خلافکاران، تا زمانى که صاحبِ قدرت اند و گرفتار قوى تر از خود نشده اند، با قدرت نمایى گاه و بیگاهِ عملى و لفظى، «نسق مى گیرند» و جایگاه خود را در سلسله مراتب اوباش به زیر دست ها نشان مى دهند. اینان، در دوران قدرت، هرگز اعتراف به اشتباه نمى کنند و این کار را دور از شان خود مى دانند. زبان آن ها در چنین دورانى، زبان تمسخر و تحقیر است و مانند گربه با موش گرفتار بازى مى کنند.
اما همین خلافکاران گردن کش، به محض این که از تخت قدرت به وسیله ى قوى تر از خود به زیر کشیده مى شوند، ابتدا موضوع را باور نمى کنند و به الدرم بلدرم خود ادامه مى دهند اما زمانى که واقعیتِ خطر را احساس کنند، بلافاصله آن زبان تمسخر و تحقیر و از موضعِ بالا، تبدیل به زبان معصوم و مظلوم و بى خبر مى شود و براى گریز از خطر، گربه ى موش شده، نقش موشِ مرده را بازى مى کند.
نگاهى به فیلم هاى قبل و بعد از دستگیرى اراذل و اوباش، به فیلم هاى طلب بخشش قاتلان پاى چوبه دار، دزدان دستگیر شده و مظلوم نمایى آن ها، این نمایش همیشگى و تا حدودى موثر را به ما نشان مى دهد.
پرونده ى بسیار قطور خلاف ها و جنایات سعید مرتضوى، به دلیل پا گذاشتن او در مسائل مالى یى که حوزه ى عمل ولى نعمتان او بوده و او اجازه ى ورود به چنین عرصه اى را نداشته براى مقطع سال ٨٨ و جنایت کهریزک باز شده و چون سنبه ى طرف مقابل پر زور بوده باعث عذرخواهى او -البته با چند اما و اگر- شده است:
ممکن است عده اى از این عذرخواهى به وجد آیند و آن را موفقیتى براى خود و پیشبرد اهداف اصلاح طلبانه و تغییرات تدریجى بدانند، اما این وجدى باطل است که در طول زمان شاهد خنثى شدن اش خواهیم بود. چرا این عذرخواهى باطل است و به اعتقاد ما سعید مرتضوى، به طور تاکتیکى خود را به موش مردگى زده تا در فرصت مناسب از دست قوى پنجه تر از خود بگریزد:
از سال ٨٨ تا سال ٩۵ یعنى در مدت ٧ سال سعید مرتضوى مسوولیت جنایت در کهریزک را نپذیرفته و به یکباره هفت سال بعد از وقوع حادثه خوابنما شده و عذرخواهى کرده است.
اگر پدر یکى از کشته شدگان، عبدالحسین روح الامینى که جایگاهکى در نظام (از مجمع تشخیص مصلحت تا مشاورت وزیر و امثال این ها) دارد نبود و به خاطر او پاى خامنه اى به وسط این دعوا کشیده نمى شد، مرتضوى هرگز زیر بار مسوولیت جنایت کهریزک نمى رفت.
شاهد این موضوع همین است که او، در عذرخواهى نامه اش «از مقام شهیدان مظلوم حادثه» یعنى «جوادى فر، روح الامینى و کامرانى» طلب پوزش مى نماید و ظاهرا آن دو نفر دیگر -یعنى احمد نجاتى کارگر، رامین قهرمانى- همان طور که او قبلا ادعا مى کرد، در اثر مننژیت در کهریزک در گذشته اند و شایسته ى پوزش خواهى و ارتقا به مقام رفیع شهادت نبوده اند!
بالاخره ادعاى مرتضوى که در زمان حادثه ى کهریزک در مرخصى بوده صحیح است، یا ادعاى احمدى مقدم، فرمانده آن زمان نیروى انتظامى که گفته بود: «…آقاى مرتضوى اصرار داشت که افراد دستگیر شده به کهریزک منتقل شوند. من [احمدى مقدم] مخالفتم را به صراحت اعلام کردم و گفتم آن جا نه تنها جا نداریم، بلکه آن مکان جاى خطرناکى است. اما مرتضوى اصرار داشت که این افراد دستگیر شده، چاقو، قمه و زنجیر داشته اند و از همین حیث اراذل و اوباش محسوب مى شوند…»… (سایت دیگربان، آبان ١٣٩٢).
انکار چند باره ى مرتضوى در طول این هفت سال به خاطر چه بود؟ اگر اشتباه کرده بود که مى دانست اشتباه کرده و همان موقع عذرخواهى مى کرد. اگر اشتباه کرده بود، سال پیش، در اردى بهشت ١٣٩۴ نمى گفت که: «…همچنین در جلسه امروز نسبت به شکایت جدید آقای روح‌الامینی تحت عنوان معاونت در قتل، دفاعیات خود را آغاز کردم که البته در ارتباط با این اتهام تاکنون ۵ مورد رسیدگی صورت گرفته است که این رسیدگی را مستند و مستدل به دادگاه ارائه کردیم… این شکایت جدید آقای روح‌الامینی مستند به ۵ حکم قرار منع پیگرد از سوی دادگاه کیفری استان، دیوان عالی کشور و دادگاه نظامی است و در طول شش سال گذشته، آقای روح‌الامینی شکایت‌های متعددی در همین موضوع مطرح کرده است… آقای روح‌الامینی مدعی عدم نظارت بر بازداشت‌گاه کهریزک است که این موضوع چندین بار رسیدگی شده و در دادسرا، دادگاه کیفری استان، دیوان عالی کشور حکم برائت صادر شده است… در واقع این موضوع اعتبار امر مختومه دارد دادسرا و دادگاه جواز رسیدگی مجدد به این شکایت را نباید صادرمی‌‌کرد…» (سایت انتخاب، ٢١ اردى بهشت ١٣٩۴).
موارد بسیارى هست که نشان مى دهد عذرخواهى مرتضوى نمایشى است اما چون کار به تفصیل مى کشد از اشاره به آن ها صرف نظر مى کنیم. فقط امیدواریم شعار ماندلایىِ «ببخش و فراموش نکن» با این عذرخواهى مرتضوى مجددا اوج نگیرد و جنایتکاران حکومتى، تصور نکنند با عده اى ساده لوح طرف هستند.
