نعمت آزرم
دو سوی ِ راهرو ِ شیب ِ سنگفرش
به زیر ِ بارش ِ آرام ِ آسمان ِ خموش
برهنه
خیس و کبود
ایستاده‌اند درختان
حریر ِ نازک ِ مِه روی ِ جاده گسترده
و کاروان بدرقه آرام، راه پیمایان.
کجاست مقصد ِ این کاروان که خود زین سان
به زیر ِ بارش ِ باران، صبور پیش می‌آید
درون ِ مَحمل ِ گـُلپوش ِ پیشرو آیا،
کجاست قافله سالار ِ آشکار و نهان؟
مگر که قافله‌سالار را هوای سفر زی کدام دیار است،
که دوستان به بدرقه زین گونه‌اند مویه‌کنان؟
طنین زمزمه‌ها همنوای و همخوانند:
نوای ِ درهم ِ یاران و شعرهای روشن ِ باران.
رسیده قافله اینک به واپسین منزل
و گِرد ِ قافله سالار را گرفته‌اند رفیقان
که آگهند که این منزل ِ جدائی‌هاست
و این مسافر ِ آفاق ِ بی‌زمانی را
ز تنگنای ِ فروبسته‌اش رهائی‌هاست
هزارگونه سخن در هزارنای ِ خموش
هزار چشمۀ اشک از هزار دیدۀ باران
هزار بوسۀ بدرود و واپسین دیدار
و واژگان ِ بنفش،
به روی شیب ِ مِه‌آلودۀ فضا غلطان.
هنوز گریۀ خاموش ِ آسمان ِ گرفته،
به شاخ و برگ ِ درختان ستاره می‌بندد
کلاف ِ درهم ِ یاران به واپسین بدرود،
دوباره می‌گـُسَلـَد سوی هر کرانه پریشان
و روی گور، گـُل افشان.
ز پشت ِ پردۀ اشک،
گذار ِ درهم ِ اشباح ِ سوگوار و درختان ِ خیس
در زمینۀ خاکستری
ز شاخه‌های درختان هنوز چکـّۀ باران
ستاره‌ها لغزان
و شال ِ شیری ِ مِه
تکه
تکه
آویزان.
پاریس، گورستان پرلاشز – هشتم آذرماه ۱۳۶۴
