امین بیات
با پیدایش مناسبات سرمایه داری در جهان ، طبقه ی نوینی پا به عرصه سیاسی تاریخ گذاشت که مجبور بود و هست که برای تامین حد اقل محارج زندگی خود و خانواده اش، نیروی کار خود را عرضه کند و آنرا به سرمایه داران و صاحبان کارخانجات بفروشد و از آنها در مقابل نیروی کار خود مزد دریافت کند، کارگران با پولی که دریافت میکنند ، یعنی نیری کارشان را در کارگاه باز تولید میکنند.
ویژه گی اصلی کارگر آنگونه که در “مانیفست کمونیست” آورده شده، این است :
” از خود صاحب هیچگونه ابزار تولید نیست و برای آنکه زندگی کند، ناچار است نیروی کار خود را به معرض فروش برساند.”
در ایران رژیم ضد کارگری، حاکم بر جان و مال زندگی کارگران است علاوه بر استثمار، کارگران مجبورند کار کنند و حقوق آنها بعناوین مختلف پرداخت نمیشود،و ماهها حقوقشان پرداخت نشده و رژیم از پرداخت حقوق طفره میزند .
امسال طبقه ی کارگر ایران در حالی به استقبال روز کار گر میرود که اعتصاب کارگران نفت و پتروشیمی ایران ، در اعتراض به وضعیت حقوق معوقعه ی خود و عدم پرداخت افزایش دستمزد در نقاط مختلف کشور از جمله کارگران پتروشیمی در بوشهر-کارگران شرکت کوشان- پیروشیمی کنان در عسلویه- کارگران پتروشیمی هنگام و… در اعتصاب و پشتیبانی از اعتصاب کارگران نفت و گاز بسر میبرند، که منجر به تعطیلی بخشهای زیادی از صنعت نفت و گاز شده است.
در قرن نوزده میلادی سرمایه داران تا شانزده ساعت در روز درکارگاهها کار میکشیدند و حتی کارگران قادر نبودند با مزد دریافتی هزینه ی خوراک و پوشاک خود و خانواده خویش را تامین کنند، یعنی در حال داشتن کار و در آمد ، زندگیشان زیر خط فقر بود، و در کارخانجات از هیچگونه حقوقی بر خوردار نبودند و کارفرمایان در مقابل سانحه ها هیچگونه تعهدی نداشتند و درآن دوران کارگران از هرگونه حقوقی محروم بودند و حتی هر گاه منافع کارفرمایان ایجاب میکرد آنها را اخراج میکردند ، مانند امروز در ایران رفتاریکه با کارگران هفت تپه کردند، بازداشت، زندانی و اخراج ، درحالتیکه زیرخط فقر هستند.
در این رابطه بود که در کنگره پاریس دراول ماه مه 1886 تصویب کردند که روز اول ماه مه به مثابه روز همبستگی جنبش بین المللی کارگران و مبارزه بخاطر رهائی طبقه کارگر از قید و بندهای استثمار شناخته شود.
و به این ترتیب هر ساله روز اول ماه مه از سوی کارگران جهان ، این روز را گرامی میدارند، و جشن میگیرند و تنها در ایران ممنوع است.
به اینصورت بود که در ایران در دوران سلطنت پهلوی ، دولت محصول کودتای بیست و هشت مرداد سی و دو ازپیدایش سندیکا های خود جوش و مستقل و با برپائی”سندیکاههای زرد” دولتی از رشد و گسترش جنبش کارگری جلو گیری کردند و زمانیکه انقلاب 57 تحقق یافت ، بوسیله حمایت و برنامه دولت وقت آمریکا کارتر ، جنبش کارگری ایران فاقد هرگونه بافت سازمان یافته مستقل کارگری بود، بهمین دلیل نتوانست در انقلاب نقش محوری و تعیین کننده داشته باشد،و اضافه بر این سازمانهائ کمونیستی مانند “حزب توده” و سازمانهای بورژوازی مانند نهضت آزادی ، ملی مذهبیها، و جبهه ملی با حمایتشان از حاکمیت مذهبی ضد کارگری کمک به استثمار مضاعف کارگران و خانه خرابی آنها نمودند.
در حاکمیت ترور و خفقان اسلامی و استبداد سیاه جمهوری اسلامی، از پیدایش هر گونه سازمان سیاسی و صنفی عامدا جلو گیری کردند، و بخاطر عقب ماندگی صنعتی در ایران جنبش سندیکالیستی نتوانست بمثابه جنبش مستقل کارگری بوجودبیاید وحاکمیت اسلامی به مقابله با” شوراهای کارگری” که بوجود آمده بودند، برخواست
و با تبدیل کردن آنها به ” انجمن های اسلامی” کارگران را وابسته به دولت کردند.
کارگران و زحمتکشان ایران از زن و مرد با بودن نظام ضد مردمی و ضد کارگری اسلامی هیچ راه برای نجات ندارند جز اینکه متحدا علیه نظام ستم و استثمار مبارزه کنند و آنرا از سر راه خود بر دارند.
در نظام سرمایه داری مذهبی عقب مانده وابسته امروز به چین و روسیه ، کارگران و حتی سایر اقشار جامعه برای هر گونه فعالیت در جهت بدست آوردن حقوق اولیه خود مانند بازنشستگان ، مال باخته گان فورا به مهر “ضد اسلامی” ممهور شده دستگیر، زندانی و شکنجه ، میشوند.
چپها ، سوسیالیستها و کمونیستها بمثابه عناصر آگاه جامعه تنها نیروئی هستند که در جهت تغییر آگاهانه جامعه میتوانند قدمهای مثبتی بر دارند و در ” تحقق برنامه” حد اقل کارگری مستقل آنهم به این دلیل که طبقه کارگر در ایران اسلام زده در حال حاضر بدلیل شرایط ترور و خفقان حاکم بر جامعه قادر به انقلاب سوسیالیستی نیستند، حد اقل برنامه یعنی اینکه در کنار زدن نظام بورژوازی و استقرار یک حکومت دمکرات که ابزار اعمال اراده وحاکمیت زحمتکشان ایران باشد را تشکیل دهند، این حکومت باید ضامن آن دمکراسی وسیعی باشد که در آن مبارزه طبقات زحمتکش علیه بورژوازی آزادانه و به وسیعترین شکل ممکنه ، تکامل یابد.
آن نیروهائیکه دراول انقلاب قانون کاردر قانون ارتجاعی اسلامی که روابط کارگر و کارفرما را بر طبق “روح قرآن” و اسلام عقب مانده و ارتجاعی طرح و بنا نهادند و جامعه اسلامی را با اقتصاد اسلامی و روابط تولیدی اسلامی را بر جامعه حکمفرما کردند، و این رژیم اقتصاد، مالکیت بر ابزار و وسائل تولید، رابطه تولید کننده و مصرف کننده را از طریق قوانین اسلامی توضیح دادند، بزرگترین خیانت را به طبقه ی کارگر و مردمان ایران مرتکب شدند، در حقیقت آنها مسبب و جوابگوی امروز وضعیت اقتصادی مردم هستند که باحمایت خود از این سیستم اقصادی اسلامی و حاکم کردن آن بر کل جامعه و در زیرپوشش اسلام و از طرح”قانون کار” اسلامی ، بهترین زمینه را برای ارزش افزایی سرمایه فراهم کردند و زندگی ملیونها انسان را به فلاکت ونا بودی و فقر،کشاندند.
از بدو سیادت جمهوری اسلامی تا به امروز وضعیت اقتصادی جامعه نسبت به دوران حکومت قبل ده ها برابر بد تر شده است، و زندگی کارگران به عمق فاجعه رسیده و فقر و بیکاری جامعه را بمرز انفجار رسانده است.
زحمتکشان و کلیه اقشار در ایران در سالی که گذشت سالی پر مشقت را سپری کردند، رکود اقتصادی تداوم یافت ، اکثر واحد های تولیدی بسته و ورشکسته شدند، بر تعداد بیکاران بسیار افزوده شده، فشار و تعرض دولتی بر کارگران و سایر اقشار جامعه افزون یافت، بازداشت ، زندان و شکنجه و اعدام ادامه دارد، اعتصابات کارگری و اعتراضات مداوم و بی وقفه ادامه دارد و این خود مبین این واقعیت است که طبقه کارگر با پشتیبانی سایر طبقات علیه سرمایه داری عقب مانده مذهبی صفوف خود را آرایش نسبی و واقعی داده است.
البته تهدید و بازداشت کارگران فعال در آستانه روز جهانی کارگر بشدت ادامه دارد، عوامل امنیتی سرکوبگر اسلامی در جهت جلو گیری از بر گزاری جشن روز کارگر به بهانه های واهی و انحاء دسیسه های گوناگون کارگران فعال را تهدید و دستگیر ی و ایجاد نا امنی، میکنند.
فقر دامن گیر همه کارگران شده است و توانائی خرید مواد غذائی را از دست داده اند و در فقر مطلق بسر میبرند، صدای هر اعتراضی با زندان و شکنجه است.
وضعیت و اوضاع بسیار وخیم و تاسفبار معیشتی کارگران ، معلمان و بازنشستگان با بحران لاینحل اقتصادی بیش از پیش توده ها ی مردم را مستاصل کرده و روز به روز بدتر هم میشود، تا زمانیکه این حکومت ضد کارگری و ضد ایرانی و آخوند در قدرت هستند وضع کارگران از این که هست بدتر خواهد شد ، هیچ راهی جز اتحاد همبستگی ملی در ایران برای گذر از جمهوری اسلامی نمانده است.
زنده باد اتحاد وهمبستگی کارگران زن و مرد، معلمان، بازنشتتگان، مال باخته گان و بیکاران زن و مرددر ایران.
27.04.2022
