زبان مادری و کانون نویسندگان

متأسفانه گویا همچنان ، فرهنگ استالینی که ایران را کثیر المله می شمارد و همبستگی میان مردم ایران را بر نمی تابد و عامل ههم و ارجمند این همبستگی یعنی زبان ملی و تاریخی و فرهنگی سراسر ایران یعنی زبان فارسی را وسیلهء اعمال زور یک قوم یا یک ملت می شمارد ، بر گروهی از به اصطلاح روشنفکران که ضمن حفظ میراث سیاسی و ایدئولوژیک دوران جنگ سرد خود را کانون نویسندگان ایران می شمارند غالب است. نمونه اش اینجور اطلاعیه نویسی ها که یک جور نان قرض دادن به پان ترک ها و پان عرب هایی ست که در این انجمن روشنفکری نفوذ دارند و افکارشان با اندیشه های همچنان استالینیستی بازماندگان چپ در بارهء مسئله ملی و مسئله زبان فارسی سنخیت دارد و بسیار شبیه است. اینان نمی توانند بفهمند که کشور ما ایران صاحب یک گذشته تاریخی و تمدنی و فرهنگی و سیاسی ست و این گذشتهء تاریخی و تمدنی و سیاسی که هویت ملی ما را می سازد از طریق یک زبان (زبان فارسی) سراسر تاریخ را درنوردیده و به ما انتقال یافته است. زبان فارسی در ایران نقشی دارد که زبان های عدیدهء دیگر در این دیار (که همه ارجمند و عزیزند ) ندارند. ما نمی توانیم به اتکای ایدئولوژی های وارداتی یا بر مبنای بیانیه ای که یونسکو تحث تأثیر مسائل قومی و زبانی بنگلادش صادر کرده از تداوم همبستگی ملی و تاریخی و فرهنگی مردم کشور خود ایران صرف نظر کنیم و با کسانی همصدا شویم که دشمنی آنان با زبان فارسی نه از سر بشردوستی و عدالت طلبی آنان که ناشی از افکار بسته و قششری قوم گرایانه و تفرقه افکن آنان است. زبان فارسی یک روز و دوروزه صاحب موقعیت زبان مشترک و ملی نشده است که ما بتوانیم برای دلجویی از چند پان ترک و پان عرب و به خاطر خوش آمد صاحبان افکار نئوبلشویکی که با سس حقوق بشری و رنگ و لعاب شبه مدرن و پست مدرنی و به بهانه دموکراسی بزک و دوزک می شوند موقعیت تاریخساز و همبستگی آفرین و فرهنگساز زبان فارسی در سراسر ایران صرف نظر کنیم. اینجور افکار مطلقا عاقلانه نیستند و با دعوی های روشنفکری در تناقضند . مسئلهء تمامیت ارضی یک کشور بسیار مهم است و هیچ کشور دموکراتی نیست که این موضوع را سرسری و ناچیز بینگارد (چنان که در این اعلامیه مشعشع می بینیم). اول باید کشوری موجودیت داشته باشد تا بعد بتوان برای مردم چنین کشور موجودی دموکراسی یا سوسیالیسم یا هر آرزوی شکوهمندی در دل داشت. دیدن چنین اعلامیه ای به نام کانون نویسندگان ایران باعث دلسردی از نویسندگی و روشنفکری در این کشور است و حیف!