رژیم کار خودش را می کند، جنایت. اما، برخی مردمان…..

حکایت پابرجائی هر حکومتی، دو طرف دارد. حاکمان و مردمان. اگر جامعه دمکراتیک باشد، حاکمان روی مردمان حساب می کنند و از آنها حساب می برند و برای بدست آوردن دلشان، در خدمت شان خواهند بود. زیرا این مردمان اند که حاکمان را بر می گزینند. در جوامع دیکتاتوری و طاعون زده ای، چون ایران، قضیه برعکس است. حاکمان را نه مردمان برمی گزینند که مردمان می توانند مورد تفوق قرار گیرند. بایدی هم در کار نیست. پس این مردمان چه کاره اند که حاکمان را بنا بر میل خود، براه آورند. این مردمان بی اراده، حداقل در اینجا و در ربط با اعدام، که برای تطهیر رفتار حاکمان و مهر تأئید زدن بر کردار آنها به تماشای صحنه می آیند، لایق همین حکومت هستند. حضور اینان نه تنها فاصله ما را تا لغو اعدام زیاد می کند، چه بسا مشوق اعدام شدن ما هم باشند که با اعدام مخالفت می ورزیم آقای سورن عزیز برای برداشتن این حکومت ننگ و جنایت، شاید لازم باشد که ابتدا باید این دسته از « مردمان» را دریافت. دریافت شان چگونه است، پیچیده است. بویژه که اینان را نمی شود برداشت یا ما اهلش نیستیم. اما، می توانیم هر روز شماتت شان کنیم، شاید روزی روزگاری از این رفتار پلشت و چندش آورشان دست بردارند به امید آنروز. آن روز است که فاصله ما تا لغو اعدام نزدیک می شود