جواد قاسم آبادی
یازده سال از قیام دانشجویان قهرمان سراسر ایران برای عبور از نظام جمهوری اسلامی می گذرد. در چنین روزی دانشجویان با شعار «رفراندوم، رفراندوم، این است شعار مردم» شکست اصلاحات و خواست عبور از نظام را یکصدا فریاد زدند و بوسیلهء مزدوران رژیم «اصلاحات» به خاک و خون کشیده شدند. یک دهه پس از این قیام خونین بزای عبور از کلیت این نظام ِظلم بود، که تودهء مردم بجان آمده، به بهانهء تقلب های انتخاباتی؛ با اینکه نخستین بار اعمال چنین تقلباتی نیز در جمهوری اسلامی نبود!؛ به خیابان ها ریختند و تنها چند ماه پس از طرح شعار رای من کجاست، در تجربهء مستقیم خود، به نفی دیکتاتوری و عبور از جمهوری اسلامی از یک سو و حتی طرح شعارهای اثباتی «جمهوری ایرانی» و انواع دیگر جمهوری های ممکن در ایران، از دیگر سو پرداختند!
هجدهم تیرماه امسال هم یازدهمین سالگرد این
قیام خونین دانشجوئی است و هم دومین سالگرد این قیام خونین پس از خیزش توده ای بیست و سوم خردادماه سال گذشته می باشد. سال گذشته در چنین روزی رژیم جمهوری اسلامی؛ که بنا بر ماهیت تمامیت طلب خود امکان هر نوع عقب نشینی را از دست داده است؛ سعی در قرق نمودن محیط های دانشگاهی نمود تا در صورت امکان جلوی هر نوع تظاهرات اعتراضی دانشجوئی را بگیرد، از ابعاد این تظاهرات ده ساله بکاهد و بویژه سعی نماید تا این تظاهرات به سطح خیابان ها و کل جامعه گسترش پیدا نکند.
رژیم جمهوری اسلامی ایران با بسیج گستردهء
مزدوران خود در هجدهم تیرماه سال گذشته
به برخی از اهداف خود دست یافت. اگر
چه در اکثر دانشگاه ها و مراکز عالی کشور
هجدهم تیرماه و خواست عبور از این نظام
بزرگ داشته شد اما این تظاهرات تنها در
چند دانشگاه ایران موفق به جارو کردن بسیج و گارد دانشگاه (حراست) و آزادسازی محیط های علمی گردید و توانست با درهم شکستن محاصره موفق به پیوستن به مردم در خارج از دانشگاه ها شود.
امسال نیز برغم تشبثات رژیم دانشجویان آزادیخواه به برگزاری یازدهمین سالگرد قیام شکوهمند هجدهم تیرماه و بزرگداشت خاطرهء کشته شدگان این روز خواهند پرداخت. آنچه مسلم است در پروسهء یک مبارزهء طولانی صد و اند ساله برای کسب استقلال، برقراری آزادی و استقرار دموکراسی، جنبش های اجتماعی – طبقاتی برای در آغوش کشیدن شاهد پیروزی، به تهاجم ها و تدافعات بیشماری دست خواهند زد. این افت و خیز ها منحنی سینوسی را بطور جهانشمول؛ همیشه و در همه جا؛ ارائه می دهند. در اثر عدم وجود آزادی و سرکوب دائمی از طرف حاکمان، شکم های این منحنی سینوسی هر چه به دوران تحول ِنهائی نزدیکتر شویم بزرگتر و فاصلهء برآمد ها طولانی تر خواهد شد. در نتیجهء طولانی تر شدن فاصلهء زمانی بین این برآمد ها هر برآمد جدید از شدت بیشتری نیز برخوردار خواهد بود.
بهعبارت دیگر خیزش های عمومی آینده که بربستر اقتصاد در حال فروپاشی یک کشور هفتاد و چند میلیونی؛ در یک منطقهء کلیدی برای کل کرهء ارض؛ صورت خواهد پذیرفت، چه بلحاظ ابعاد و چه بلحاظ شدت، قابل مقایسه با خیزش «مسالمت جویانه»ی فردای تقلبات انتخاباتی سال گذشته نخواهد بود. اگر سرکوب، زندان و شکنجه در ایران لحظه ای متوقف نمی شود تنها بخاطر پیشگیری از چنین موجی عظیم و پیشگیری از جارو کردن کل نظام می باشد و لاغیر!
ابعاد سرکوب در ایران بخوبی وحشت ِمقامات امنیتی – نظامی از یک خیزش عمومی «اسلام زدا» برای برقراری آزادی، دموکراسی، برابری کامل تمامی ایران نشینان و «دین-دولت جدائی» را نشان می دهد. در چنین شرایطی است که ما ضمن فهم حق تهاجم، عقب نشینی و باز هم تهاجم، برای هم میهنان آزادیخواه داخل کشور که ضامن پیروزی همهء ما خواهد بود، در خارج از کشور به این نکته بایستی بسنده کنیم که تا بازگشت آزادی به سراسر این میهن، عقب نشینی در کار نه خواهد بود!
آزادیخواهان خارج از کشور برغم سر سپیدی، بیماری،
خستگی از کار طاقت فرسا و سایر مشکلات
زندگی در تبعید دیگر شایسته نیست که حتی
لحظه ای در حمایت از مبارزات مردم ایران
و افشای جنایات سی و یک سالهء رژیم جمهوری اسلامی در سراسر کشور، کوتاهی نمایند. هم از این روست که امسال نیز با برگزاری آکسیون ها، سخنرانی ها و تظاهرات اعتراضی در سراسر جهان خاطرهء مقتولین این قیام خونین را ارج می گذاریم و همچون ایشان خواست نفی تمامیت این نظام و استقرار آزادی و برابری در سراسر ایران را فریاد خواهیم زد. زنده باد یاد جانباختگان راه آزادی، جواد قاسم آبادیjavad.ghassemabadi@no-log.org
