در آستانه بیست و پنجم نوامبر، روز جهانی منع خشونت بر زنان هستیم که تاریخچه آن به سال۱۹۶۰ برمی گردد، روزی که خواهران میرابل در راه مبارزه با حکومت دیکتاتوری رافائل توروخیو در جمهوری دومینیکن کشته شدند. بعد از سال ها و در پی مبارزات مداوم زنان در سال ۱۹۹۹ سازمان ملل ۲۵ نوامبر را به عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان به رسمیت شناخت. از روزی که خواهران میرابل به قتل رسیدند، بیش از شصت و یک سال میگذرد اما همچنان خشونت علیه زنان در سراسر جهان کم و بیش وجود دارد و در برخی از کشورهای دنیا بیداد می کند. آمار سازمان ملل متحد نشان میدهد که بیش از ۳۵ درصد زنان جهان، تحت خشونت قرار دارند و این آمار به بیش از ۷۰ درصد در کشورهائی تحت حکومت های دیکتاتوری با قوانین زن ستیز می رسد.
خشونت علیه زنان دامنه گسترده ای دارد و می تواند فیزیکی باشد و صدماتی را در بدن زن بوجود بیاورد و نیز میتواند غیر فیزیکی باشد، خشونت کلامی و رفتاری از این نوع است که بر روان زن آسیب می رساند. در بسیاری از جوامع که حکومت و فرهنگ مردسالار وجود دارد، بسیاری از اشکال خشونت مردان نسبت به زنان طبیعی جلوه داده میشود و از بدو کودکی به دختران می آموزند که خشونت بخشی از زندگی است. در این جوامع فرهنگ فرمانبرداری زنان از مردان ستایش و تبلیغ میشود و قوانین زن ستیز نیز بطور مداوم خشونت علیه زنان را تقویت می کنند. خشونت و تبعیض علیه زنان در کشور ما ایران نیز در همین رده قرار دارد و با قوانین شریعت اسلامی و تثبیت فرهنگ مردسالاری، این خشونت افسار گسیخته به شدت اعمال میشود. به واسطه تسلط مذهب و شرع، خشونت و تبعیض علیه زنان در قانون اساسی، قوانین مدنی و قوانین جزایی ایران، نهادینه شده و زنان آزادی خواه و برابری طلب سرکوب و در بسیاری موارد تحقیر میشوند. اما با این وجود مبارزه علیه خشونت همچنان ادامه دارد و یکی از مهم‌ترین مبارزات برابری خواهانه علیه هر گونه تبعیض و نابرابری‌های عمیق اجتماعی است.
رژیم “جمهوری” اسلامی از ابتدای به قدرت رسیدنش، نوک حمله را با فرمان حجاب اجباری، متوجه زنان کرد. آغاز مبارزات زنان، تظاهرات میلیونی ۸ مارس ۱۹۷۹ پس از فرمان حجاب اجباری بود که رژیم را به عقب راند و مجبور کرد که به تدریج مسئله حجاب اجباری را در ایران قانونی کند. اما رژیم اسلامی به تدریج قوانین زن ستیز را تثبیت و خشونت علیه زنان را گسترش داد، به طوری که امروز ایران دارای بالاترین آمارهای زن کشی، قتل های ناموسی، خودسوزی و خودکشی زنان و کودک همسری در خاورمیانه است که از نظر کارشناسان رابطه ای مستقیم با قوانین زن ستیز جمهوری اسلامی و فرهنگ و سنت های مردسالارانه که توسط رژیم تبلیغ و ترویج میشود، دارد.
مسئله چند همسری، صیغه موقت (فحشاء)، نداشتن حق انتخاب همسر، ممنوعیت سقط جنین، نداشتن حق نگهداری فرزندان پس از درگذشت شوهر، نداشتن حق تعیین محل سکونت و مسافرت، نداشتن حق تحصیل و کار در بعضی از رشته ها، قوانین ارث و طلاق و حجاب اجباری نمونه های بارزی از قوانین زن ستیزانه ای هستند که به طور سیستماتیک خشونت های جنسیتی را در فرهنگ و سنت جامعه هر چه بیشتر تثبیت میکنند. همچنین یکی از قوانین طلاق” تمکین زن از شوهر ” که بر اساس آن شوهران میتوانند به همسران خود تجاوز کنند، یکی از بارزترین خشونت علیه زنان است که بر روان زنان بسیار صدمه میزند و بطور خلاصه اینکه در ایران زنان تحت تملک حکومت اسلامی و مردان خانواده ( پدر، برادر، پدر بزرگ، عمو و همسر) و شاید هم بتوان گفت مردان جامعه هستند و به محض عبور از خط قرمز های مردسالارانه خشونت بر آنان اعمال میشود.
افزایش خشونت علیه زنان در جامعه ای مرد – پدرسالار با حکومتی از نوع طالبان و داعش، با گسترش فقر مادی و فرهنگی، سرکوب خشونت بار معترضان و منتقدان و مدافعان حقوق بشر، با منصوب شدن رئیسی به عنوان رئیس جمهور، بدون شک خشونت های آشکار و پنهان علیه زنان ایران را افزایش خواهد داد. در این میان استقرار حکومت طالبان در افغانستان بر روند افزایش خشونت علیه زنان در ایران و خاورمیانه نیز نقش ویژه ای خواهد داشت. با وجود سرکوب های رژیم که روز به روز شدیدتر میشود، مبارزات زنان همچنان ادامه داشته و زنان از دستگیری، زندان و شکنجه نهراسیده و هرگز از پا ننشسته اند.
ما امضا کنندگان این بیانیه (نهادهای دادخواه و مدافع حقوق برابری انسان ها)، روز جهانی مبارزه برای رفع خشونت از زنان را گرامی می داریم و در راه از بین بردن هرگونه ستم و خشونت و تبعیض به زنان و برای حذف ساختار و قوانین زن ستیز، همراه زنان مبارز و آگاه ایستاده و تلاش میکنیم و از تمامی زنان و مردان برابری خواه درخواست داریم که برای دست یابی به این مهم با ما همراه شوند.
ما هم چنین ضمن اعلام همبستگی خود با زنان تحت ستم در افغانستان، در این دوران دهشتناک بازگشت طالبان به قدرت، از پذیرش همه زنانی که با به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان در معرض خطر قرار دارند، در کشور های مختلف حمایت می کنیم.
زنده باد همبستگی جهانی زنان و مردان برابری خواه
شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران
نوامبر ۲۰۲۱
امضاء:
۱ – انجمن زنان ایرانی – مونترال
۲ – انجمن جمهوریخواهان ایران – پاریس
۳ – انجمن جمهوری خواهان آلمان و هلند
۴ – انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران – هامبورگ
۵ – انجمن فرهنگی ایران و سوئیس – ژنو
۶ – بنیاد اسماعیل خویی
۷ – مادران پارک لاله – دورتموند
۸ – حامیان مادران پارک لاله – هامبورگ
۹ – حامیان مادران پارک لاله – فرزنو
۱۰- شبکه همبستگی ملی فرزنو – کالیفرنیا
۱۱- فدراسیون اروپرس
۱۲- کانون مدافعان حقوق بشر کردستان
۱۳- کمیته همبستگی برای حقوق بشر در ایران – نروژ
۱۴- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس
۱۵- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – شیکاگو
۱۶- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – هجا
۱۷- کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
۱۸- مادران صلح مونترال
۱۹- نهاد «همه حقوق بشر، برای همه، در ایران»
۲۰- همبستگی جمهوری خواهان ایران (هجا) – مونترال
