حیات نظام جمهوری اسلامی، ازبدوشکل گیری آن تاکنون،به نحوآشکاری باتبعیض میان شهروندان،سرکوب،شکنجه وکشتارمخالفین سیاسی –عقیدتی واساسا همه دگراندیشان رقم خورده است.نحوه برخوردرژیم مذهبی حاکم ونهادهای سرکوبگرآن بازندانیان مبارز، جعفرعظیم زاده ونرگس محمدی ومریم(نسیم)نقاش،وحکم بی رحمانه شلاق علیه ۱۷کارگر معدن طلای آق دره،ازجمله موارداخیری هستند که سیمای قرون وسطائی وسرکوبگرانه نظام فقاهتی رابه نمایش می گذارند.
جعفرعظیم زاده،رئیس هیئت مدیره اتحادیه آزادکارگران،که بناحق وبه صرف مبارزه برای احقاق حقوق اقتصادی-صنفی خودوهمکارانش،به اتهاماتی واهی محکوم به زندان گشته است،اعتصاب غذای خودرادراعتراض به این مواردآغازکرد:بازداشت ومحکومیت خود ودیگرفعالین سندیکایی ومعلمان بااتهامات امنیتی،سرکوب تجمع ها واعتصاب های مسالمت آمیزفعالین سندیکایی،ممنوعیت برگزاری مراسم روزجهانی کارگروروزمعلم بطورمستقل وتداوم دستمزدهای زیرخط فقر.این سندیکالیست مبارز درپی بیش از ۶۰روزاعتصاب غذاودست یابی به بخشی ازخواست هایش،درروزپنجشنبه ۱۰تیر۱۳۹۵به اعتصاب غذای خودپایان داد وبا گذاشتن وثیقه سنگین ۴۵۰میلیون تومانی،به مرخصی محدودرفت. اودرهمان نخستین ساعات شروع مرخصی، طی سخنانی لزوم تداوم مبارزه برای دستیابی به تمامی این خواست هارامطرح نمودوبه انتقادازسیاست های ضدکارگری وامنیتی دولت جمهوری اسلامی درزمینه جنبش های مطالباتی کارگران وزحمتکشان پرداخت.
نرگس محمدی،فعال حقوق بشرونایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر،که سالیان متمادی رابه صرف فعالیت های بشردوستانه وحقوق بشری دربازداشت وزندان بسربرده است درابتدا به سه اتهام واهی«اجتماع وتبانی علیه امنیت ملی،عضویت درکانون مدافعان حقوق بشر،وتبلیغ علیه نظام» به ۱۱سال، ودردادگاه تجدیدنظربه ۶سال زندان محکوم گشت.ایشان درپرونده ای دیگربه ۱۶ سال زندان محکوم شده اند ووکلای ایشان درخواست تجدیدنظرکرده اند.این فعال حقوق بشرکه برای دستیابی به حق داشتن تماس تلفنی بادوکودک دلبندش،به ناگزیرازدوشنبه هفتم تیر۱۳۹۵به اعتصاب غذاتوسل جسته بوددرپی رسیدن به این خواست وبرقراری تماس تلفنی بافرزندانش،شنبه ۲۶تیر۱۳۹۵به اعتصاب غذای خویش پایان داد.نرگس محمدی که درنتیجه تحمل سالیان سخت زندان به شدت بیمارمی باشد وازحداقل امکانات درمانی محروم است هم اینک باتنی رنجور، دروضعیت جسمی بغایت نگران کننده ای بسرمی برد.
مریم(نسیم)نقاش زرگران نوکیش مسیحی،بنا برگزارش خبرگزاری هرانا،ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشردرایران،درنوشته ای باعنوان«وقتش رسیده که سکوت سه ساله ام رابشکنم»ازروندبازداشت هاوبازجویی های غیرقانونی اش سخن گفته وضمن اعتصاب غذا،خواستارآزادی بی قیدوشرط خودگردیده است.
به همین ترتیب می توان به وضعیت زندانیان مبارزبهنام ابراهیم زاده ومحمد صدیق کبودوندواسماعیل عبدی وخیل عظیم فعالین سیاسی-مدنی دیگری اشاره نمودکه بناحق بازداشت گردیده اند وبه اتهامات واهی امنیتی ونظایرآن دربیدادگاه های نظام فقاهتی به حبس های سنگین محکوم گردیده اند.مبارزات این زندانیان برای شکستن احکام غیرعادلانه ونیزدراعتراض به شرایط غیرانسانی زندان،هردم ابعادگسترده تری می یابد وبیش ازگذشته توجه افکارعمومی مردم ایران وجهان ونهادهای حقوق بشری رابخود جلب می کند.
ناگفته نبایدگذاشت که این تنهازندانیان سیاسی-عقیدتی وکارگران ودانشجویان ومعلمان وکارمندان وزنان وجوانان وروزنامه نگاران وهنرمندان و فعالین سیاسی ومدنی طرفدارحقوق دموکراتیک اقلیت های قومی-ملی ودینی، واساسا همه دگراندیشان ودگرباشان دربند نیستند که پشت میله های زندان های جمهوری اسلامی،دربدترین شرایط ممکن ازلحاظ بهداشت ودرمان وتغذیه وملاقات آزادانه ومنظم بانزدیکان وبرخورداری ازمرخصی قراردارند.حقیقت این است که خیل چندصد هزارنفری زندانیان عادی ایران هم درشرایطی بس غیرانسانی ودردناک بسرمی برند.همه شواهد وقرائن نشان ازآن دارند که به یمن مدیریت بربرمنشانه نظام دینی جمهوری اسلامی وقوه قضائیه فاسد وعقب مانده آن،زندانیان عادی بی دفاع رژیم هم درمعرض انواع واقسام فشارها وتضیقات وابتلاءبه بیماری های گوناگون قراردارند.فجایع غیرانسانی که زندانیان عادی باآن روبروهستند آنچنان ابعاد گسترده ای پیداکرده است که بخشی ازاخبارآن درزمینه گردش آزادانه انواع موادمخدردرزندان ها وتعرض جنسی به زندانیان به رسانه های تحت سانسوررژیم هم کشیده شده است.
وضعیت اسفبارزندان ها وزندانیان،برگزاری دادگاه های فرمایشی و دربسته برای فعالین سیاسی ومدنی،عدم برخورداری زندانیان ووکلای مدافع آنان ازحق دفاع آزادانه ودموکراتیک،بستن اتهامات واهی ودادن احکام سنگین،خودجلوه بارزفاجعه تاریخی ای است که درمیهن مادرنتیجه چنددهه استقراررژیم مذهبی بوقوع پیوسته است.
دفاع ازحقوق انسانی زندانیان دربند ومبارزه برای دستیابی به خواست های برحق جعفرعظیم زاده ها ونرگس محمدی هاومریم نقاش زرگران ها وکبودوندهاوابراهیم زاده هاواسماعیل عبدی هاو…وظیفه مبرم همه جریانات ونهاد های آزادیخواه ودموکرات درایران وجهان است.
انجمن جمهوری خواهان ایران_پاریس،ضمن ستایش ازمبارزات همه زندانیان سیاسی-عقیدتی برای دستیابی به حقوق انسانی ودموکراتیک خویش،همراه باهمه نیروها ونهادهای دموکرات وآزادیخواه وطرفداران حقوق بشر درایران وجهان،خواستارتحقق خواست های این زندانیان مبارزاست.
ما نیزهمراه باهمه آزادیخواهان،یکباردیگرلازم می دانیم خواست خودمبنی برقطع شکنجه،لغواعدام،آزادی همه زندانیان سیاسی-عقیدتی ورعایت حقوق انسانی همه زندانیان را، فارغ ازنوع اتهام آنها،اعلام داریم.به امید روزی که درمیهن ما نیزهمچون پیشرفته ترین کشورهای جهان،تبعیض میان شهروندان به گذشته تاریخی سپرده شود، سرکوب شهروندان برمبنای دگراندیشی ودگرباشی رخت بربندد ونشانی اززندانی سیاسی-عقیدتی وجودنداشته باشد.
شورای هماهنگی انجمن جمهوری خواهان ایران_پاریس
شنبه۲۶تیر۱۳۹۵_۱۶ژوئیه۲۰۱۶
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
یک پاسخ
با سلام حدمت همه و جناب فرهنگ قاسمی.
من در اینجا٬ البته چون در آنجا نمی شود نظرات را بی آنکه همه چیزت لو نرود ننویسی٬ می خواهم نظری بدهم که شاید خارج ار موضوع به حساب آید اما فکر نمی کنم. کسی بنان محمد سمیعی که کسانی او را دکتر حطابش کرده اند که من نمی شناسمش زیر عنوان دکتر عبدالکریم سروش و بهائیت در گویا. این جناب سمیعی که البته مقاله اش را خوب می نمایاند و بعضی هم نظر مثبت به او دارند در سر تا سر مقاله حدو چهل بار از خودش نام می برد (نگارنده) خب این حتما اشکالی ندارد! چرا که کسی میتواند از خودش هی تشکر کند! و اینرا روانشناسان می دانند که معالجه اش بسیار طولانی ست. اما فهمیدن این موضوع بسیار طولانی تر از معالجه اش است و گاهی برابر با عمر آدمی ست. آما مسئله ی اصلی در خوب نمایاند و یا وانمود کردن این است که این مقاله مقاله ی خوبی ست. و وانمود کردذن اینکه این جناب دکتر محمد سمیعی در پی دفاع از بهاییت است. این در حالی ست که این مقاله می توانست چنین باشد اگر در سرتاسر مقاله تقریبا به همان تعداد (نگارنده) اعتراف به لسان می کند که :« نگارنده بارها در مقالات و مصاحبه‌های خود تاکید نموده است که معتقد به اسلام است»!!! آخرر این چه ربطی دارد! دم خروس اسلامی را ببینید که اینقدر عدم تساهل در آن حکم می کند که اگر از هر کسی دفاع شود باید با صدای بلند بگو ید که من البته فلان و بهمان نیستم. مگر لاییکها که از مسلمانان سیاسی و غیر سیاسی دفاع می کنند فریاد نی زنند که ما مسلمان نیستیم. مگر فوکو که از انقلابیون ایران دفاع کرد هی فریاد زد که من مسلمان نیستم٬ مگر سارتر٬ مگر تمامی کسانی که در عفوه بین الملل از ترک و فارس و یهودی و مسیحی و عرب و بهایی و… دفاع می کنند مگر حتا افرادعادی هی به پایبندی به یک دین اعتراف و اقرار می کنند. این دین کریه را ببینید که چگونه انسانها را آخته کرده که حتا یک آدمی که خودش را «نگارنده» می داند خایه ی نوشتن مستقل را ندارد. آما از آنجا که من در یک وازتخانه دولتی می نویسم باید خیلی سریع در روم و فرار کنم. در اینجا پاسخکی به عبدالکریم سروش سرسپرده اسلام ناب و با تکلف عهده عتیق بگویم که نا جوانمردی و نابخردی ست که بهاییت را آنگونه که دلت می خواهد مهرفی می کنی و نه آنگونه که هست. عیب بزرگ بهاییت عربیت او ست و اسلامیت اوست. بهاییت تمام گناهش این است که با امام زمان شما در افتاده و تنها برگ برنده ی اوست. آما برگهای بازنده اش عربیتش است و اسلامیتش است. برگ بازنده دیگرش همین است که در زندگی خصوصی افراد دخالت می کند. ممنوعیت سیگار کشیدن یا نکشیدن کار پزشک است و شراب را پزشک می تواند بگوید نوشیدنش برای کسی خوب است و برای کسی بد است. بنا بر این بهاییت نه برای پوک بودن و نه برای دروغین بودنش است که پیش نرفته بلکه اصوصلا زمان وحی دیگر جایگاهی ندارد اگر داشت و اگر اصلا مهدویت دروغین نبود که خب یکی از اینهمه دروغزنها کارشان گرفته بود. امروز حتا اگر پیامبر اسلام هم ضهور کند دیگر زمان پیامبری گذشته است. زمان زمان فیس بوک و اینترنت و تصویر است. و سخن آخر به آقای سروش اگر بهاییت را اینگونه سرکوب نمی کردند و اینگونه قتل عامشان نمی کردند دست کم در میان ایرانسان پیشرفتهای شایان می کرد. اما وقتی که روحانیون از ترس بسته شدن دکان کذب و ریاشان فتوای قتل می دهند و فتوای ترور خب معلوم است که همه می ترسند. اگر کسی چون محمد سمیعی اخته شده باشد که حتا در آمریکا هم جرات دفغاع از بهاییت را ندار مباداد که او را به بهایی بودن متهمش کنند دیگر چه چشم از درون ایران که مسلمانان باقی مانده از آن خیل مسلمانان که پاکنهاد و رحمانی مانده اند آماده به خدمت روحانیتند تا هر کس را او فتوای ترور داد ترورش کنند. ممنونم رییسم آمد!