در حمله کماندوهای اسرائیلی به ناوگان امدادرسانان بین المللی، ترکیه بیشترین قربانی را داد. شهروندان ترکیه برای نخستین بار پس از چند دهه، هدف گلوله نیروهای خارجی قرار گرفتند.
اما در بسیاری از معرکه های تاریخ، این قربانی بوده که پیروز میدان شده، حمله به کشتی مرمره آبی هم اگر پیروزی داشته باشد، ترکیه است.
در لبنان روزنامه النهار تیتر زده است: ناوگان آزادی، اسرائیل را در خون ترک ها غرق کرد.
در تظاهرات بزرگ بعد از ظهر سه شنبه (اول ژوئن) در بیروت، در یک دست تظاهرکنندگان، پرچم لبنان، فلسطین، حزب الله، جنبش امل یا دیگر گروه های سیاسی لبنان بود و در دست دیگر، پرچم ترکیه.
در کنار پوسترهای یاسر عرفات و جمال عبدالناصر، تصویر رجب طیب اردوغان خودنمایی می کرد، پیراهن های تیم ملی فوتبال ترکیه بر تن جوان ها بود و فضا آکنده از شعار ترکیه، ترکیه.
از یک روز پیش از تظاهرات و پس از آن، کاروان های موتورسوار هواداران حزب الله و جنبش امل با پرچم ترکیه در خیابان های شهر حرکت می کردند.
اما از پرچم ایران، پر سر و صداترین حامی فلسطینیان، خبری نبود.
هواداران حزب الله و جنبش امل، که اقتدارشان را در لبنان در گروی حمایت ایران دارند، و در این تظاهرات هم بیش از همه به چشم می خوردند، پرچم ترکیه را در کنار پرچم خود گذاشته بودند، نه پرچم ایران.
روزنامه السفیر، که نزدیک به حزب الله است، تیترش بود: ترکیه برای عربیت فلسطین، با خون خود پیروزی را رقم زد.
سه سال فشار افکار عمومی جهان عرب و انتقادهای تند دولتها و نهادهای اسلامی و عربی اثری بر سرسختی مصری ها در محاصره غزه نکرد.
اما اکنون مصر چاره ای جز گشودن این حصار نیافته و اسرائیل دیگر حتی از جانب دولتهای غربی هم تحت فشار است که دست از محاصره بکشد از پنج عضو دائم شورای امنیت، چهارتایشان خواهان رفع حصر شده اند و حتی آمریکا هم از اسرائیل خواسته که دست کم اندکی از تنگی حلقه محاصره بکاهد.
این موفقیت، اکنون به پای ترکیه نوشته شده و ترکیه را قهرمان و محبوب قلوب اعراب کرده است.
این در حالی است که هزینه ای که ترک ها تاکنون برای فلسطینیان داده اند، در مقابل بیش از سی سال گشاده دستی ایران، بسیار ناچیز است.
حکومت حماس بر باریکه غزه، که حصار اساساً برای از پا در آوردن آن برپا شد، مهم ترین پشتیبانش ایران است؛ ایرانی که اگرچه خود را تنها حامی معنوی و فراهم آورنده کمکهای انساندوستانه برای فلسطینیان معرفی می کند اما به عنوان پشتیبان اصلی مالی و تسلیحاتی حماس شناخته شده است.
حزب الله، متحد اصلی ایران، علناً می گوید که که به “مقاومت اسلامی” در غزه کمک نظامی می کند.
بدون پشتیبانی مستقیم و غیرمستقیم، بعید بود که حکومت حماس بر غزه بتواند دوام بیاورد.
از حجم و ارزش مالی کمک های ایران به حماس آماری رسمی و اعلام شده در دست نیست، اما میزان این کمکها به اندازه ای بوده که شعار “نه غزه، نه لبنان” را به گوش حکومت ایران برساند.
این شعار صرفاً اعتراض به کمکهای سخاوتمندانه ایران به متحدان فلسطینی و لبنانی اش، آن هم در شرایطی که خودش در تحریم و تنگنای اقتصادی به سر می برد نیست، بلکه از اعتراض به هزینه سنگین سیاست های دولت ایران در قبال موضوع فلسطین نیز حکایت می کند و انزوایی که این سیاست ها برای کشور به همراه آورده است.
دولتهای عرب هم بیش از آنکه شکرگزار باشند که در نزاع دیرینه شان با اسرائیل، ایران هم زور بازوی خود را روی نیروی آنها گذاشته و به خط اول حمله پیوسته، اتهام توسعه طلبی در سرزمین های عربی و چوب لای چرخ صلح گذاشتن را علیه ایران مطرح می کنند.
در موضعگیری های تند و شعار علیه اسرائیل، این محمود احمدی نژاد است که شهرت جهانی دارد اما آنکه عرب ها قهرمانش می دانند، رجب طیب اردوغان است.
گرچه آقای احمدی نژاد به دلیل بیانات تند ضداسرائیلی و ضدآمریکایی اش میان بخش بزرگی از توده های جهان عرب محبوب است، اما عرب ها برای آقای اردوغان بیشتر هورا کشیده و فریاد “شکراً شکراً” سر داده اند، آن هم در حالی که او هیچگاه خواستار ریشه کن کردن حکومت اسرائیل نشده و اگر ماجرای حمله به کشتیهایش پیش نمی آمد، قرار بود بزودی با اسرائیل رزمایش مشترک نظامی برگزار کند.
از وقتی رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه، سیاست نگاه به خاورمیانه و دوستی با اعراب را آغاز کرده، بازرگانان و پیمانکاران ترک هر روز پای قرارداد سودآور تازه ای را در کشورهای عربی امضا می کنند و در کشوری همچون سوریه که سالهاست چرخ اقتصادش با پول زائران ایرانی و نفت رایگان ایران چرخیده، اول شهروندان ترکیه بودند که بدون روادید شدند و سپس، ایرانیان.
با وجود نقشی که ایران در پایان دادن به اشغال جنوب لبنان ایفا کرد و با اینکه هر گوشه این کشور را نشانه های کمک ایران به بازسازیهای جنگ پرکرده، کالاهای ایرانی در برابر کالاهای ترکیه در بازار لبنان تقریباٌ به چشم نمی آیند، به همان اندازه که کمکهای ترکیه به لبنان هم در مقابل کمکهای ایران تقریباً به چشم نمی آید.
با آنکه وزیر امور خارجه لبنان همیشه از میان متحدان ایران در جنبش امل انتخاب می شود، اما میز هیئت لبنان هنگام سخنرانی محمود احمدی نژاد در سازمان ملل خالی بود.
با اینکه بیشترین شمار گردشگران در لبنان، از آن ایرانی هاست، شهروندان ایرانی برای سفر به لبنان همچنان باید به سفارتخانه مراجعه کنند و هزینه بپردازند و تنها به شرط داشتن دعوتنامه ای از یک شهروندان لبنانی روادید دریافت کنند اما شهروندان ترکیه از حق ورود بدون روادید به لبنان برخوردارند.
در راهپیمایی های که در لبنان برپا می شود، اگر چند پرچم ایران دیده شود، در دست هوداران حزب الله است، اما در راهپیمایی بعدازظهر سه شنبه، پرچم های زرد و سبز حزب الله و جنبش امل زیر سایه سرخ پرچم ترکیه بودند و هم پرچم های آبی و سرخ مخالفانشان، پرچم ترکیه هم در دست شیعه بود و هم در دست سنی و دروزی.
اگر تظاهرکنندگان چندصد متری بیشتر راه می پیمودند، به تندیس یادبود “شهدایی” می رسیدند که ترک ها همین نود و اندی سال پیش در کنار بندرگاه بیروت به دار آویختند.
خاک تمامی کشورهای عرب تا یک قرن پیش جولانگاه قشون ترک بوده و تاریخ لبنان و سوریه و مصر و جایجای سرزمین های عرب، آکنده از نهضت های مقاومت برای پایان دادن به اشغال خاک عرب به دست ترک ها، حال آنکه تاریخ دوران اسلامی، چیزی با عنوان اشغالگری ایرانیان در خاک عربی ثبت نکرده است.
