به ستوه آورد که در نهم اردیبهشت ۱۳۹۰، مرگ را بر زندگی در این شرایط ترجیح داد و خودکشی کرد. ما یاد این مرد ارزشمند تاریخ مطبوعات ایران را که در این راه هزینه های گرانی را به جان خرید گرامی می داریم، و رویدادهایی را که آن شرایط جانکاه را بر او و خانواده اش تحمیل کرد و راهی جز خودکشی برایش باقی نگذاشت، محکوم می کنیم.
ما بر این باوریم که تا زمانی که ارزش های جهانشمول آزادی، دموکراسی و حکومت قانون در این سرزمین کهن به بار ننشیند، بی شک فرهیختگان ما پیوسته باید از اینگونه هزینه ها را بپردازند. برای رسیدن به جامعه ای آرمانی باید با عزمی سترگ و استوار و با امید به ملت ایران گام های اساسی برداشت.
تهران – ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۰
لقا اردلان، عباس امیرانتظام، محمد اویسی، داود هرمیداس باوند، مرتضی بدیعی، گیتی پورفاضل، عیسی خان حاتمی، اسماعیل حاج قاسمعلی، علی حاج قاسمعلی، جمال درودی، آرش رحمانی، علی رشیدی، اشکان رضوی، کورش زعیم، حسین مجتهدی.
