هدف قراردادن عمدی شهروندان غیرنظامی و آنچه دولت فاشیست ترکیه روزانه در شهرهای کردستان مرتکب می شود و دولت های غربی با چشم پوشی از آن حمایت می کنند یک جنایت جنگی است. اهداف شوم دولت “آ. ک. پ” از اعمال این جنایات بر کسی پوشیده نیست. دولت ترکیه هر چند به بهانه مقابله با تروریسم این تهاجم نظامی گسترده را سازمان داده، اما در حقیقت قیام مردم شهرهای کردستان و ارگانهای حاکمیت توده ای آنها را هدف اصلی یورش جنایتکارانه خود قرار داده است. دولت آ. ک. پ سبک مغزانه می خواهد آوار شکست ها و ناکامی های سیاست های منطقه ای و داخلی خود را بر سر جنبش حق طلبانه مردم کردستان خراب کند.
آ. ک .پ در دروه تحولات انقلابی در خاورمیانه و شمال آفریقا و در حالی که دوران رشد اقتصادی ترکیه به پایان خود نزدیک می شد در تلاش بود که با پشتیبانی از “اخوان المسلمین” در مصر، “النهضه” در تونس و جریان های اسلامی در لیبی و سوریه به آلترناتیو و الگوی مورد نظر آمریکا و دولت های غربی برای مواجهه با این بحران ها در منطقه تبدیل شود، تا با این الگو پردازی خاطره دوران امپراتوری عثمانی را با رویکردی جدید در اذهان زنده کند. دولت آ. ک. پ به عنوان یک نقشه راهبری در نظر داشت که منافع غرب در به اصطلاح جهان اسلام و متقابلا منافع جهان اسلام در غرب را نمایندگی و مدیریت کند. اردوغان در نظر داشت تلفیق حکومت دینی با دمکراسی ناقص الخلقه حزب عدالت و توسعه را به الگویی برای کشورهای عرب مسلمان نشین در منطقه تبدیل نماید تا با ایفای این نقش به عنوان یکی از بازیگران مهم منطقه راه الحاق ترکیه به اتحادیه اروپا را نیز هموار کند. اما روند اوضاع در تونس، مصر و لیبی نقشه های “اردوغان” را یکی بعد از دیگری با شکست روبرو کرد و رؤیاهای امپراتور منشانه وی را برباد داد. در سوریه حمایت های بی دریغ ترکیه از “داعش و جبهه النصره” برای روی کار آوردن یک دولت هم پیمان اسلامی در این کشور و به منظور درهم کوبیدن تجربه حکومت خود مدیریتی در کردستان سوریه مانند یک داغ ننگ برای همیشه بر پیشانی اردوغان نقش بست.
سیاست های دغلکارانه و صلح طلبی دروغین دولت اردوغان در قبال مردم کردستان ترکیه که به مذاکرات صلح و آشتی موسوم شده بود بخشی از نقشه های راهبردی اردوغان برای ایجاد تفرقه در صفوف جنبش حق طلبانه مردم کردستان و به شکست کشاندن این جنبش بود. دولت فاشیست اردوغان در پروسه موسوم به صلح و آشتی به هیچ یک از خواسته های مردم کردستان و به تعهدات خود بر سر میز این مذاکرات عمل نکرد و آنگاه که نتوانست شعله های جنبش عادلانه مردم کردستان در مرکز شهرها را خاموش کند، روند مذاکرات را به بن بست کشاند. اما ناکامی در این مذاکرات برای به شکست کشاندن جنبش عادلانه مردم کردستان آخرین میدان شکست سیاست های دغلکارنه دولت آ. ک. پ نبود. دولت ترکیه در تلاش برای ایجاد منطقه حائل در سوریه به منظور در هم کوبیدن تجربه کردستان سوریه نیز با شکست مواجه شد. بعد از آنکه پروسه موسوم به آشتی به بن بست رسید کارزار انتخابات پارلمانی ترکیه در 7 ژوئن و سپس انتخابات 1 نوامبر به عرصه های دیگری از زورآزمایی دولت اردوغان با جنبش مردم کردستان تبدیل شدند. دولت حزب عدالت و توسعه در فاصله این دو انتخابات با تشدید فضای سرکوب و بگیر و ببند انسانهای آزادیخواه در سراسر ترکیه، با زمینه چینی عملیات تروریستی علیه جوانان سوسیالیست در شهر “سوروچ” و فاجعه خونین 10 اکتبر در آنکارا و تروریزه کردن فضای جامعه، با تشدید میلیتاریسم در کردستان و سرانجام با محاصره و به گلوله بستن مردم شهرهای کردستان تلاش کرد تا با تحمیل یک شرایط کاملا نابرابر در کارزارهای انتخاباتی، مانع ورود حزب دمکراتیک خلق ها به پارلمان این کشور شود. اما دولت آک پارتی علی رغم تمام این تلاش ها در دستیابی به اهداف خود شکست خورد. دولت اردوغان نتوانست مانع ورود حزب دمکراتیک خلق ها به پارلمان شود و این شکست را نیز در ردیف شکست های دیگر در کارنامه خود ثبت کرد.
اکنون این مردم ستمدیده و مبارز کردستان ترکیه هستند که با تحمل جنایات جنگی ارتش ترکیه، با آتش باران خانه هایشان و با قربانی دادن جگر گوشه هایشان تاوان شکست ها و ناکامی های پی در پی دولت فاشیست آک پارتی را پس می دهند. اما دولت های غربی این مدافعین رسوا و دروغین حقوق بشر چرا با چشم پوشی و سکوت خود از این جنایات حمایت می کنند؟ ترکیه با موقعیت جغرافیای سیاسی که از آن برخوردار است جایگاه منحصر به فردی در سیاست های امنیتی و دفاعی دولت های اروپا، آمریکا و اعضای پیمان ناتو دارد. ارتش ترکیه با بیش از 612 هزار پرسنل نظامی، 600 فروند جنگنده، حدود 900 فروند هلیکوپتر و بیش از 11 هزار تانک و نفربر زره ای و 99 فرودگاه عملیاتی و نیروی دریایی قدرتمندی که دارد دومین ارتش بزرگ عضو ناتو پس از ایالات متحده آمریکا به شمار می آید. دولت ترکیه به عنوان عضوی از پیمان ناتو بخشی از نیازمندی های برتری طلبانه آمریکا در خاورمیانه را تأمین می کند. دولت آمریکا با استفاده از ظرفیت های ترکیه بعضی از هواپیماهای جنگی را در این کشور مونتاژ می کند و ساخت تعدادی از قطعات را به ترکیه واگذار کرده است. از طرف دیگر علاوه بر مبادلات پر سود تجاری ترکیه با اتحادیه اروپا که فقط در سال 2014 حدود 130 میلیارد یورو بود، استقرار 90 بمب هسته ای ناتو و وجود پایگاه های بزرگ هوایی آمریکا و انگلیس با 180 هواپیما و 6 هزار پرسنل نظامی در خاک ترکیه، استقرار موشک های پاتریوت به عنوان بخشی از سامانه سپر دفاع موشکی آمریکا در این کشور، دولت های عضو ناتو را به توان و ظرفیت های ترکیه برای ممانعت از گسترش نفوذ چین و روسیه بشدت وابسته کرده است. با چنین رویکردی ناتو برای حفظ بمب های هسته ای از ثبات مورد نظر اردوغان در ترکیه حمایت می کند. دولت ترکیه با تکیه بر حمایت های دولت های هم پیمان ناتو است که سودای تبدیل شدن به قدرت برتر منطقه ای در نظام مناسبات بین المللی را در سر می پروراند، در منطقه دست به ماجراجویی نظامی می زند و با تهاجم نظامی به کردستان از هیچ جنایتی کوتاهی نمی کند.
منافع استراتژیک مشترک ترکیه با آمریکا و دیگر هم پیمانان اروپایی اش در ناتو حتی استراتژی جنگی ائتلاف بین المللی به رهبری آمریکا علیه داعش را نیز تحت الشعاع قرار داده است. نه بر آمریکا و نه بر دیگر اعضا ناتو هیچ پوشیده نیست که دولت ترکیه نه تنها به داعش کمک می رساند و سپاهیان مجروح آن را درمان می کند و موجبات صادرات نفت از مناطق تحت کنترل داعش را فراهم می آورد، بلکه به یگان های مدافع خلق در کردستان سوریه و نیروهای پ. ک. ک که در درگیر جنگ با داعش هستند حمله می کند. اتحادیه اروپا نه تنها از کمک های دولت ترکیه به داعش چشم پوشی می کند، بلکه در پایان ماه نوامبر 2015 با آن قرارداد شرم آوری می بندد که مطابق آن، ترکیه در ازای دریافت 3 میلیارد یورو، حرکت پناهندگان به سوی اروپا را محدود می کند. یعنی دولت های اروپایی در برابر باج خواهی دولت ترکیه که از عاملان تقویت بنیه نظامی و مالی داعش بوده است تسلیم می شوند. سکوت و حمایت تلویحی دولت های اروپایی در برابر جنایات دولت ترکیه در کردستان نه تنها ریشه در منافع مشترک دراز مدت دارد، در همان حال بخشی از امتیازاتی است که مطابق این قرارداد شوم به دولت آ. ک. پ داده شده است.
با این وصف مردم کردستان نباید تردیدی داشته باشند، که نه دولت آمریکا و نه دولت های اروپایی هیچگاه دوست و غمخوار مردم کردستان نبوده اند. ایالات متحده همواره به دولت ترکیه برای سرکوب جنبش عادلانه مردم کردستان کمک نموده و به پیروی از دولت این کشور برای چندین دهه هویت جداگانه کردها را انکار کرده است. عملیات تعقیب و دستگیری رهبر پ. ک. ک در “کنیا” در سال 1999 اساسا توسط سازمان اطلاعات آمریکا “سیا” انجام گرفت. موضوعی که موجب تقویت بیش از پیش اتحاد و همکاری دو کشور شد و در همین راستا فناوری هواپیماهای بدون سرنشین برای سرکوب جنبش کردستان در اختیار دولت ترکیه قرار داده شد. از سوی دیگر دولت های اروپایی همواره در راستای تحمیل شرایط اقتصادی مورد نظر خود به ترکیه در مسیر ورود به اتحادیه اروپا از مسئله کردها در چهار چوب حقوق بشر به عنوان اهرم فشاری سیاسی و دیپلماتیک علیه ترکیه بهره گرفته اند.
در شرایطی که دولت فاشیست ترکیه، با حمایت تلویحی آمریکا و دولت های اروپایی و متحدین منطقه ای اش، شهرهای کردستان را به محاصره در آورده و هر روز جنایات تازه ای می آفریند و در شرایطی که مقاومت مردم مبارز شهرهای کردستان ترکیه تحت شرایط محاصره نظامی و زیر آتشباران سلاح های سنگین دشمن برای دفاع از دستاوردهای مبارزاتی خود همچنان ادامه دارد، در این شرایط حمایت از مقاومت و مبارزه مردم کردستان ترکیه یک وظیفه ای انقلابی و یک ضرورت سیاسی است. در شرایط کنونی گسترش پیوند جنبش عادلانه مردم کردستان ترکیه با جنبش کارگری و دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی در ابعاد سراسری و جلب حمایت و همبستگی بشریت آزادیخواه و برابری طلب در منطقه و سراسر جهان است که می تواند تروریسم دولتی و سیاست های فاشیستی دولت آک پارتی را به شکست کشاند.
