محمدجواد لاریجانی در سخنانی در تلویزیون جمهوری اسلامی ایران در چندین نوبت به تحریف آنچه در اجلاس حقوق بشر هفته گذشته در شهرژنو رخ داد پرداخت تا اعتراضات گسترده ای را که هیات ایرانی طی مدت حضورخود در این اجلاس متحمل شده بود با جعلیات مطرح شده دراین برنامه لاپوشانی کند. لاریجانی درسخنان خود از حمایت ژاپن از ایران می گوید درحالی که نام ژاپن زیر بیانیه ۵۶ کشوری بود که روز سه شنبه گذشته به وضعیت حقوق بشر در ایران اعتراض کرده و نقض گسترده آن را در طی سال گذشته مورد پرسش قراردادند. بیانیه ای که علیرغم جنجال ایران خوانده شد
اما چه مواردی توسط جوادلاریجانی درمورد اجلاس شورای حقوق بشر ژنو تحریف شد؟
۱-جوادلاریجانی می گوید که حدود ۳۰ مورد از پیشنهاداتی که به ایران شده به دلیل اینکه «برخلاف قوانین ایران» بوده و یا اینکه «بی تناسب و یا ادبیاتش مخدوش» بوده توسط هیات رد شده است. وی سپس به مواردی می پردازد مانند مقاومت ایران برای نپوستن به کنوانسیون منع شکنجه و تصریح می کند که دلیل نپوستن ایران این است که در ایران مواردی به عنوان مجازات وجود دارد که در کنوانسیون به عنوان شکنجه شناخته می شود. (نقل به مضمون) و سپس می افزاید که شکنجه درایران ممنوع است و در قانون اساسی این موضوع تصریح شده است.
برخلاف اظهارات آقای لاریجانی، مواردی که ایران آنها را نپذیرفت و با جنجال و نقد حقوق بشردرکشورهای دیگر به آن پاسخی نداد موضوعاتی مانند شکنجه درزندانهااز جمله سرنوشت بازداشت گاه کهریزک، اعدام های خودسرانه ومخفیانه ( ازجمله اعدام فرزادکمانگر)، احکام طویل المدت پس از دادگاه های نمایشی (مانند حکم محکومیت ازروزنامه نگاری ۳۰ ساله برای ژیلا بنی یعقوب)، عدم اجازه به احزاب سیاسی و مخالفان دولت برای اجتماعات و مواردی از این دست بود. جوادلاریجانی بار دیگر از اینکه نداآقاسلطان به دست عوامل خارجی کشته شده است سخن می گوید بدون اینکه تحقیقات جامعی دراین زمینه صورت گرفته باشد و نتیجه این تحقیقات اعلام شده باشد. اتفاقات خیلی از مواردی که درپیشنهادات کشورهای دیگر مطرح شده بود نیز در قانون اساسی مورد تصریح قرارگرفته از جمله آزادی بیان و آزادی اجتماعات و نیز ممنوعیت شکنجه و دادرسی عادلانه. اما در جریان بازداشت های سال گذشته عملا مواد مختلف قانون اساسی و همچنین تعهدات بین المللی ایران در زمینه های یاد شده به کررات رد شده است. بنابراین موارد یاد شده توسط کشورهای عضو شورای حقوق بشر نه تنها «ادبیاتی مخدوش» نداشت و نه تنها « برخلاف قانون اساسی» ایران نبود بلکه دقیقا نقض گسترده وسیستماتیک حقوق بشر در ایران را نشانه می گرفت که جوادلاریجانی درجریان همه سخنان خود آنها را لاپوشانی کرد و به جای پاسخگویی به انتقاد از وضعیت حقوق بشر در کشورهای دیگر پرداخت به نحوی که رییس جلسه در یک نوبت به وی گفت که جلسه برای بررسی گزارش ایران است نه کشورهای دیگر.
۲- جوادلاریجانی می گوید مشکل آنجاست که آنها(کشورهای عضوشورای حقوق بشر) «برخی مجازات های ما را شکنجه می دانند» مانند «شلاق زدن». اما او شلاق زدن را از مصادیق شکنجه نمی داند. جوادلاریجانی همه موضوع را به اینجا ختم می کند در حالی که سیاهه ای از آنچه جوادلاریجانی ممکن است تنها آنها را «مجازات» بداند از جمله سلول انفرادی، سنگسار کردن، قطع کردن دست وپا، ایزوله کردن از دنیای خارج از جمله عدم دسترسی به خانواده، وکیل، هوای آزاد و نیز فشارهای روانی برای اخذ اعترافات اجباری همگی به همراه مواردی از این دست از مصادیق شکنجه هستند و پذیرفتن کنونسیون مربوط به شکنجه ایران را مجبور به پاسخگویی در این زمینه و تغییر قوانین خود می کند که با مجازات خواندن برخی از مصادیق شکنجه عملا به آن رسمیت می بخشد.
۳- لاریجانی انتقادات کشورهایی که او از انها به عنوان «کشورهای غربی» یاد می کند متوجه آن چه وی آن را «فتنه انتخاباتی» می خواند می داند. آنچه وی فتنه انتخاباتی می خواند مجموعه ای از نقض گسترده حقوق بشر طی یک سال گذشته است که صرف نظر از مسائل سیاسی هیچگاه مورد پاسخگویی قرارنگرفته و خاطیانی که چه در سلسله مراتب مجری بوده اند ویا آمر، در مقابل دستگاه قضا پاسخگو نبوده اند. درحالی که سیاسی کردن انتقادات مطرح شده به نقض گسترده حقوق بشر به هیچ وجه مسوولیت مقامات قضایی ایران را در مصونیت ایجاد کردن برای آمران و مجریان خشونت پس از انتخابات کم نمی کند.
۴- محمدجواد لاریجانی از حمایت بیش از ده کشور از گزارش مطرح شده از ایران در این برنامه تلویزیونی سخن گفته است. لاریجانی اشاره نمی کند که برخی از این کشورها همچون چین، سودان و یا کوبا خود از ناقضان جدی حقوق بشر هستند و اساسا این کشورها از اینکه پرونده حقوق بشرشان عنقریب به بحث گذاشته شود هراسناک هستند و به همین جهت در چنین جلساتی به مخالفت با انتقادات مطرح شده می پردازند. علاوه بر آن ماه ها لابی دیپلمات های ایرانی برای جلب نظر موافقت کشورهای همسایه و دوستان استراتژیک اقتصادی و سیاسی برای گرفتن رای و یا نوبت برای سخت گفتن در وصف وضع خوب حقوق بشر در ایران نمی تواند واقعیت نقض گسترده حقوق بشر در ایران را به خصوص در سال گذشته از یاد ببرد.
۵- جواد لاریجانی همچنین با اشاره به روز سه شنبه گذشته که در جریان خواندن بند۸ توافق نامه وین ۵۶ کشوربیانیه ای اعتراض آمیز درخصوص وضعیت حقوق بشر در ایران خواندند را روز «تصویب گزارش ایران» می خواند. درحالی که اساسا موضوع تصویب گزارش در جلسه شورای حقوق بشر مطرح نیست. روش کار شورای حقوق بشر به این ترتیب است که کشورها گزارشی را مطرح می کنند ودر پاسخ آن کشورهای دیگرِ، سازمان های بین المللی، کمیسیاری عالی حقوق بشر ودیگر نهادهای ذی ربط مواردی را درخصوص نقض حقوق بشر مطرح می کنند وکشور مورد بحث – دراین جلسه ایران- جواب های خود را ارائه می کند. بعد به آنها جواب می دهد و یا برای پاسخگویی وقت بیشتری طلب می کند. ووقتی جواب های خودرا مطرح کرد بار دیگر کشورها – و این بار برخی از سازمان های بین المللی- نظر خود را نسبت به گزارش مطرح می کنند و در نهایت پرونده کشور بسته می شود. نه اینکه گزارش ایران مورد تصویب قرار گیرد. اینکه ۵۶ کشور در روز سه شنبه گذشته بیانیه اعتراضی علیه ایران خواندند – ازجمله ژاپن- نشان دهنده این است که آنچنان که آقای لاریجانی مطرح می کنند نه تنها نگاه مثبتی نسبت به وضع حقوق بشر در ایران وجود نداشته بلکه بسیاری تا لحظه آخر بسیاری از طفره رفتن ایران در تعجب بودند.
به علاوه، دیپلمات های برخی کشورهایی که ایران آنها را کشورهای دوست خطاب می کند در برخی جلسات تصریح می کردندکه تصمیم دولت آنها برای انتقاد نکردن از وضعیت حقوق بشر ایران یک تصمیم سیاسی است و از پایتخت های انها می آید با این حال آنها ازجزییات آنچه در ایران می گذرد و نقض حقوق بشر آگاه هستند واز اینکه نمی توانستند نظری مخالف نظر سیاسی دولت خود بگیرند اظهار تاسف می کردند.
وقتی سه شنبه گذشته بیانیه ۵۶ کشورعلیه وضعیت حقوق بشر ایران خوانده است وهیات ایرانی را در شوک فروبرد، هیات ایرانی و چندین کشور ازجمله پاکستان، نیجریه، کوبا و ونزوئلا و چند کشوردیگر به خوانده شدن بیانیه اعتراض کردند. درواقع خواندن بیانیه پس از چند پاراگراف به محض برده شدن نام ایران هیات ایران وکشورهای یاد شده اعتراض کردند. آنها گفتند که تحت عنوان «ماده ۸» نام کشوری نباید در بیانیه کشورها بیاید. اما چه شد که پس از چند ساعت وفقه بیانیه به تمامی با نام بردن از ایران خوانده شد؟ وکشورهای دوست ایران اعتراض خود را رها کردند؟ آقای لاریجانی این موضوع را تحریف می کند که قسمت عمده اعتراض کشورهای یاد شده – که خود موارد نقض حقوق بشر گسترده در کشورهایشان را شاهده هستند- به دلیل این بود که اعتقاد داشتند اگر نام بردن از کشورها «سابقه» شود ممکن است در آینده نام آنها هم در بیانیه مشابهی مطرح شود. به محض اینکه ریاست اجلاس به این کشورها اطمینان خاطر داد که خوانده شدن بیانیه علیه وضعیت حقوق بشر در ایران «سابقه» ای برای بردن نام آنها در آینده نخواهد شد (ساده شده بحث های مطرح شده درجریان اجلاس) این کشورها عملا ایران را تنها گذاشتند. بنابراین آقای لاریجانی در جلوی چشمان میلیون ها نفر عملا در موارد متعدد به تحریف آنچه در اجلاس شورای حقوق بشر رخ داد -و در مواردی حتی به اظهاراتی خلاف واقع – می پردازد که ناشی از ضعف وی و هیات همراه در مخفی کردن و نادیده گرفتن نقض گسترده و سیستماتیک حقوق بشر در کشور می باشد.
لاریجانی درحالی از کارنامه درخشان حقوق بشردرکشور در اجلاس شورای حقوق بشر دفاع کرد که همچنان هیچ نتیجه تحقیق و تفحص در خصوص تراژدی کوی دانشگاه در۲۵ خرداد سال گذشته، آزارو اذیت وشکنجه دهها تن از بازداشت شدگان در بازداشتگاه کهریزک که حداقل مرگ چهارتن را به دنبال داشته است (که هیچ یک از آمران و افراد مسوول را درمیان معرفی شدگان به عنوان مقصردیده نمی شود)، قتل دهها تن در خیابان های تهران، دادگاه های نمایشی واعترافات تلویزیونی و دهها مورد نقض فاحش گسترده وسیستماتیک حقوق بشر طی یک سال گذشته بدون پاسخ مانده و هیچ یک از ناقضان شناسایی و به دستگاه قضایی سپرده نشده اند.
