رضا مقصدی ستاره آمد وُ با من، یگانه گشت وُ نشست وشعر ِتازه ی جان ِمرا به کُرد سپُرد. وکُرد با من گفت: کدام برگ؟ کدامین درخت می

براندازم، تو پایانى من آغازم من ایران را به خشت جان دوباره باز میسازم منم فریاد بى‌خاموش ایرانی منم آن بغض توفانی که میدانی منم شوریده بر ابلیس

قامت بلندت بر سکوی انقلاب آغازگر سرود دگرگونه ایست و چاوشی‌خوان روزی تازه! هنگامه‌ی شکست سکوت لحظه‌ی شکفتن نور درخشش نبرد بر چشمان تاریخ! تو، ای دختر انقلاب

در سرتاسر این خاک پهناور ِوطن عشق تو نقش بسته در جان و تن دور باد آن چهرهء ننگین اهریمنان پاینده و سرافراز باد مردمان ایران عباس قانع

شعری از : فرهنگ قاسمی صدای سکوتت را می شناسم، ترس از، توّهم های زندان است، زندانی که  دیوار هایش تویی زندانبانش تویی. *** دمی، به دوشیزه صلح

شعر و صدای مهتاب قربانی ادای احترامی به جان سپردگان راه آزادی و مادران رنج

رضا مقصدی ازکردستان ِ دلم برای فرزاد کمانگر ویاران به خون خفته اش که به همراه بیشمارانی دیگر در زمان مسولیت قضایی آیت الله شاهرودی به خاک افتادند.این

 (از سری شعر های خیابانی )                         حسن حسام تا خیابان ها ی شورشی  تهی شوداز فریاد

از منوچهر برومند م ب سها به گیتى که نامهربانى کند تباهى جهان کامرانى کند زمانه چو ناسازگار آمدى جفا در جهان کامکار آمدى زمانه ز ناسازگارى خویش

از منوچهر برومند م ب سها به تهران کلان شهرِ پر دود و دم که نادار مردم بمیرد ز غم بروزى که سوزان بُدَشْ آفتاب ز هُرْمَشْ نبودى

شعری از: شادی سابُجی کرکسِ براندازم آنقدر که خود سازم کرکسِ براندازم آنقدر که مِی، سازم کرکسِ براندازم، مهر و ماهِ مام میهن را با نفس، با گره،

«پناهجو» هیهات، که از راه رسید. وز مهرِ نگاهش، دلِ‌ِ آرام رمید. گفتم چونانی تو ای باد وزیده؟ گفتا، وز ظلمِ ستمگر، به صحرا، شدم من. اندر پی