پیامبر اسلام از نوعی صغارت و حقارت رنج می برده است. او در همان پایان عمرش هم کودک مانده بوده و به کودکان علاقه داشته. آنچه در مقاله ی آقای رحمانی آمده و همه اش از مستندتت است نشان میدهد که اصولا تمامی مشکل اسلام با انسانیت و اخلاق و شرافت و درستی در همین تمایل به کودک باشد در اسلام که از پیامبرش به ارث گذاتشته شده است. من در کتابخانه ام خاطرات ریشهری را دارم که او دختر بچه ی یکی از «علما» را به عقد ازدواج خودش درآورده بوده و بعد که رفته بوده آن بچه را به خانه «بخت» بیاورد آن «عالم» به او گفته بوده که این طفل معصوم هنوز بچه است و خوب است چند وقتی صبر کنی تا کمی پخته تر شود و ریشهری در کمال افتخار می گوید به او گفتم خاج آقا از شما به عنوان عالم دین و پیرو پیامبر بعید است و دست زنم را گرفتم بردمش به خانه!!! بله دوستان این است دین حنیف و رحمانی که ازش یاد می شود.
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
