رحمت قاسم بیگلو: سال ٢٠١۵ با همه فراز و نشیب ها ودر واقع با همه نشیب هایش به پایان رسید. فهرست کردن اتفاقات خوب یا بد سال گذشته کار آسانی است، اما سخن گفتن درباره هر یک از آنها ساعت ها به زمان نیاز دارد، بخصوص اینکه زنجیره حوادث و تحولات سال گذشته، همچنان و تا اطلاع ثانوی در سال ٢٠١۶ نیز ادامه خواهد داشت.
همه کارشناسان از زاویه دید تخصصی خود، رویدادهای سال گذشته را مورد بحث بررسی قرار داده و همچنان قرار خواهند داد. سامانه های خبری و تحلیلی مملو از تحلیل های روز بروز یا به روز شدۀ این رویدادهاست. با این حال شاید بتوان گفت، ٣ موضوع در سال گذشته، علاوه بر کارشناسان، صدها میلیون تن از شهروندان عادی جهان را از نزدیک مورد خطاب قرار داد و زندگی اجتماعی-سیاسی آنان را به طور مستقیم یا غیرمستقیم تحت تأثیر قرار داد:
تروریسم کور، با صدها و شاید هزاران قربانی در خاورمیانه، اروپا، آمریکا و آفریقا، و در یک کلام در پنج قاره جهان؛ موج مهاجرت های بیسابقه به کشورهای غربی که مآلاً پیامد همان خشونت کور حاکم بر بخشی از خاورمیانه و آفزیقا بود؛ و بالاخره نشست امیدوار کننده “کُوپ ٢١”- نشست آب و هوا و تغییرات اقلیمی در پاریس، که برای اولین بار با یک توافق عام و جامع از سوی نمایندگان ١٩۶ کشور جهان به پایان رسید.
برای اولین میزگرد سال ٢٠١۶ میلادی، از دو شخصیت سیاسی و چهره آشنای محافل ایرانی و اروپایی دعوت کردیم، تا نه ازدیدگاه تخصص خود، بلکه از دیدگاه یک شهروند عادی جامعه اروپایی، به نگرانی ها، امیدها و ترس های احتمالی خود در برهه دشوار کنونی اشاره کنند.
خانم ژاله وفا، اقتصاددان، مادر، همسر و شهروند ایرانی-آلمانی ساکن یک شهر کوچک آرام در شمال آلمان، و آقای دکتر عبدالکریم لاهیجی، رئیس فدراسیون جامعه های حقوق بشر بین المللی ساکن پاریس که تقریباً از یک سال پیش، با پذیرش مسئولیت جدید حقوق بشری، دامنه فعالیت های خود را از محدوده ایران به سطح جهان گسترش داده.
