امروز سی و چهارمین سال اعدام سیامک زعیم به جرم دگراندیشی سیاسی است. سیامک دانش آموخته ممتاز دانشگاه برکلی، امریکا، در رشته ریاضیات، و یکی از تیزهوش ترین و آگاهترین شخصیت های سیاسی چپگرا و رهبری اوپوزیسیون کمونیست مستقل در ایران بود که جانش را بخاطر خم نشدن در برابر زور و بیداد جمهوری اسلامی، خودداری از توبه برای نجات از مرک، و ایستادگی بر باورهای خود از دست داد. او نخست از انقلاب 57 پشتیبانی کرده بود، ولی وقتی همه سخنان رهبران انقلاب دروغ و ریاکاری از آب درآمد، در صف مخالفان درآمد. او در چنین روزی، پس از تحمل دو سال زندان و شکنجه، با وجود اینکه بعلت عدم مشارکت در مبارزه مسلحانه برخی همرزمانش به زندان ابد محکوم شده بود، در برابر صدها تماشاچی در میدان فوتبال تیرباران شد و در گوری پنهانی دفن گردید. مادرش، که هفته گذشته درگذشت، هنگام دریافت لوازمش از زندان اوین در برابر این پرسش زندانبان که چرا گریه نمیکنید، پاسخ داده بود که “من هرگز لذت دیدن اشگهایم را به شما بیدادگران نمی دهم.” او سپس برای چهار روز خود را در خلوت اتاق خوابش محبوس کرد و فقط گریست. او هرگز ندانست پسرش را کجا خاک کرده اند و تا آخر عمر با شنیدن نام سیامک اشک میریخت.
چه مرگ باشکوهی سیامک داشت!
کورش زعیم
6 بهمن 1397
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
