با نطر نویسنده در این باره که پیش شرط انتخابات آزاد بزیر کشیده شدن نطام ولایت فقیه است موافقم. اما تقسیم اقشار اجتماعی و نیروهای متنوع سیاسی به انحلال طلب و اصلاح طلب تقلیل گرایانه و شاید با هدف “همه با هم ” دیگری باشد. آیا کسانی که خواهان آزادی و دمکراسی عدالت اجتماعی استقلال سیاسی و جدایی دین از دولت و استقرار نطام جمهوری بر اساس گردش قدرت هستند میخواهند با نیروهای سلطنت طلب در یک چهارچوب با هدف تشکیل جبهه ای دمکراتیک باشد قرار گیرند؟ آیا میتوان نبروهای جزم اندیش مذهبی و ایدتولوژیک را در چنین جبهه ای قرار داد؟ آیا میتوان با نیروهایی را که بطور مستقیم با غیر مستقیم از حمله نظامی برای تغییر رژیم کنونی حمایت میکنند یه اتحادی بر اساس آزادی دمکراسی و استقلال رسید؟ اگر پاسخ به ستولات بالا منفی است؛ آنوقت این تقسیم بندی فایده چتدانی ندارد. به عبارت دیگر آیا “انحلال طلبان” غیر دمکرات میتوانند جایی در یک جبهه دمکراتیک داشته باشند؟ ( دمکرات بودن را نه در حرف و شعار بلکه در روشها، شیوه های سازماندهی و مرزیندی روشن و شفاف با هر گونه استبداد په در گدشته و جه در حال باید جستجو کرد.) مسلما هر فرد یا نیروی سیاسی میتواند بهر دلیلی با نظام کنونی مبارزه کند. اما برای تحول دمکراتیک ضروری است که نیروهای دمکرات با برنامه ای شفاف حول خواسته های آزادی خواهی ( حقوق بشری) دمکراتیک، عدالت اجتماعی، استقلال سیاسی و جدایی دین از دولت و گردش ادواری قدرت (استقرار نطام جمهوری) متحد شوند.
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
